Ο Αντώνης Χατζηαντώνης με αφορμή την άνοδο στην α’ κατηγορία της ΠΑΕΕΚ και τα σχόλια των Τούρκων δημοσιογράφων, γράφει για την ελπίδα των προσφύγων να γυρίσουν στις πατρογονικές τους εστίες.
Έμελλε να το δούμε και αυτό το αίσχος, εκ μέρους κάποιων Τούρκων δημοσιογράφων. Με την ευκαιρία της θριαμβευτικής ανόδου της ΠΑΕΕΚ, του αθλητικού Σωματείου της Κερύνειας μας, στην πρώτη κατηγορία, έχυσαν το δηλητήριο τους οι άθλιοι και ανιστόρητοι. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, χαρακτηρίζουν επεκτατιστές, τους Κερυνειώτες και άλλους Ε/κ, που πανηγύρισαν για τη νίκη της ομάδας τους! Τους ενοχλεί και το διαχρονικό σύνθημα, «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» και η εικόνα της μοιρασμένης, αιματοβαμμένης Κύπρου, το οποίο ταυτίστηκε με τον αγώνα για επιστροφή. Το οποίο είναι έμπνευση του Ελλαδίτη συγγραφέα Νίκου Δήμου. Τους απαντάμε: Αυτό το αίμα, είναι το αίμα των εκατοντάδων θυμάτων της βάρβαρης και παράνομης εισβολής των εξ Ανατολίας, βαρβάρων Οθωμανών. Που πάτησαν τα ελληνικά χώματα της Κερύνειας, της Αμμοχωστου, της Μόρφου, της Καρπασίας και των άλλων σκλαβωμένων χωριών και κωμοπόλεων μας. Είναι το αίμα των αγνοουμένων, των οποίων οι γονείς έφυγαν για τον άλλο κόσμο, ελπίζοντας να ακούσουν τα καλά νέα για τα παιδιά ή τους άλλους συγγενείς, νέα, που δεν ήρθαν ποτέ… Αυτών που έσβησαν στην προσφυγιά, πριν εξακριβωθεί η τύχη των αγαπημένων τους προσώπων. Με την καρκιάν καμένην… Είναι το αίμα όλων ημών των προσφύγων, που επί σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια, πονάμε και δακρύζουμε για την απώλεια της ιδιαίτερης αγαπημένης πατρίδας. Για την απώλεια των εδαφών που κατοικούσαν οι πατέρες μας, για τα συλημένα νεκροταφεία, για τις εκκλησίες μας που μετετράπησαν από τον βάρβαρο Αγαρηνό, σε στάβλους και αποθήκες. Είναι το αίμα της καρδιάς μας, που δεν θα σταματήσει να πάλλεται στον ρυθμό του αγώνα και της Ελπίδας για επιστροφή και δικαίωση! Του αγώνα για ευόδωση των ελπίδων και των πόθων μας, να αφήσουμε την τελευταία μας πνοή σε μία επανενωμενη, ελεύθερη Κύπρο, που θα προσφέρει δικαιοσύνη σε όλους τους νόμιμους κατοίκους της.
