Ο Δρ. Νίκος Ερρ. Ιωάννου διερωτάται πώς από το κατακριτέο καθεστώς του αγνώστου πατέρα εισήλθαμε στην εποχή της ανύπαρκτης μητέρας.
«Ευχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οίκων και (…) επιτυχίαι τέκνων ευφραίνουσι καρδίαν αυτών». Επί αιώνες παρέμενε ανεξίτηλο στίγμα για κάποιον να θεωρείται «αγνώστου πατρός» ο επιεικέστερος χαρακτηρισμός ήταν νόθος, η δε καταισχύνη για την άτυχη μητέρα, καταθλιπτική και ισόβια.
Στις μέρες μας έχουν επέλθει κοσμογονικές αλλαγές. Με δημοκρατικές διαδικασίες και την πλειοψηφία, με συγκεκριμένους νομοθετικούς μηχανισμούς έχει κατοχυρωθεί η αναγνώριση και υποστήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών.
Η αρχική ιδέα ήταν να δοθεί κυρίως σε ανύπαντρες κοπέλες η δυνατότητα να αναθρέψουν τα παιδιά τους ισότιμα, αυτά δε να απολαύσουν ίδιες ευκαιρίες με τα άλλα.
Ακολούθησε η δυνατότητα υιοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια και αλυσιδωτά από μοναχικά άτομα. Κάποιοι εξ αυτών εξελίσσονται, προοδεύουν και αναλαμβάνουν προβεβλημένες ευθύνες με αποτέλεσμα τα βιογραφικά τους να ευρίσκονται σε κοινή χρήση.
Τότε αναδύονται στην επιφάνεια περίεργα πράγματα. Για παράδειγμα στην πληροφορία «Γονείς» απουσιάζει παντελώς η τεκούσα. Από το κατακριτέο καθεστώς του αγνώστου πατέρα εισήλθαμε στην εποχή της ανύπαρκτης μητέρας;
Ίσως, θεωρείται πρόοδος να εξαφανιστεί από την αλληλουχία της τεκνοποίησης το θηλυκό γένος, ενώ παραδόξως γίνεται μεγάλη συζήτηση για την αναγκαία ποσόστωση γυναικών στην πλήρωση κάποιων θέσεων.
Σε μία χώρα που, λόγω δημογραφικού, απειλείται με αφανισμό είναι απορίας άξιον πώς θα συμβάλλουν στην ανατροπή της αρνητικής πορείας οι μονογονεϊκές οικογένειες και δη χωρίς μάνα!
