Ο Λοΐζος Πίπης γράφει για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας και πως αυτά βιώνουν τη μοναξιά εν μέσω πανδημίας.
Τα πρόσωπα τούτα είδαν κι έπαθαν πολλά. Είναι αυτά που πάλεψαν σκληρά μέσα στη ζωή τους, που πρωτομπήκαν και γεύτηκαν τον πόλεμο, που αντιμετώπισαν φρικαλεότητες και ταπεινώθηκαν στα χέρια του Αττίλα. Στέριωσαν οικογένειες, απέκτησαν παιδιά και μεγάλωσαν τα παιδιά των παιδιών τους. «Όμως…. ενός κακού δοθέντος, μύρια έπονται». Ύστερα από την τουρκική εισβολή, να που μας ήλθε και πέρασε από το κατώφλι μας, άλλο κακό, μεγάλο, ύπουλο, και θανατηφόρο, σκορπίζοντας το δηλητήριο του σε μεσήλικες, μικρούς και μεγάλους. Προ πάντων όμως σε μεγάλους.
Πολλοί από αυτούς, μοναχικοί, άκουσαν κλάματα, αντίκρυσαν συντρόφους να σβήνουν και να χάνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, κι άλλους να παλεύουν μέσα από εντατικές θεραπείες, έτσι για να μπορέσουν να σταθούν ξανά στη μέσα τη ζωή, μάχιμοι και δυνατοί. Πώς νιώθουν άραγε τα πρόσωπα τούτα μέσα σ’ αυτό το χάος και την κοινωνική ανατροπήꓼ
Οι ηλικιωμένοι δύσκολα αποτελούν μια ομοιογενή ομάδα. Γιατί υπάρχουν εκείνοι που τους κτύπησε ο κορωνοϊός και που πίστευαν πως η ζωή τους είναι ελλιπής και πιο κάτω από τις προσδοκίες τους και οι άλλοι, που στριμωγμένοι μέσα στο κολαστήριο του πόνου, αγωνιούν ή φοβούνται για το «έως πού» θα είναι το τελευταίο αποχαιρετιστήριο σκαλοπάτι της ζωής τους. Μερικοί ηλικιωμένοι θεωρούν τη μοναξιά σαν σοβαρό πρόβλημα. Άτομα που μένουν σε ιδρύματα, εκφράζουν το παράπονό τους πως είναι μόνοι. Νιώθουν να παλεύουν μέσα από κύματα χαμού και είναι απαισιόδοξα για το τέλος τους. Ως μέχρι χθες έλεγαν μερικές γιαγιάδες, πήγαιναν σαν «baby sisters» στους γιους τους και στις κόρες τους, έτσι για να τις ευκολύνουν με τα τέκνα τους. Τώρα όμως απελπισμένοι και αποκομμένοι από το «σύστημα που συμμετέχουν άλλοι», θέλουν να εκφράσουν το θυμό τους για τα όσα ζουν ή να φωνάξουν για τη μοναξιά τους. Άραγε, τι είναι αυτές οι εσωτερικές φωνές; Είναι ζητήματα μοναξιάς; Οπωσδήποτε, όχι, γιατί τη μοναξιά μπορεί να τη ζεις και στην παρουσία πολλών προσώπων. Είναι μάλλον «κομμάτια» ψυχολογίας. Συγκρούσεις που τους προκαλούν πόνο, γιατί, ζώντες μέσα σε μια μονότονη αδράνεια και βυθισμένοι στο στρες, θέλουν να θρηνήσουν, άλλα ο θρήνος τους κατά τον Φρόυντ είναι ατελής γι’ αυτό και δημιουργούνται τα ψυχογενή προβλήματα φόβου, κατάθλιψης και άγχους.
