Κατά τον Χαράλαμπο Μερακλή, ο κορωνοϊός μας ανάγκασε να αφυπνισθούμε σαν άνθρωποι από τα τρωτά που είχαμε ως προς τη διαχείριση του μύθου της ελευθερίας και της δύναμης χωρίς όρια 

Η ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Φλωρεντίας, Έλενα Πουλτσίνι, αναλύει εκτεταμένα τις επιπτώσεις και αλλαγές που δεχθήκαμε από την πανδημία του κορωνοϊου που ήταν ένα σοκ επειδή μας αφαίρεσε τις βεβαιότητες και τα προνόμια που είχαμε και μας οδήγησε σε μια ριζική τρωτότητα και σε ένα εκτεταμένο τραύμα όχι μόνο στο σώμα μας αλλά και στον τρόπο ολόκληρης της ζωής μας αποφεύγοντας όχι τα περιττά που είχαμε σαν καταναλωτές και διακοσμούσαμε την ζωή μας.

Αυτό το σοκ και φόβος μας ανάγκασε να αφυπνισθούμε σαν άνθρωποι από τα τρωτά που είχαμε ως προς τη διαχείριση του μύθου της ελευθερίας και της δύναμης χωρίς όρια και μας οδήγησε να θυσιάσουμε τον ηδονισμό που είχαμε και να ανακαλύψουμε την ύπαρξη του άλλου.

Το ερώτημα που τίθεται είναι πόσο θα διαρκέσει αυτή η αφύπνιση και πόσο θα αντισταθεί στα σκληρά πλήγματα αυτής της σκληρής πραγματικότητας που επηρεάζει άμεσα την οικονομία και ανάπτυξη που είναι μια σιωπηρή τυραννία πάνω μας και δεν μας επιτρέπει να κάνουμε, κατά την πολιτική επιστήμονα και φιλόσοφο, Χάνα Άρεντ, μια «νέα αρχή» και κατά πόσο θα μας επιτρέψει να αναζητήσουμε τα αίτια αυτής της πανδημίας που μας κατέστησε σκλάβους την στιγμή που θεωρούσαμε τους εαυτούς μας κυρίαρχους.

Σύμφωνα με την Έλενα Πουλτσίνι, ο κορωνοϊος είναι τέκνο της δικής μας στρεβλής σχέσης με τη φύση, ένεκα της συνέπειας της αποψίλωσης των δασμών και της καταστροφής των πνευμόνων πράσινων του πλανήτη που επέστρεψαν στον ιό να ταξιδεύει ελεύθερα όπου θέλει στον πλανήτη μέσω μιας νυχτερίδας.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια παράδοξη Ανθρωπόκαινο Εποχή, όπου η ανθρωπότητα είναι ένας ισχυρός παράγοντας που επηρεάζει τη φύση και τη ζωή πάνω στη γήινη σφαίρα που ταυτόχρονα είναι το δυνητικό θύμα της ίδιας της δράσης του.

Από αυτή την υγειονομική κρίση επηρεάζεται η οικονομική παγκοσμιοποίηση και η πλανητική επικοινωνία. Θα πρέπει να επισημανθεί πως ανθρωποκεντρισμός επικεντρώνεται στη λεηλασία των φυσικών πόρων και ζωικών πόρων, στον αχαλίνωτο ατομικισμό και στην επιταγή της τεχνικής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε πιστά και χωρίς παρεκκλίσεις ένα εξαναγκασμό προς τη φιλελεύθερηληστρική λογική της ανάπτυξης που ξεφεύγει από τον οπτιμισμό του Άνταμ Σμιθ και την απογοήτευση του Μαξ Βέμπερ που πίστευε σε μια συμμαχία ανάμεσα σε οικονομία και ηθική.

Αυτός ο διαχωρισμός οφείλεται σε μια χούφτα λιγοστών ελίτ που επωφελείται από την ανεξέλεγκτη κυριαρχία και από το παρασκήνιο μέσω ύφανσης δημοκρατικών φαινομένων που στοχεύουν το μέλλον μας για να επιβιώνουν και να μην πεθάνουν.