Η ανάγκη για αντίδραση και ενδιαφέρον από κάθε έναν που θέλει και πρέπει να είναι ενεργός πολίτης, πρέπει να αφορά όλα τα ζητήματα που βλέπει να εκτυλίσσονται μπροστά του, γράφει ο Κυριάκος Πολυκάρπου.

Τα τελευταία χρόνια παρά τις όποιες αδυναμίες έχουμε ως κράτος και δομές, καταγράφηκαν σημαντικά βήματα στην αντιμετώπιση περιστατικών που αφορούν κακοποιήσεις παιδιών και γυναικών και στον χειρισμό τέτοιων υποθέσεων. Τουλάχιστον, από οργανώσεις και φορείς που επιχειρούν με κάθε δυνατό τρόπο, όχι μόνο να χειριστούν αποτελεσματικά αυτές τις περιπτώσεις και να ενημερώσουν την κοινή γνώμη και κυρίως τα θύματα τέτοιων αποτρόπαιων καταστάσεων, αλλά και να στηρίξουν ανθρώπους που βίωσαν και βιώνουν τον εφιάλτη. Για να τους δώσουν δύναμη πρωτίστως να μιλήσουν και να καταγγείλουν τη βία και έπειτα να καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους, διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά τους.

Πέραν όμως από τα ζητήματα κακοποίησης –σωματικής και σεξουαλικής– υπάρχει και σωρεία άλλων για τα οποία καταβάλλονται υπεράνθρωπες πολλές φορές προσπάθειες, όπως είναι για παράδειγμα ο σχολικός εκφοβισμός. Όλες αυτές οι ενέργειες και δράσεις που γίνονται θεσμικά (είτε από το κράτος στον οποιοδήποτε βαθμό είτε από εθελοντικές και όχι μόνο οργανώσεις), μόνο με έναν τρόπο μπορούν να ενισχυθούν αποτελεσματικά και να δράσουν πολλές φορές πιο έγκαιρα προλαμβάνοντας τραγικές καταστάσεις. Να γίνουμε όλοι (πιο) ενεργοί πολίτες. Με το να έχουμε τους αισθητήρες μας ανοικτούς και τα αντανακλαστικά μας «ζωντανά». Με το να μην στεκόμαστε αδιάφοροι και παγωμένοι απέναντι στην αδικία, στη βαναυσότητα, στην καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην ανάγκη προάσπισης του κάθε συνανθρώπου μας. Αλήθεια, διερωτηθήκαμε ποτέ πόσα εγκλήματα και πόσες απαράδεκτες συμπεριφορές θα αποτρέπονταν εάν κάποιος, κάποτε μιλούσε την κατάλληλη στιγμή; Εάν προσπαθούσε έστω και με κάποιο τρόπο; Εάν «ενοχλούσε» κάποιον αρμόδιο για να επιληφθεί του θέματος; Κι αν αυτός ο κάποιος δεν μίλησε τότε, διερωτηθήκαμε εάν ήταν από αδιαφορία ή από φόβο ή από έλλειψη εμπιστοσύνης σε κάποιο αρμόδιο θεσμό, όπως για παράδειγμα η Αστυνομία. Εάν αυτό ισχύει, τότε επιβάλλεται να προβληματίσει. Ιδιαίτερα μετά και τις καταγγελίες για ολιγωρία των Αρχών στην υπόθεση των εξαφανισμένων γυναικών που διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για θύματα κατά συρροή δολοφόνου. Μια υπόθεση που συντάραξε συθέμελα ολόκληρο το σύστημα πριν από μερικούς μήνες, με την κοινωνία να παρακολουθεί εναγωνίως και ανήμπορη να σκεφτεί το τέλος του πρωτόγνωρου για τα κυπριακά δεδομένα εφιάλτη.  

Η ανάγκη για αντίδραση και ενδιαφέρον από κάθε έναν που θέλει και πρέπει να είναι ενεργός πολίτης, πρέπει να αφορά όλα τα ζητήματα που βλέπει να εκτυλίσσονται μπροστά του και για τα οποία αισθάνεται ή διαπιστώνει τη συντέλεση μιας αδικίας ή μιας μη επιτρεπτής ηθικά και όχι μόνο πράξης. Αλλά για να μπορούμε να έχουμε ενεργούς πολίτες, φτάνοντας πλέον ως κοινωνία σε επίπεδα που θα μπορούμε να μιλούμε για αλλαγή νοοτροπίας και απόκτηση ενσυναίσθησης, το να στραφούμε προς τη νέα γενιά και τα παιδιά είναι μονόδρομος. Εκεί καλείται να εστιάσει κάθε αρμόδιος φορέας, κάθε σχολείο, κάθε σπίτι και κάθε γονιός. Εκεί πρέπει να γυρίσει το βλέμμα της και η Παιδεία, η οποία δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την εκπαίδευση και την στεγνή απόκτηση γνώσεων, αλλά με την καλλιέργεια χαρακτήρων, προσωπικοτήτων, ενεργών πολιτών που θα έχουν το θάρρος της γνώμης τους και την ανάγκη να βάζουν το δικό τους λιθαράκι από κάθε μετερίζι για να καλυτερεύσει αυτός ο τόπος. Ανθρώπων, που από πολύ νωρίς θα αντιληφθούν πως η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός και πως η αδιαφορία κοστίζει πάντα κάτι σε κάποιον…