Ο Χρύσης Πρέντζας μετά λύπης διαπιστώνει ότι στην Κύπρο, όποιος αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη «θεωρείται εξαγνισμένος ωσάν να εξομολογήθηκε και πήρε άφεση αμαρτιών».
Η έννοια της πολιτικής ευθύνης φαίνεται να είναι ιδιαίτερα παρεξηγημένη και ταλαιπωρημένη στη Κύπρο.
Τον τελευταίο καιρό ακούμε συχνά από υπουργούς και άλλα κυβερνητικά στελέχη με -ύφος χιλίων καρδιναλίων-, να δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι «αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη», παράδειγμα η υπουργός Δικαιοσύνης η οποία ανάλαβε πολιτική ευθύνη (για την απόσυρση νομοσχεδίου κατά των εκποιήσεων). Το ίδιο έπραξε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε διάγγελμα του για τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής. Για ένα θέμα μείζονος σημασίας για την κοινωνία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη. Η ανάληψη πολιτικής ευθύνης όμως δεν μπορεί όμως να είναι ρητορική υπεκφυγή και επικοινωνιακή προσέγγιση μέχρι να ξεχαστεί το πρόβλημα.
Στην κανονικότητα, μια δήλωση ανάληψης ευθύνης για ένα τόσο σοβαρό θέμα είναι μια θαρραλέα πολιτική πράξη την οποία ακολουθεί η πολιτική απολογία, το «συγγνώμη» και η παραίτηση.
Στο τόπο μας η ανάληψη ευθύνης συνοδεύεται με την προσπάθεια μετατόπισης ευθυνών: Είναι ευθύνη των προηγούμενων κυβερνήσεων ή είναι προσπάθεια σπίλωσης του ονόματος του ή υπονομεύουν την προσπάθεια επίλυσης του εθνικού προβλήματος ή ακόμα η ευθύνη ανήκει στους πολίτες. Στο διάγγελμα του ο Πρόεδρος επέλεξε να καυτηριάσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον μόνο ίσως χώρο ελεύθερης έκφρασης απόψεων και κριτικής. Ζούμε σε ένα κράτος όπου η διαφθορά και η διαπλοκή είναι βαθιά ριζωμένες και φθάνουν μέχρι τα ΜΜΕ πλείστα των οποίων έχουν πλήρη εξάρτηση από το πολιτικό κατεστημένο είτε μέσω των μεγαλοδικηγόρων ιδιοκτητών είτε μέσω δημοσιογράφων των οποίων στενά τους πρόσωπα διορίζονται σε ψηλές κυβερνητικές θέσεις. Τρανό παράδειγμα, ο τελευταίος εξαναγκασμός σε παραίτηση δημοσιογράφου γιατί έγραψε αυτά που ξέρει και συζητά ο κόσμος όλος.
Μετά την ανάληψη της ευθύνης τελειώνουν όλα. Δεν τρέχει τίποτε δεν υπάρχει κανένα κόστος και αυτός που την αναλαμβάνει θεωρείται εξαγνισμένος ωσάν να εξομολογήθηκε και πήρε άφεση αμαρτιών, σαν να βγήκε από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Η ανάληψη ευθυνών είναι η φράση κλειδί. Τη λέμε και καθαρίσαμε.
Η Κύπρος βρίσκεται σήμερα σε ένα βαθύ κοινωνικό και οικονομικό λάκκο και διαβιεί περίοδο θεσμικού εκφυλισμού, παρακμής και διαφθοράς θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη δημοκρατία.
Η φερόμενη εμπλοκή της κυβέρνησης στα σκάνδαλα, ο διεθνής διασυρμός του κράτους και η αδυναμία της να χειριστεί τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν από την πανδημία, μετατρέπει την πολιτική σε αρένα παραπολιτικής, εκφοβισμού και σκανδαλολογίας. Αντί αυτοκριτικής και ταπεινότητας κυριαρχεί η αλαζονεία και το κυνήγι μαγισσών.
Κύριοι κυβερνώντες, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο διορισμένο πολιτειακό άρχοντα πρέπει να εμπεδώσετε ότι όταν «αναλαμβάνετε την ευθύνη» αυτομάτως σημαίνει ότι έχετε την στοιχειώδη ευθιξία και αξιοπρέπεια να παραιτηθείτε από το αξίωμα σας και να παραχωρήσετε τη θέση σας σε κάποιον άλλο. Ο Κύπριος τουλάχιστον χαρακτηρίζεται για το φιλότιμο του.
