Κατά τον Γεώργιο Αμαργιανό, μεταπτυχιακό φοιτητή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, το Κυπριακό πάντα ήταν μια ιστορία χαμένων ευκαιριών και πλέον η πολιτική ηγεσία πρέπει να προχωρήσει σε βαθιές αλλαγές ώστε να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις όλων αυτών των ετών που τείνουν να παγιώσουν τη διχοτόμηση και τετελεσμένα της εισβολής.

Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά των ελληνικών μέσων ενημέρωσης λίγο πριν τις γιορτές ήταν ότι η κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων καταψήφισε για πρώτη φορά τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης. H αιτία ήταν η άρνηση της κυβέρνησης Αναστασιάδη να δώσει στη δημοσιότητα τις λίστες με όσους πήραν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής της τα λεγόμενα «χρυσά» διαβατήρια. Γενικότερα, αυτή την περίοδο υπάρχει μια γενικευμένη δυσαρέσκεια για τα φαινόμενα διαφθοράς του πολιτικού συστήματος σε συνδυασμό με τις ατυχή, για πολλούς, διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού από την κυβέρνηση Αναστασιάδη. Οι συνεχείς αποκαλύψεις για τη διαφθορά και η στασιμότητα στο εθνικό θέμα έχουν οδηγήσει σε μια κρίση ανυποληψίας το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο, που επηρεάστηκε ελάχιστα από οικονομική κρίση των προηγούμενων ετών.

Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ένας πολιτικός που έμεινε πολλά χρόνια στη σκιά του πατριάρχη της κυπριακής Δεξιάς, Γλαύκου Κληρίδη και θεωρείται ότι ακολουθεί τις πολιτικές του παρακαταθήκες. Όταν εκλέχθηκε το 2013 για πρώτη φορά Πρόεδρος θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να δώσει ώθηση στις διαπραγματεύσεις για μια δίκαιη λύση του εθνικού ζητήματος, μετά από χρόνια στασιμότητας, καθώς ήταν ο μόνος πολιτικός αρχηγός που υποστήριξε με θέρμη το σχέδιο Ανάν ερχόμενος αντιμέτωπος και με το κόμμα του. Στην πορεία όμως, αν και υπήρξε ευνοϊκό κλίμα απέναντι από την πλευρά των Τουρκοκυπρίων για την εξεύρεση λύσης, δεν το εκμεταλλεύτηκε ώστε να παρασύρει την άλλη πλευρά σε απαγκίστρωση από τις πάγιες θέσεις της Τουρκίας, περί συνομοσπονδίας και λύσης 2 κρατών, αλλά παρασύρθηκε ο ίδιος και η διαπραγματευτική του ομάδα σε θέσεις που τον καθιστούσαν ευάλωτο σε πιέσεις και δυσχέραιναν τη διαπραγματευτική του θέση. Η αδυναμία από τη μια της Αθήνας να βοηθήσει στις διαπραγματεύσεις -φοβούμενη το πολιτικό κόστος και λόγω της οικονομικής κρίσης και της δυσχερούς θέσης της χώρας ελέω μνημονίων- και η στάση των απορριπτικών κομμάτων από την άλλη, ωθούσαν τον κ. Αναστασιάδη σε μια παρελκυστική πολιτική και σε θέσεις που κάθε άλλο βοηθούσαν στις διαπραγματεύσεις. Ενώ είχε την στήριξη του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος της Κύπρου, του ΑΚΕΛ, να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις απέρριπτε το ένα σχέδιο μετά το άλλο προκειμένου να μην χάσει ψήφους από τα δεξιά και από τα κόμματα του απορριπτικού μετώπου. 

Δυστυχώς, εκείνη ευνοϊκή συγκυρία χάθηκε και σήμερα με το διεθνές περιβάλλον και την ηγεσία των Τουρκοκυπρίων να έχει αλλάξει και τον ίδιο να βάλλεται από παντού για την εσωτερική του πολιτική το μέλλον προοιωνίζεται δυσοίωνο για οποιαδήποτε νέα επανεκκίνηση της διαδικασίας λύσης. Οι πρωτοβουλίες του ΓΓ του ΟΗΕ για νέα πενταμερή θα φέρουν την Κυπριακή Δημοκρατία σε θέση άμυνας να προσπαθεί να δικαιολογήσει γιατί δεν δέχτηκε μια λύση στο Κραν Μοντανά που τώρα φαντάζει ρεαλιστική όσο καμία άλλη, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει θέληση από την άλλη πλευρά. 

Το κυπριακό πρόβλημα πάντα ήταν μια ιστορία χαμένων ευκαιριών. Απορρίπτονταν ένα καλό σχέδιο μήπως και έρθει στο μέλλον κάποιο καλύτερο. Τώρα, όμως, με την πείρα 60 χρόνων γνωρίζουμε ότι μετά έρχεται κάτι χειρότερο και ο χρόνος πλέον δεν είναι σύμμαχός μας. Γι’ αυτό, η κυπριακή πολιτική ηγεσία πρέπει να ξεχάσει τον χρόνο ως σύμμαχο και να προχωρήσει σε βαθιές αλλαγές ώστε να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις όλων αυτών των ετών που τείνουν να παγιώσουν τη διχοτόμηση και τετελεσμένα της εισβολής.