Πέρασε μια ολόκληρη δεκαετία από τότε που ο φίλος μου και πολύ αγαπητός στο ευρύ κοινό της Λεμεσού Νίκος Ιορδάνους ή αλλιώς «σοφός του πεζοδρομίου», άφηνε την τελευταία του πνοή στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας .
Ήμουν εκείνος στον οποίο εμπιστεύθηκε, λίγες μέρες πριν το θάνατό του, ένα χάρτινο κιβώτιο στο οποίο ευρίσκοντο φυλαγμένες όλες οι χειρόγραφες επιστολές του, των οποίων τα αντίγραφα διένεμε στον καθημερινό τύπο∙ και αυτό ξεκίνησε από την περίοδο που ξεμπάρκαρε οριστικά στην στεριά, αφού ως γνωστό εργαζόταν σαν ασυρματιστής στα καράβια, όπου από τα αλλεπάλληλα ταξίδια στις θάλασσες ανά το παγκόσμιο απέκτησε εμπειρίες ανεπανάληπτες και μοναδικές.
Τα κείμενα των επιστολών του που αριθμούν περίπου 2700, ήταν ουσιαστικά το ένα μέρος της διαθήκης που άφησε, ενώ το υπόλοιπο μέρος αυτής της διαθήκης ήταν ολόκληρο το φωτογραφικό υλικό το οποίο βρίσκεται σήμερα στο αρχείο του Δήμου Λεμεσού, παρμένο από τις παρελάσεις του Καρνάβαλου, στις οποίες ο Νίκος Ιορδάνους συμμετείχε ανελλιπώς για περισσότερο από εικοσιπέντε χρόνια με άρματα που κατασκεύαζε ο ίδιος με πολύ μεγάλες θυσίες και με δικά του έξοδα. Ήταν μια απερίγραπτη προσπάθεια να περάσει στον κόσμο τα δικά του μηνύματα, με τον δικό του αλλιώτικο και μοναδικό τρόπο.
Ήταν λοιπόν θυμάμαι η στιγμή της παράδοσης του χάρτινου κιβωτίου σε εμένα. Η εντολή ή αν θέλετε η επιθυμία του σοφού, ο οποίος ίσως προαισθάνθηκε ότι το τέλος της ζωής του πλησιάζει, ήταν ότι τα κείμενα αυτά θα έπρεπε να διορθωθούν και ο τελικός τους προορισμός θα ήταν να εκδοθούν σε βιβλίο.
Στην προσπάθεια μου να εκπληρώσω την επιθυμία του Νίκου Ιορδάνους, παρέδωσα το κιβώτιο με τα κείμενα σε κάποιους γνωστούς και φίλους του, με την ελπίδα ότι το θέμα θα προχωρούσε. Στην συνέχεια και ενώ έφευγε ο χρόνος και τα πράγματα δεν προχωρούσαν, θα πρέπει να ομολογήσω ότι επέδειξα μια αδικαιολόγητη αδράνεια. Μέχρι, που πήρα την οριστική απόφαση ότι τα κείμενα αυτά θα έπρεπε να επιστρέψουν και πάλι κοντά μου∙ και αυτό έγινε κατορθωτό ύστερα από επίμονες προσπάθειες.
Όταν τελικά το χάρτινο κιβώτιο μεταφέρθηκε και πάλι στο σπίτι μου, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι θα έπρεπε να ελέγξω αν όλα τα κείμενα ευρίσκοντο στην θέση τους και στην ίδια κατάσταση που τα παρέλαβα πριν από μια δεκαετία.
Με το πρώτο άνοιγμα του κιβωτίου, έπεσε ένα από αυτά στο πάτωμα. Με μεγάλη έκπληξη παρατήρησα ότι στο συγκεκριμένο κείμενο με τον αριθμό 594 στο πάνω μέρος αναγραφόταν ο τίτλος Σοφός και βιβλίο
Πως ήταν δυνατό από ένα κιβώτιο που περιείχε δυο χιλιάδες επτακόσια κείμενα να πέσει αυτό το συγκεκριμένο στο πάτωμα; Ρωτούσα και ξαναρωτούσα επίμονα τον εαυτό μου. Και στο τέλος ύστερα από αρκετό προβληματισμό βρήκα την δική μου απάντηση. Και η απάντηση ήταν μια και μοναδική.
Το συγκεκριμένο κείμενο που έπεσε στο πάτωμα και είχε τον τίτλο Σοφός και βιβλίο δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η φωνή του Νίκου Ιορδάνους που ερχόταν μέσα απ’ τα έγκατα του χρόνου που πέρασε για να μου υπενθυμίσει ότι θα έπρεπε να φέρω σε πέρας αυτό που μου ανέθεσε και ασφαλώς αυτό θα κάνω.
Δεν θέλω όμως αγαπητοί μου αναγνώστες να επεκταθώ περισσότερο γιατί τα υπόλοιπα είναι περιττά. Απλά παραθέτω σε εσάς αυτούσιο το κείμενο του Νίκου Ιορδάνους με τον τίτλο Σοφός και βιβλίο όπως ο ίδιος το έχει γράψει και τελικοί κριτές θα είστε εσείς οι ίδιοι με το αλάθητό σας κριτήριο.
Σοφός και βιβλίο
Ερωτηθείς ο σοφός του πεζοδρομίου από κάποιο γνωστό του και αναγνώστη των επιστολών του, γιατί δεν βγάζει κανένα βιβλίο, μια και το περιεχόμενο των επιστολών του που δημοσιεύονται καλύπτουν καθολικώς όλο το φάσμα της κοινωνίας, ο σοφός του απάντησε ως εξής. Κανένας ενώ ζει δεν γίνεται ούτε ήρωας, ούτε άγιος, μήτε παντογνώστης (άσε που μετά θάνατο θα καταλάβει ότι δεν ήξερε τίποτε). Συνεχίζοντας του λέει. Άλλοι θα γράψουν γι αυτόν σαν αποθάνει, για τα λόγια του, τις πράξεις του, τον χαρακτήρα του, τα πιστεύω του και την ποιότητα του ως άνθρωπος ενώ εζούσε. Αυτοί λέει ο σοφός, που γράφουν βιβλία και δη για τους εαυτούς των και τα πιστεύω των ή πάνω σε οιανδήποτε τομέα ενώ ζουν, δεν είναι παρά για να ικανοποιήσουν το γόητρο των σκέψεων των, ότι είναι ορθές (ορθόδοξες) και τέλειες στα θέματα που γράφουν. Μόνε τότε αυτοί θα καταλάβουν συνέχισε ο σοφός, ότι όλες οι σκέψεις των ήταν παντελώς λανθασμένες, σαν αποθάνουν. Εάν λέει ο σοφός, ο μεγαλύτερος φιλόσοφος της οικουμένης (κι αυτός Ἐλληνας) είπε, εν οίδα ότι ουδέν οίδα, ας φαντασθεί ο κόσμος γι αυτά τα σκωλήκια της γης που γράφουν βιβλία, πιστοποιώντας ότι το ότι γράφουν είναι άρτιον. Λόγος συνέχισε ο σοφός που τους ονομάζω έτσι, είναι διότι βλέπω τ’ αποτελέσματα της κοινωνίας οικουμενικώς σ’ όλους τους τομείς, αφού ο καθένας (και δη οι διδάσκοντες) διαβάζει και ακολουθεί τα περιεχόμενα των βιβλίων των, που δυστυχώς πλείστα φέρουν και την φράση, από τον τάδε δόκτορα ή καθηγητή πανεπιστημίου, όπου εκεί την πατά (που λέμε) ο λαός.
Πάχνα, Λεμεσός
