Επιστολή προς τον μ. Γ. Γρίβα-Διγενή από τον Α. Χατζηαντώνη.

Με όλο το θάρρος, Στρατηγέ μου, θα μου επιτρέψετε να σας απευθύνω ένα γράμμα, από αυτό το ταπεινό, προσφυγικό σπιτάκι στο οποίο αναγκάστηκα να κατοικήσω. Χάνοντας το αρχοντικό μας, με τα 6 υπνοδωμάτια, το καλοκαίρι του 1974, στην Κερύνεια. Που τη χάσαμε, μετά από εκείνες τις ακατανόητες, άνομες, απαίσιες ενέργειες μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, που κόλλησε ένα Β’, μετά την ηρωική λέξη ΕΟΚΑ, και έμμεσα άνοιξε την κερκόπορτα στον βάρβαρο Οθωμανό.

Και λαμβάνω το θάρρος να σας μιλήσω για αυτή την οργάνωση, της οποίας υπήρξατε για μεγάλο διάστημα αρχηγός, τόσον ωμά, ή σκληρά, διότι θέλω να σας εξομολογηθώ, ότι από το 1972, ίσαμε το τέλος του ’73, κατέβαινα και ο ίδιος σε διαδηλώσεις. Ένα 13χρονο παιδαρέλι τότε ήμουνα. Τρέχαμε σε διαδηλώσεις, με άλλους συμμαθητές μου, εκεί έξω από τη Μητρόπολη της Κερύνειας μας, φωνάζοντας ρυθμικά, ΕΝΩΣΗ, ΕΝΩΣΗ. Έτσι νιώθαμε. Αυτό μας δίδασκαν κάποιοι εκ των καθηγητών μας, τους οποίους θαυμάζαμε!

Τώρα, 46 τόσα χρόνια μετά, εξηντάρης πια, κάθομαι και σκέφτομαι, γιατί εκείνος ο λεβεντόγερος, που παρά την ηλικία του τότε, το ’55 – ’59, έτρεχε πάνω στα βουνά, σε έναν πείσμονα ανταρτοπόλεμο κατά των Άγγλων αποικιοκρατών, ξαναήρθε στην Κύπρο το ’71, και έβαλε στόχο να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση; Και έδινε οδηγίες για ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών, δολοφονίες αθώων ανθρώπων.

Στρατηγέ,

με προβληματίζει η περίπτωσή σας. Ποιος ήταν πραγματικά, ο ρόλος σας τη δεκαετία του ’70; Πώς δεν διαβάσατε τις Συμφωνίες του ’60, όπου αναγραφόταν ρητά, ότι η Κύπρος, ως ανεξάρτητη πλέον, δεν θα είχε το δικαίωμα να προχωρήσει σε προσάρτηση με άλλη χώρα; 

Ανήρτησα λοιπόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη φωτογραφία σας, μαζί με ένα μικρό σχόλιο. Πού να σας εξηγώ. Το έπραξα, για μια γόνιμη ανταλλαγή απόψεων, εντός πολιτισμένων πλαισίων. Αρκετοί, λόγω και των θλιβερών μαύρων επετείων, ανταποκρίθηκαν και προέβησαν σε διάφορα σχόλια. Πολιτικοί αναλυτές, αλλά και απλοί πολίτες.

Φυσικά, δεν μπορείτε να εξέλθετε της τελευταίας σας κατοικίας, και να μου εξηγήσετε πέντε πράγματα, που εγώ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ένας καλός πολιτικός αναλυτής, διαδικτυακός φίλος επιμένει ότι, ο άλλος μας ηγέτης, ο Αρχιεπίσκοπος, είχε επαφές, παίζοντας ένα επικίνδυνο poker, με εκείνο τον απαίσιο αόρατο δικτάτορα, τον ταξίαρχο Δημ. Ιωαννίδη. Και είναι εκείνος που κυρίως, φέρει ευθύνες για την τραγωδία του ’74. Διότι εσείς, είχατε αποδημήσει εις Κύριον, ήδη από τον Γενάρη του 1974. Ο γνωστός αναλυτής υποστηρίζει επίσης, ότι λίγο πριν εγκαταλείψετε τον μάταιο τούτο κόσμο, αφήσατε ένα έγγραφο προς την Οργάνωσή σας, όπου τους λέγατε: «Σταματήστε να δέχεστε εντολές, ή να συνεργάζεστε με τη Χούντα του Ιωαννίδη. Αυτός, όπως πάει, θα τα κάνει θάλασσα». Αμέσως, επεμβαίνουν κάποιοι άλλοι, για να υποστηρίξουν ότι, και όταν ήσασταν εν ζωή, και είχατε υπό τας διαταγάς σας, αυτή την τρομοκρατική, αντι-μακαριακή οργάνωση, εξυφαίνοντο σχέδια πραξικοπήματος, με ονόματα όπως Σφενδόνη, Απόλλων και λοιπά. Τέλος πάντων, να μη σας τα πολυλογώ, μπερδεύτηκα.

Δεν καταλαβαίνω, όμως, το εξής: Πώς εσείς, ένας σκληροτράχηλος αγνός στρατιώτης, που ετιμήθη με διακρίσεις, από την ελλαδική κυβέρνηση, τόσο για τη συμμετοχή σας στο Αλβανικό Έπος του ’40, όσον και στην προέλαση-εκστρατεία του Ελληνικού Στρατού κατά των δυνάμεων του Κεμάλ, φτάνοντας 20-30 χλμ. από τις παρυφές της Άγκυρας, στο Εσκί-Σεχήρ και στο Αφιόν Καραχισάρ, φερθήκατε τόσο επιπόλαια το 1971; Γιατί, δεν καθίσατε με τον Αρχ. Μακάριο, ως καλοί φίλοι -και παλαιοί συναγωνιστές- σε ένα τραπέζι και να τα βρείτε; Τι επιπολαιότητες ήσαν αυτές, τι παιδαριώδη πείσματα ήταν αυτά, εις τα οποία αμφότεροι, υποπέσατε; Και βλέπουμε σήμερα μαυροφορεμένες μάνες να θρηνούν επί των τάφων των παιδιών τους; Και βλέπουμε δακρυσμένοι εκείνο το απαίσιο ανοσιούργημα, στη νότια πλαγιά του Πενταδακτύλου που μέρα-νύχτα μας πληγώνει; 

Συνάγοντας. Όχι άλλα πάθη. Όχι άλλα μίση! Σας τιμάμε και τους δύο. Μπροστά μας, ευρίσκεται ο αδίστακτος, προαιώνιος εχθρός του Γένους των Ελλήνων, ο Τούρκος. Επί εδάφους αλλά και στη θάλασσα, μας έχει κυκλώσει. Απειλητικός όσο ποτέ άλλοτε! Αποτελεί περιττή πολυτέλεια η αλληλοεπίρριψη ευθυνών. Στον κοινό αγώνα για απελευθέρωση, δεν περισσεύει κανείς!

Ας αναπαυθείτε εν ειρήνη.