Θα επιχειρήσω μια σύντομη ανάλυση, των γεγονότων που μας οδήγησαν στην de facto, διχοτομική κατάσταση που φαίνεται ότι τείνει να παγιωθεί. Η Κύπρος, μετά τη μεταβίβαση της διοίκησης από τους Οθωμανούς Τούρκους, στην τότε Βρετανική Αυτοκρατορία το 1878, ως αντάλλαγμα για τη στήριξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Βρετανούς, στον ρωσοτουρκικό πόλεμο (Απρίλης 1877 – Μάρτιος 1878), μετετράπη σε σημείο ύψιστης στρατηγικής σημασίας. Ακολούθησε, μια καθοριστική ιστορική περίοδος. Κράτη διαμελίσθηκαν ή διχοτομήθηκαν, όπως στην περίπτωση της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ στην Παλαιστίνη(1947), την επανάσταση των Μοχάμεντ Ναγκίμπ και Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ στην Αίγυπτο, το 1952. Η διεθνής κρίση το 1956 στη Διώρυγα του Σουέζ, ανέδειξε τη μέγιστη σημασία του πετρελαίου και παράλληλα κλιμάκωσε τον Ψυχρό Πόλεμο των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60. Το περίφημο never, του υπουργού Αποικιών της Μεγ. Βρετανίας, Henry Hopkinson, εξέφραζε την πάγια τακτική των Άγγλων, ή τη θέση τους ότι, ορισμένες περιοχές στον κόσμο, «δεν δικαιούνται ποτέ, να γίνουν ανεξάρτητες». Παράλληλα, η εγγενής αδυναμία τού τότε ελληνικού κράτους να στηρίξει αποτελεσματικά τη βούληση των Κυπρίων για Ένωση-Αυτοδιάθεση, όπως αυτή εκφράστηκε με το ενωτικό δημοψήφισμα του Γενάρη 1950, δίνει την ώθηση στους συμπατριώτες μας, να αρχίσουν τον ένοπλο Απελευθερωτικό Αγώνα του ‘55 – ‘59.
Σύμφωνα με τον Χρ. Ιωαννίδη και το έργο του: «Νεο-οθωμανικός Ιμπεριαλισμός 1955-1995», η επιλογή του ένοπλου αγώνα, μαζί με την κατά μέτωπον σύγκρουση με τους Βρετανούς , εμπεριείχε για την ελληνική πλευρά, υψηλό πολιτικό ρίσκο. Δεδομένης και της οικονομικής εξάρτησης τού ήδη τραυματισμένου μετεμφυλιακού καθεστώτος, της Ελλάδος. Άρα, ο προαιώνιος πόθος για Ένωση, φαίνεται τελικά, να ενταφιάζεται. Καταλήγουμε λοιπόν, σε μια κολοβή ανεξαρτησία, η οποία δεν φαίνεται να είναι το τέλος των δεινών του κυπριακού λαού. Το 1974 η Τουρκία με πρόσχημα την ανατροπή του νόμιμα εκλελεγμένου προέδρου – Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, επεμβαίνει, δήθεν για την αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητος. Το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Τι πράττουμε από εδώ και πέρα, για τη διάσωση του κυπριακού ελληνισμού;».
Οφείλουμε άπαντες, να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, να υπερασπιστούμε τα πάτρια εδάφη. Η Τουρκία, θεωρώ ότι δοκιμάζει τις αντοχές-αντιδράσεις, και της Ελλάδος, επιδιώκοντας ένα θερμό επεισόδιο που θα είναι καταστροφικό, σε περίπτωση γενίκευσης της σύρραξης.
