Ενθουσιάζομαι όποτε βλέπω τους νέους μας να χρησιμοποιούν την τεχνολογία, τα κινητά κυρίως τηλέφωνα, για να μοιραστούν τις γνώσεις τους ο ένας με τον άλλο. Ναι! Αυτήν τη νεολαία που της προσήψαμε τα χειρότερα, που τη βαφτίσαμε «νεολέρα» και την καταδικάσαμε εν τη γενέσει της σε απάθεια και αποτυχία. Αυτή η νεολαία ξενυχτά τα βράδια, λύνοντας ασκήσεις μέσω τηλεφώνου, φωτογραφιών και βίντεο-κλήσεων προς όφελος κάποιου άλλου. Αν σκεφτώ δε ότι στο τέλος της χρονιάς πολλοί θα βρεθούν ανταγωνιστές, ο ένας απέναντι στον άλλο σε ένα σύστημα εισδοχής στα ΑΕΙ το οποίο βασίζεται στο «ο θάνατός σου, η ζωή μου», τότε είναι που λέω στον εαυτό μου: «Μπράβο σ’ αυτά τα παιδιά. Έχουν πολλά να μας διδάξουν.»
Στον επαγγελματικό χώρο, στον επιχειρηματικό κόσμο, συνήθως ισχύει το αντίθετο. Εμείς οι «μεγάλοι» τείνουμε να γαντζωνόμαστε πάνω στις γνώσεις και τις κατακτήσεις μας με νύχια και με δόντια γιατί αυτό – νομίζουμε – μας καθιστά πολύτιμους. Αναντικατάστατους για τους εργοδότες και τους πελάτες μας. Δεν μοιραζόμαστε τα όσα με κόπο μάθαμε γιατί φοβόμαστε ότι κάποιος ίσως μας αντιγράψει, μας κλέψει τη δόξα, φανεί εξ ίσου καλός ή ακόμα χειρότερα κτίσει πάνω σ’ αυτά και «ανακαλύψει» κάτι που εμείς δεν ξέρουμε.
«Περίεργο πράγμα η καρδιά… όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις» – Κώστας Μόντης.
Χαμένοι μέσα στην ανασφάλεια του φαίνεσθαι αντί στη σιγουριά του είναι, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι σε αντίθεση με τα χειροπιαστά αποκτήματα, τα άλλα τα αφηρημένα δεν χρειάζονται ναφθαλίνη, σκοτεινό και ξηρό μέρος αποθήκευσης για να διατηρηθούν. Το σαπούνι όσο το χρησιμοποιούμε χάνεται και τα παπούτσια όσο περπατάμε φθείρονται. Το μυαλό, οι γνώσεις, οι δεξιότητες, η καρδιά όσο περισσότερο χρησιμοποιούνται και όσο μοιράζονται, τόσο αναπτύσσονται, εξελίσσονται και δυναμώνουν.
Τι σημαίνει «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά»; Ότι αν τα συγυρίσεις, τα φυλάξεις, τα προσέξεις, θα κρατήσουν περισσότερο ή ότι θα τα ροκανίσει ο σκόρος; Τι είναι καλύτερο; Να τα χαρείς τώρα ή να τα φυλάξεις για είκοσι χρόνια στο ντουλάπι μέχρι να γίνουν ντεμοντέ; Να πλυθούν, να σιδερωθούν και να δουν το φως του ήλιου ή να τα φάει η μούχλα;
Ζήσαμε μια γενιά στυγνών επαγγελματιών και επιχειρηματιών που φοβούνται να μοιραστούν με την καρδιά τους τις γνώσεις τους, που τσιγκουνεύονται να δώσουν παρά μόνο ψίχουλα. Τόσο όσο να μην τους κατηγορήσουν, τόσο όσο να έχουν τη συνείδησή τους σε ήσυχο λήθαργο, τόσο όσο να μην ανοίξουν και πολύ τα μάτια κάποιου άλλου.
Τα παιδιά που μοιράζονται τις γνώσεις τους μας θυμίζουν ότι όσα μοιραζόμαστε τα κρατάμε για πάντα κι όσα κρύβουμε απομακρύνονται και χάνονται. Η πληροφορία είναι βασιλιάς αλλά τι ωφελεί άραγε ένας βασιλιάς μόνος; Τι νόημα έχουν τα χαρίσματα, οι εμπειρίες, οι γνώσεις μας αν δεν τις μοιραζόμαστε; 
Δύσκολα βρίσκουμε ανθρώπους διατεθειμένους να ανοίξουν τα χαρτιά τους. Και δεν είναι ανάγκη να κάνουν πάντα δώρο τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους. Μπορούν κάλλιστα να τις μοιραστούν έναντι αμοιβής. Μπορούν να κερδίσουν τα προς το ζην επενδύοντας σε άλλους. Εξοικονομώντας τους κόπο και χρόνο έτσι ώστε να έχουν την πολυτέλεια να προχωρήσουν και να εξελίξουν τη γνώση ένα βήμα πάρα πέρα. Χάριν της προόδου, της επιστήμης, του ανθρώπου. Ιδιαίτερα, μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση στους νεότερους, θωρακίζουμε τη νέα γενιά ώστε να γίνει καλύτερη από μας, γιατί αυτό σημαίνει εξέλιξη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπεις τους νέους να εμπνέονται και να εμψυχώνονται από τους μεγαλύτερους και να τους ξεπερνούν. Δεν πρόκειται για ανταγωνισμό. Πρόκειται για εξέλιξη του είδους. Πώς ο Σωκράτης δίδαξε τον Πλάτωνα, ο Πλάτωνας τον Αριστοτέλη, ο Αριστοτέλης τον Μέγα Αλέξανδρο; Δεν αξίζει άραγε να διδάξουμε κι εμείς τους νέους και όχι μόνο τα δικά μας παιδιά αλλά τα παιδιά όλων; Όσα έχουν όρεξη να ακούσουν, να μάθουν, να μορφωθούν, να γίνουν καλύτερα από μας.
Θαυμάζουμε τον Μέγα Αλέξανδρο. Σε κάτι όμως πέτυχε ο Φίλιππος περισσότερο και οφείλουμε να του το πιστώσουμε. Κατάφερε να κάνει ένα γιο καλύτερο από αυτόν, ένα διάδοχο ακόμα αξιότερο. Κατάφερε να αφήσει συνέχεια πολλά υποσχόμενη και για πολλά ικανή. Πέτυχε ως πατέρας, μέντορας και καθοδηγητής. Και αυτό είναι σπουδαίο. Τι πιο σπουδαίο από το να μοιραζόμαστε με άλλους το φως που μας ανέστησε.
*«Άμμες δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» (Πλούταρχος, Λυκούργος, 21.2.9) = Εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι από εσάς.