Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews.
Το να χάνεις το μοναχοπαίδι σου από πυρά τρομοκρατών είναι ένα. Το να βλέπεις τη μνήμη του να σκυλεύεται από ομοεθνείς σου για να κάνουν το κομμάτι τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι άλλο. Στην Μονή της της Αγίας Σιόν στα Ιεροσόλυμα γινόταν το μεσημέρι το αδιαχώρητο: πλήθος κόσμου έφτασε για να αποχαιρετίσει τον Ιωνά Καρούσση, ένα χαρισματικό παιδί, χαμηλών τόνων όπως όλοι έλεγαν.
O Πατριάρχης Ιεροσολύμων που χωροστάτησε της νεκρώσιμης ακολουθίας, σύσσωμη η κοινότητα, φίλοι και συμφοιτητές του, ασθενείς που έσωσαν οι γονείς του, δύο διαπρεπείς επιστήμονες που εγκαταστάθηκαν στην Ιερουσαλήμ το 1988, εκεί όπου γεννήθηκε και ο Ιωνάς, τον οποίο ήξεραν όλοι στην ελληνική κοινότητα.
Όλοι είχαν να πουν για το πόσο σπουδαίο παιδί ήταν ταλαντούχο και χαρισματικό. Στον πόνο των συγγενών προσετέθη όμως, και αργότερα μιλώντας μαζί τους το έλεγαν διακριτικά, ο πόνος για τα όσα έγιναν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία όπως έλεγαν τους πλήγωσαν. . Μα να διαβάζουμε κατάρες, έλεγαν, να μην αναπαυθεί η ψυχή του; Ήξεραν ποιος ήταν; Ρώτησαν ποιος ήταν;
Ακροαριστεροί κόκκινοι ναζί, ακροδεξιούς κλασικοί ναζί, Άραβες οι οποίοι αντί να είναι ευγνώμονες στην Ελλάδα που τους περιμάζεψε, έγραψαν αθλιότητητες και διάφοροι άλλοι χωρίς να γνωρίζουν το παιδί αυτό αποφάσισαν ότι ήταν Εβραίος, που δεν θα ήταν και κάτι κακό άλλωστε, αλλά το επιστράτευσαν προκειμένου να χύσουν δηλητήριο για τον άταφο ακόμα Ιωνά. Και βεβαίως σε κάθε τέτοια ακρότητα πολλοί Κυπραίοι σπεύδουν να γίνουν ο Μάρτης στη Σαρακοστή. Είτε γιατί ανήκουν στις δύο πιο πάνω κατηγορίες μικρόψυχων διπόδων, είτε από απλή ανοησία και έλλειψη παιδείας.
Στην εποχή της ισοπέδωσης, του φασισμού του κάθε ανεγκέφαλου και προβληματικού ανθρώπου δεν χρειάζεται να ξέρουν ειδικά αυτές οι ορδές των αθλίων ποιος είναι τι. Λαβράκι θεώρησαν το ότι υπηρέτησε στο στρατό. Δεν υπηρέτησε ως μάχιμος από δική του επιλογή. Δεν ήθελε να πάρει θέση, όπως ούτε και ο πατέρας και η μητέρα του μου εκμυστηρεύθηκε ένας ιερέας που τον ήξερε καλά. Οι γονείς του είχαν γιατρέψει αμέτρητους Άραβες, άλλωστε και στην κηδεία του μπορούσε κανείς να ακούσει τα αραβικά και να διακρίνει μουσουλμάνες.
Στο δε στρατό δεν είχε επιλογή να μην υπηρετήσει από τη στιγμή που έλαβε την υπηκοότητα με τη γέννησή του. Στον ισραηλινό στρατό δεν υπηρετούν μόνο Εβραίοι. Υπηρετούν και όλοι οι Δρούζοι Άραβες υπήκοοι του Ισραήλ – με επιλογή τους μάλιστα – υπηρετούν και μουσουλμάνοι αλλά εάν το θέλουν. Και δεν είναι λίγοι.
Με αξιοπρέπεια και καλοσύνη οι γονείς του δεν μίλησαν εναντίον κανενός. Ο θείος του ο Ισαάκ, γεννημένος Εβραίος, σύζυγος της θείας του παιδιού, ο οποίος ασπάστηκε τον Χριστιανισμό «λόγω του Δημήτρη», όπως μου είπε, επίσης δεν είχε κάτι κακό να πει για κανέναν.
Ακόμα και για εκείνους που τα έγραψαν, και ο θείος είχε δει δυστυχώς τα πολύ χειρότερα που γράφτηκαν, μου είπε πως στο κακό θα πρέπει κανείς να αντιτάσσει το καλό και στο σκοτάδι το φως.
Η αξιοπρέπεια και η καλοσύνη αυτής της οικογένειας ήταν σαν ένα δώρο που εμείς που δεν τους γνωρίσαμε πήραμε φεύγοντας μαζί μας.
Ας αναπαυθεί λοιπόν ο Ιωνάς εν ειρήνη και ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε και εμείς το σκοτάδι από το φως και να αγωνιζόμαστε για το δεύτερο ακόμα και εκεί που τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Ο φανατισμός όλων αυτών, όπως κι αν μασκαρεύεται, σε αλληλεγγύη τάχα για τους κατατρεγμένους, σε ιδεολογήματα τόσο φτηνά όσο η φύση τους συνήθως και σε μια ανάγκη να δείξουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους πατώντας ενίοτε σε πτώματα δολοφονημένων ανθρώπων σκοτάδι είναι. Σκοτάδι βαθύ.
