Τον Μάϊο του 1993, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Σαράγεβο, ένα νεαρό ζευγάρι αρνήθηκε να αφήσει τον πόλεμο να τους χωρίσει, ωστόσο βρήκαν τον θάνατο αγκαλιασμένοι πάνω στη γέφυρα Βρμπάνια.
Ο Μπόσκο Μπρκιτς και η Αντίρα Ισμίτς έγιναν γνωστοί ως «ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα του Σαράγεβο», σύμβολα της αγάπης που αντιστάθηκε στο μίσος και στη βία.
Ο Μπόσκο, ορθόδοξος Σέρβος, και η Αντίρα, μουσουλμάνα, γνωρίστηκαν στα 17 τους και πέρασαν μαζί οκτώ χρόνια. Ονειρεύονταν γάμο, σπίτι και οικογένεια, χωρίς να αφήσουν τις θρησκείες ή την εθνικότητα να σταθούν εμπόδιο.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, έζησαν έναν χρόνο μέσα στις συγκρούσεις, ώσπου αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη βομβαρδισμένη πόλη για να βρουν ένα ασφαλές μέρος να ζήσουν μαζί.
Η Αντίρα είχε πει τότε τη φράση που έμελλε να γίνει προφητική: «Μόνο μια σφαίρα μπορεί να μας χωρίσει». Και πράγματι, στις 18 Μαΐου, ενώ περνούσαν τη γέφυρα Βρμπάνια προς την περιοχή Γκρμπαβίτσα — υπό σερβικό έλεγχο — δέχθηκαν πυρά από ελεύθερους σκοπευτές. Ο Μπόσκο σκοτώθηκε ακαριαία, ενώ η Αντίρα, βαριά τραυματισμένη, σύρθηκε κοντά του, τον αγκάλιασε και ξεψύχησε δίπλα του.
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Κερτ Σορκ μετέδωσε την ιστορία τους σε όλο τον κόσμο, ενώ η φωτογραφία των άψυχων σωμάτων τους, αγκαλιασμένων στη μέση της γέφυρας, έγινε παγκόσμιο σύμβολο της ανθρώπινης τραγωδίας στη Βοσνία.
Τα σώματά τους έμειναν στο σημείο επί επτά ημέρες, μέχρι να τα παραλάβει ο σερβικός στρατός και να τα ενταφιάσει στο νεκροταφείο Λούκοβιτσα. Αργότερα, οι οικογένειες αποφάσισαν να τα μεταφέρουν και να τα θάψουν μαζί, στο νεκροταφείο Λαβ του Σαράγεβο.
Η μητέρα του Μπόσκο θυμάται: «Ανέθρεψα τα παιδιά μου χωρίς να τους μιλήσω ποτέ για θρησκεία ή έθνος. Δεν έβλεπα την Αντίρα ως μουσουλμάνα, τη θεωρούσα κορίτσι του γιου μου και την αγαπούσα σαν δική μου κόρη».
Παρά τις εκκλήσεις της να φύγει στη Σερβία, ο Μπόσκο αρνήθηκε να εγκαταλείψει τo Σαράγεβο χωρίς την Αντίρα. Μαζί προσπάθησαν να διασχίσουν 500 μέτρα μέσα από την επικίνδυνη «νεκρή ζώνη» δίπλα στον ποταμό Μίλιατζκα, εκτεθειμένοι στα πυρά από τις δύο πλευρές. Δεν αποδείχθηκε ποτέ ποιος πυροβόλησε, ούτε γιατί.
Η μητέρα της Αντίρας θυμάται την τελευταία φορά που την είδε: «Μου είπε ότι θα ξαναβλεπόμασταν μόλις τελείωναν όλα. Χαμογελούσε. Ο Μπόσκο ήταν πιο ανήσυχος, αλλά εκείνη τον ηρεμούσε πάντα».
Η ιστορία του ζευγαριού έγινε τραγούδι, βιβλίο και ταινία. Το 2013, το συγκρότημα Ζαμπράνινο Πουσένιε τους αφιέρωσε το κομμάτι «Μπόσκο και Αντίρα», ενώ ο σκηνοθέτης Τζον Ζαρίτσκι παρουσίασε το ντοκιμαντέρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα στο Σαράγεβο.
Σήμερα, η γέφυρα Βρμπάνια δεν έχει κανένα μνημείο ή επιγραφή που να θυμίζει τη θυσία τους. Κι όμως, για τους κατοίκους του Σαράγεβο και για όσους πίστεψαν στη δύναμη της αγάπης μέσα στον πόλεμο, ο Μπόσκο και η Αντίρα παραμένουν σύμβολο μιας αγάπης που νίκησε ακόμα και τον θάνατο.
