ΚΑΙ «ο μύθος κρύβει νουν αληθείας», όπως θα ’λεγεν ο Κάλβος για τη λαϊκή παράδοση που θέλει τις Καρυάτιδες, κάποιες νύχτες του Χειμώνα να θρηνούν την κλεμμένη αδελφή τους. Στ’ Αναφιώτικα, μάλιστα, μαρτυρούν ότι άκουσαν –όχι μια φορά– τον θρήνο τους. Και για τον θρύλο αυτό γράφτηκαν ανάλογα κείμενα. Προφανώς, από αυτά εμπνεύστηκε η παιδαγωγός από την Κρήτη, την –όντως– εκπαιδευτική εκδρομή των παιδιών της στο Λονδίνο. Σκηνή εμπνευσμένη σαν από αρχαιοελληνική τραγωδία. Τα παιδιά ξεδίπλωσαν μιαν ελληνική σημαία, πλαισίωσαν την ορφανεμένη στα ξένα Καρυάτιδα και τής τραγούδησαν το «Τζιβαέρι».
Οι επισκέπτες του Βρετανικού Μουσείου στάθηκαν ξαφνιασμένοι. Στην πλειονότητά τους, βλέποντας την ελληνική σημαία μπροστά στην Καρυάτιδα, αντιλήφθηκαν τη διαμαρτυρία των Ελληνοπαίδων. Το τραγούδι, όμως; Όταν τους εξηγήθηκε πως αφορά τον πόνο μιας μάνας που το πολύτιμο «τζιαβέρι της ξενιτιάς το χαίρεται», συνειδητοποίησαν τον συνειρμό.
Ευκαιρία δοθείσης επανήλθε το ερώτημα:
­Γιατί με τόσο πείσμα αρνείται η –πάλαι ποτέ– Μεγάλη Βρετανία να επιστρέψει τα κλεμμένα γλυπτά της Ακρόπολης;
Πάμπολλες οι δικαιολογίες από τους πολυπράγμονες γραφειοκράτες και … διπλο-τριπλωμάτες των Βρετανικών Υπηρεσιών, μια όμως η απόκρυψη της αλήθειας:
— Αν αρχίσει να επιστρέφει τα κλεμμένα από τις αποικιακές κτήσεις της η –πρώην– Βρετανική Αυτοκρατορία, τι θ’ απομείνει στο –όντως– πλούσιο Μουσείο της; Το πολύ-πολύ κάποια πιατικά πορσελάνης της Βικτοριανής εποχής ή κάποιες πανοπλίες και ξίφη της εποχής των Σταυροφόρων!
Και στο θέμα των μουσειακών εκθεμάτων η Αγγλική Διπλωματία ακολούθησε τον δρόμο του Brexit: Να καραδοκεί για την κατάλληλη ώρα επιβολής της δολοπλοκίας και της πλεκτάνης, και αντί μια μέρα ν’ ακούσει από τους συν-Ευρωπαίους:
— Αποβάλλεσαι για ανάρμοστη και ιμπεριαλιστική συμπεριφορά, τους λέει:
­— Σας βαρέθηκα και φεύγω! Brexit σας!