Όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος παρακολουθήσαμε τις παρακολουθήσαμε τις θεατρικές παραστάσεις στα πλαίσια των 30ων Παγκύπριων Αγώνων Σχολικού Θεάτρου. Είναι άξιο θαυμασμού να βλέπεις νεαρά παιδιά να εναποθέτουν την ψυχή τους στο θεατρικό σανίδι και να «εκτίθενται» με τέτοιο τρόπο μπροστά στους θεατές αλλά και στην κριτική επιτροπή.
Πόσο μάλλον όταν επισκέπτεσαι ένα κατά βάση ιδιωτικό αγγλικό σχολείο και ξέρεις ότι θα παρακολουθήσεις αρχαία τραγωδία. Και όχι την οποιαδήποτε τραγωδία αλλά τις «Τρωάδες». Ένα έργο αντιπολεμικό, διαχρονικό με βαθιά νοήματα.
Όχι μόνο το παρακολουθήσαμε αλλά κλάψαμε και συγκινηθήκαμε με το ταλέντο των παιδιών αλλά και την όλη σύλληψη της ιδέας και της σκηνοθεσίας. Το έργο καταρχήν ξεκίνησε με μουσική Μίκη Θεοδωράκη από το γνωστό έργο του «Μαουτχάουζεν» και με τους στρατιώτες να πετάνε κυριολεκτικά τις Τρωάδες στη σκηνή. Τραγική φιγούρα η Εκάβη που σαν χάνει την κόρη της Κασσάνδρα λέει την τρομερή φράση «Κανέναν μην πεις ευτυχισμένο προτού πεθάνει.».
Κι εκεί που περιμένεις να αρχίσει το μοιρολόι και ο θρήνος ακούγεται το «Τέσσερα τζαι τέσσερα» και η βροντερή φωνή του Μιχάλη Τερλικκά. Ξαφνικά οι κοπέλες βγάζουν τους μανδύες τους και αποκαλύπτονται ρούχα μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που η Εκάβη τραβώντας τις κουρτίνες στο πίσω μέρος της σκηνής μας αποκαλύπτει το τεράστιο ψηφιδωτό με μια Κύπρο πληγωμένη και γραμμένο πάνω «Δεν ξεχνώ». Παίρνει το καπνιστήρι και αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε στο 1974. Οι κοπέλες υποδέχονται τους στρατιώτες αδερφούς, άντρες, αρραβωνιαστικούς και τους ντύνουν για τον πόλεμο και τους αποχαιρετούν. Πώς να μην κλάψεις όταν η ιστορία του τόπου σου ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου;
Η είσοδος της Ανδρομάχης με τον μικρό Αστυάνκτα και η άκαρδη αρπαγή του από τους στρατιώτες ήταν σκληρή εικόνα να την παρακολουθείς, πόσο μάλλον την ωραία Ελένη που προσπαθούσε να πείσει τον Μενέλαο και τους πάντες ότι σε καμία περίπτωση δεν έφταιγε για τον Τρωικό πόλεμο. Η απάντηση της Εκάβης δίνει στην Ελένη το τέλος που της αξίζει τονίζοντας την διαύγεια και την εσωτερική δύναμη μιας προσωπικότητας που κρατάει την αξιοπρέπειά της μέχρι τέλους.
Όταν οι στρατιώτες όμως έφεραν την ασπίδα του Έκτορα στη σκηνή με το πτώμα του μικρού Αστυάνακτα αναμέναμε να ακούσουμε σπαραγμούς και οδυρμούς. Η φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη γέμισε την αίθουσα με το «Αγιά Μαρίνα τζαι τζυρά» και με τους στρατιώτες να αφήνουν κλαριά ελιάς πάνω στην ασπίδα. Ο σπαραγμός της Εκάβης έγινε ένα με το χορό και με τα δάκρυά μας σαν έδωσε το πρόσταγμα «Πάρτε τον, θάψτε τον.»
Οι κοπέλες βγαίνουν από τη σκηνή για να μπει μέσα ο κήρυκας των Ελλήνων και να δώσει το πρόσταγμα «Πάμε Τρωάδες στα καράβια των Ελλήνων». Και τότε μείναμε ακίνητοι σε αυτό που αντικρύσαμε. Κρατήσαμε την ανάσα μας με την εικόνα που έγινε πλέον συνήθης στις ζωές μας. Νεαρές κοπέλες να φοράνε σωσίβια και να ετοιμάζονται να ανέβουν στις βάρκες ως άλλοι πρόσφυγες που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον λέγοντας «…μέρες σκλαβιάς σε καρτερούν…»
Ήταν μια παράσταση που μας δίδαξε πολλά και θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας. Δικαίως λοιπόν το International School of Paphos και η σκηνοθέτης της παράστασης κα. Πάολα Χατζηλαμπρή μπορούν να είναι περήφανοι για το Γ’ Βραβείο που έλαβαν για τους 30ους Παγκύπριους Σχολικούς Αγώνες Θεάτρου. Νιώθουμε περήφανοι που αυτό το σχολείο γνωρίζει και παράγει ελληνικό πολιτισμό, αρχές, αξίες και τις μοιράζεται με την πολυπολιτισμική του κοινότητα – καθώς υπήρχαν και αγγλικοί υπέρτιτλοι κατά τη διάρκεια της παράστασης και πολλοί ξένοι θεατές. ίμαστε σίγουροι ότι το συγκεκριμένο σχολείο θα συνεχίσει να μας εκπλήσει ευχάριστα με την σοβαρή και επαγγελματική δουλειά που γίνεται από το προσωπικό και την διεύθυνση.
Πηγή: philenews
