Στην γκαλερί Vistamare της Πεσκάρας παρουσιάζει τη νέα του δουλειά ο Πόλυς Πεσλίκας, από τις 11 Οκτωβρίου και μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου. Είναι η πρώτη ατομική έκθεση του Κύπριου εικαστικού στην ιταλική πόλη, ενώ το 2018 είχε εκθέσει στο Vistamarestudio του Μιλάνου.
Η έκθεση προτείνει αποκλειστικά νέους πίνακες ζωγραφικής, που περιστρέφονται γύρω από τρία επαναλαμβανόμενα θέματα: το πίσω μέρος των στολών των ναυτικών, θαλάσσιες νεκρές φύσεις κι ένα μοναχικό σκαμπό. Αραιά εγκατεστημένοι σε όλους τους χώρους της γκαλερί, οι διαφόρων μεγεθών πίνακες συνθέτουν μια σιωπηλή δραματουργία επαναλήψεων, αλλαγών και επανεμφανίσεων.
Όπως σημειώνει ο κριτικός τέχνης και επιμελητής εκθέσεων Αλεσάντρο Ραμποτίνι, ο Πεσλίκας διερευνά και εμβαθύνει περαιτέρω σε μια διακριτική μεθοδολογία που χαρακτηρίζει την εικονογραφική του παραγωγή εδώ και χρόνια: εικόνες που προέρχονται συχνά από φωτογραφικές πηγές – φωτογραφίες που βγάζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης – παραποιούνται μέσω αρμολόγησης, περικοπής και κολάζ. Μια μακρινή ανάμνηση είναι τόσο αποσπασματική και μεταμορφωμένη που επιτρέπει συγκεκριμένες τυπικές ιδιότητες να εμφανιστούν σταδιακά.
«Αυτή η στοχαστική προδιάθεση απέναντι σε εικόνες (ή κατά προτίμηση θραύσματα εικόνων) συντίθεται τελικά στον καμβά, ο οποίος σύντομα γίνεται ένα παλίμψηστο από διαδοχικές φόρμες. Τα στρώματα της ζωγραφικής αλληλεπικαλύπτονται, διαγράφονται και επαναδιατυπώνονται, εκφράζοντας μια πτυχή της ζωγραφικής ως μηρυκασμός πάνω στην ίδια την πράξη της ζωγραφικής» σημειώνει ο Ραμποτίνι.
«Με τη λέξη παλίμψηστο στην προκειμένη περίπτωση δεν εννοείται ένα διανοητικό καπρίτσιο: το παλίμψηστο αποδίδει ίχνη της αρχικής του μορφής, καθώς αποκαλύπτει ακόμη διαδοχικές αλλαγές και διορθώσεις. Είναι μια οπτική εκδήλωση των προθέσεων του δημιουργού μέσα στο χρόνο, ένα τεκμήριο για το πώς το όραμά του σχηματίζεται αργά μέσω μιας διαδικασίας μεταποιήσεων, συμβάντων και ανακαλύψεων» προσθέτει.
Σύμφωνα με τον Ραμποτίνι, οι πίνακες του Πεσλίκα είναι περιοχές αστάθειας και μετασχηματισμού: μια εικόνα μεταμορφώνεται σε μια άλλη, τα νοήματα είναι πολλαπλά και οι μορφές είναι ανοιχτές. Κοιτάζοντας τους ναύτες μπορεί κανείς να τους συσχετίσει με την κοινοτοπία μιας ομοερωτικής φαντασίωσης που τροφοδοτείται από τη μυθοπλασία, μόνο για να ανακαλύψει αργότερα ότι το σώμα δεν βρίσκεται καν εκεί πια κι ότι η στολή έχει γίνει ένα σχεδόν απτό, όσο και αφηρημένο μοτίβο.
Οι θαλάσσιες νεκρές φύσεις διατηρούν τη μνήμη μιας ευγενούς ζωγραφικής παράδοσης, αλλά μπορούν εύκολα να παρεισφρήσουν στη σφαίρα της νοσταλγίας, σαν φθηνά παραθαλάσσια σουβενίρ. «Κοιτάξτε πιο κοντά κι ίσως αρχίσετε να αναρωτιέστε εάν αυτά τα κοράλλια είναι μίσχοι. Ο Πόλυς Πεσλίκας αντιπαρατίθεται με αυτόν τον εμβληματικό τομέα και τον μετατρέπει σ’ ένα εμμονικό καλειδοσκόπιο αναμνήσεων, ένα ευμετάβλητο απόθεμα μακρινών θραυσμάτων. Επιπλέον, εξάγει από μια εικόνα μια ιδιαίτερη ουσιαστική ποιότητα και της επιτρέπει να αναδύεται σχεδόν αυθόρμητα, σαν ένας ζωντανός οργανισμός» σημειώνεται.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία, η επανάληψη δίνει ζωή σ’ ένα ρεπερτόριο κινήσεων: μερικές από αυτές είναι τραχιές, μερικές είναι γρήγορες και σχεδόν δυναμικές, άλλες μοιάζουν σαν απαλό χάδι, σαν να φλερτάρουν με μια σχεδόν ξεχασμένη λεπτομέρεια μιας προηγούμενης ζωής.
Ο συγγραφέας επισημαίνει τέλος, ότι μέσα στο περίτεχνο παρουσιαστικό τους, οι πίνακες αυτοί διατηρούν απλές, ανεπιτήδευτες αλήθειες: ορισμένες φορές μια προσωπική μνήμη παραμένει ολοζώντανη για χρόνια, μερικές φορές βρίσκεται εκεί και πυροδοτείται από μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Μερικές φορές φαντάζει άσχετα και γίνεται σχεδόν μια μορφή διακόσμησης μέσα στην ευρύτερη εικόνα της δικής μας βιογραφίας, άλλες φορές ξαφνικά μετατρέπεται σε μια επιφοίτηση και στοιχειώνει τις μέρες μας, εξαντλώντας το φευγαλέο νόημα πίσω από την αντίληψή μας. «Είναι απλά εκεί και διεκδικεί τον ρόλο του στην κατακερματισμένη, αενάως μεταβαλλόμενη, κατανόηση του χρόνου».
Ο Πόλυς Πεσλίκας (Λεμεσός, 1973) είναι ζωγράφος που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Το 2015/16 συμμετείχε σε πρόγραμμα φιλοξενίας στο Κέντρο Τεχνών Bethanien στο Βερολίνο. Μεταξύ άλλων, έχει παρουσιάσει το έργο του στην Έπαυλη των Μεδίκων (Ρώμη), το NiMAC (Λευκωσία), την Αίθουσα 14 (Λειψία) και στη Μπιενάλε Πράγας. Το 2017 εκπροσώπησε την Κύπρο στην 57η Μπιενάλε της Βενετίας.
Πηγή: philenews
