Σταύρος Σταύρου: Ας μετρηθούμε με μας και τις ζωές μας

 

– Περιγράψτε μου τη θέα από το παράθυρό σας. Ανοίγοντας το παράθυρο αντικρίζω τον κήπο του σπιτιού μου, το πράσινο της άνοιξης, τα λιγοστά αυτοκίνητα που περνούν και… τις άδειες κερκίδες του σταδίου Γ.Σ.Π. 

 

– Ποια είναι η νέα σας καθημερινότητα, μένοντας πια στο σπίτι; Τις μέρες που έχω διαδικτυακά μαθήματα ξυπνώ νωρίς και «συναντώ» τους μαθητές μου, με συντροφιά τον καφέ μου. Τις υπόλοιπες μέρες ξυπνώ λίγο αργότερα, για να αναπληρώσω τον χαμένο ύπνο της ξέφρενης καθημερινότητας των τελευταίων μηνών. Κατά τη διάρκεια της μέρας απαντώ στα emails μου, γράφω τραγούδια, διαβάζω, ακούω μουσική, βλέπω σειρές, μιλάω με φίλους… Ακόμα και παζλ πήρα! Είχα να φτιάξω παζλ από τα 15 μου! Το απόγευμα, γύρω στις 5, κάνω το περπάτημά μου στη γειτονιά, αφότου φυσικά πάρω την απαραίτητη άδεια! 

 

– Λέτε να βγούμε σοφότεροι από αυτή την τρομακτική περιπέτεια που βιώνουμε; Μακάρι! Πολλές φορές οι άνθρωποι ξεχνάμε εύκολα και γρήγορα. Ελπίζω, όμως, αυτό που ζούμε να είναι αρκετά δυνατό για να χαραχτεί για πάντα στη συνείδησή μας, να μας αλλάξει το βλέμμα μας, να μας γράψει το «αύριο» μας. Είναι στο χέρι μας …

– Τώρα που «μίκρυνε» αναγκαστικά ο κόσμος μας είναι μια ευκαιρία για επαναξιολόγηση; Οπωσδήποτε. Στον καινούργιο, μικρό αυτό κόσμο μας ας «μετρηθούμε» με μας και τις ζωές μας. Ας αναθεωρήσουμε τι είναι μικρό και τι μεγάλο, τι είναι ασήμαντο και τι σημαντικό. Κι ας θυμηθούμε ότι πολλές φορές τα «μικρά» είναι τα πιο μεγάλα… 

– Πώς προέκυψε αλήθεια το #totragoudimas; Ήταν μια ιδέα που είχα εδώ από καιρό: να μαζέψω λέξεις από διάφορους φίλους και να φτιάξω με αυτές στίχους για ένα τραγούδι. Νομίζω πως αυτή η περίοδος, που όλοι είμαστε σπίτι, ήταν η κατάλληλη για να υλοποιηθεί. Ζήτησα, λοιπόν, από τους διαδικτυακούς μου φίλους να σχολιάσουν μια ανάρτησή μου στο Facebook με μια λέξη της επιλογής τους. Σκοπός ήταν να χρησιμοποιήσω όλες αυτές τις λέξεις για να γράψω ένα τραγούδι που να αποδεικνύει ότι… όλοι μαζί μπορούμε! 

– Περιμένατε τόσο μεγάλη ανταπόκριση; Όχι δεν το περίμενα. Συγκεντρώθηκαν πάνω από 200 λέξεις μέσα σε λίγες ώρες. Στρώθηκα, λοιπόν, στη δουλειά και την επόμενη μέρα ετοίμασα τους στίχους (σχεδόν 10 σελίδες, για να χωρέσουν όλες οι λέξεις!), τους οποίους και δημοσίευσα. Μιλάνε για τη ζωή εκεί έξω, μετά την καραντίνα! Πολλοί συνθέτες, λοιπόν, τους μελοποίησαν και μου έστειλαν τις μουσικές τους. Κάποιες ήταν υπέροχες! Μια εξ αυτών ήταν και η μελωδία ενός παιδιού που δεν γνώριζα μέχρι τότε, του Νικόλα Σαββίδη, ενός νέου Κύπριου μουσικού που ζει στην Ελλάδα. Όταν ανάρτησα το βιντεάκι του Νικόλα, ένα από τα μηνύματα που έλαβα ήταν από τη Σαλίνα, η οποία μου έγραφε «πρέπει να κάνουμε κάτι με αυτό το κομμάτι». Είχε, λοιπόν, την ιδέα να μαζευτούν πολλοί Κύπριοι καλλιτέχνες και να πουν το τραγούδι μαζί, ο καθένας από σπίτι του. Έτσι κι έγινε! Και πραγματικά δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω και τους 22, που αποδέχτηκαν την πρόσκληση να συμμετάσχουν. Ο Δημήτρης Χωριανόπουλος ανέλαβε την παραγωγή και το τραγούδι κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Όλα τα έσοδα που θα προκύψουν από αυτήν την κυκλοφορία θα δοθούν ως εισφορά στην Κυπριακή Δημοκρατία, για στήριξη της μάχης κατά του κορωνοϊού. 

– Τώρα που ο χρόνος είναι άπλετος, μετανιώνετε για κάτι που αναβάλατε στη ζωή σας; Δεν συνηθίζω να αναβάλλω πράγματα! Όσες φορές αναβάλλω κάτι, σύντομα ξεχνάω ότι το ανέβαλα, κάτι που με κάνει να αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να ήταν και τόσο σημαντικό τελικά. 

– Ποια είδηση διαβάσατε πρόσφατα και σας έκανε εντύπωση; Ότι ο άνθρωπος, όταν θέλει, μπορεί να φτιάξει ακόμα και ένα νοσοκομείο μέσα σε λίγες μέρες. 

– Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που σας συγκίνησε αληθινά; Τα χαμογελαστά, «ζωγραφισμένα» από τις μάσκες πρόσωπα των Κινέζων νοσηλευτών μετά το κλείσιμο των αυτοσχέδιων νοσοκομείων στην Κίνα. 

– Όταν επιστρέψουμε στην «κανονικότητα» τι έχετε προγραμματίσει να κάνετε; Όλα αυτά που περιγράφει «το τραγούδι μας». Βόλτες, ταξίδια, συναντήσεις με φίλους, καφέδες, αγκαλιές, τραγούδια … Αυτά τα μεγάλα που κάνουμε μια ζωή και τα νομίζουμε μικρά. 

– Εν τω μεταξύ, πείτε μου μια ταινία, μια σειρά, ένα βιβλίο ή οτιδήποτε στο διαδίκτυο που αξίζει ν’ αναζητήσουμε ενώ Μένουμε Σπίτι. Αυτή την περίοδο διαβάζω το κλασικό «Το Μυστήριο του Κίτρινου Δωματίου» του Gaston Leroux, ενώ μόλις είδα το τελευταίο από τα 6 επεισόδια της υπέροχης μίνι σειράς του ITV «White House Farm». Πρόκειται για μια σειρά βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία συγκλόνισαν τη Βρετανία το 1985. Από τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, ξεχωρίζω το «Όλα Ένα» του Γιώργου Περρή, σε μουσική Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. 

stavros.christodoulou@phileleftheros.com