Άρτεμις Χρυσοστομίδου: Κάθε έργο είναι μια άσκηση της ύπαρξης

Η δεύτερη ποιητική συλλογή της αποτελείται από ποιήματα, κείμενα, text-based art, κάποια από τα οποία παρουσιάστηκαν το 2020 σε ένα μουσείο στην Ελβετία, αποσπάσματα από τρία θεατρικά που ανέβασε η ίδια στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη και τη Λισαβόνα όσο γραφόταν το βιβλίο, όπως επίσης και μερικές φωτογραφίες ως μέρος της ροής του διαλόγου που αναπτύσσεται. Η δεξιές σελίδες είναι στα ελληνικά και οι αριστερές στα αγγλικά, δημιουργώντας ένα διάλογο μεταξύ γλωσσών και κόσμων. «Υψηλού επιπέδου τραύμα» είναι ο μισός τίτλος, ο άλλος μισός που προηγείται -όπως εξηγεί η ίδια- είναι μια επίκληση, ένας αναστεναγμός, «Oh, that hand of yours». «Αυτό το χέρι είναι ένα μεγάλο τραύμα, το οποίο φυσικά υπονομεύει τη σοβαρότητά του με το να αυτοχαρακτηρίζεται ως υψηλό».

–Η ενασχόλησή σου με τη σκηνοθεσία και τη δραματουργία έχουν επηρεάσει το ποιητικό σου έργο; Γράφω θέατρο με όρους ποίησης, όπως η πύκνωση, η ακρίβεια, ο σαρκασμός, και ποίηση με όρους παραστατικούς, δηλαδή ό,τι γράφεται είναι γεγονός διαλόγου. Έτσι, κατά μια έννοια η δουλειά μου έχει ένα τροπικό εκφυλισμό. Και στις δυο περιπτώσεις όμως φροντίζω να μην τραυματίζω το παρόν. Κάθε έργο είναι μια άσκηση της ύπαρξης μέσα στην εμπειρία της σχέσης. Το θέατρο μου υπενθυμίζει ότι η σχέση συμβαίνει τώρα και παίρνει υπόσταση διαλογικά. Τόσο η ποίηση, όσο και το θέατρο, είναι η αποκατάσταση των πραγμάτων στο ύψος του παρόντος. Τα έργα παραλαμβάνουν μια περίσταση και την αισθητοποιούν ως μια ομολογία του παρόντος μέσα στους αιώνες. Οι παραστατικές τέχνες μο;y βάζουν όρια, βοηθώντας με να απλοποιώ τη σκέψη μου, το ίδιο και τα αγγλικά ως ξένη γλώσσα.

–Χρειάζεται ένα δυνατό συναίσθημα ή εμπειρία για να γράψεις ένα ποίημα; Το συναίσθημα είναι μια εμπειρία μετοχής του ανθρώπου σε μια περίσταση. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αισθητοποιήσει και πολλά μέσω της τέχνης χωρίς εμπειρία σχέσης με τον άλλο. Δεν ξεκινώ να γράψω ένα ποίημα, δεν με ενδιαφέρει τόσο η ποίηση ως είδος, αρχίζω να γράφω κάτι σε κάποιον. Η λεπτότητα της σχέσης δίνει μορφή σε όσα γράφω, που τελικά γίνονται λογοτεχνία.

–Η πρώτη σου συλλογή κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη το 2018. Είχες αγωνία για το πώς θα υποδεχθεί το κοινό τη δεύτερη; Το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη μου έδωσε χαρά. Το κοινό δεν σχετίζεται με τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας, αλλά δίνουν θάρρος. Είναι σημαντικό να είναι εύληπτα όσα γράφω. Με ενδιαφέρει όμως να αναπνέει η γλώσσα υπαινικτικά και ελαφρά. Κεκρυμμένο φανερώνεται το μυστήριο. Ακόμη, δεν θέλω να γράφω καταθλιπτικά κείμενα, όπως δεν θέλω να κάνω καταθλιπτικές παραστάσεις. Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί.

–Υπάρχουν ποιητές, ξένοι και Έλληνες, που σε έχουν επηρεάσει; Ο συγκλονισμός ήρθε με τον Νίκο Καρούζο. Υποθέτω επίσης ότι η ερωτική κυριολεξία του Ανδρέα Εμπειρίκου, για τον οποίο στα 16 μου είχα άκρατο ενθουσιασμό, με επηρέασε έντονα. Επιπλέον, είναι δυνατόν να μην αλλοιώθηκε η όρασή μου από τις ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι ή του Ρόι Άντερσον, από τα κείμενα της Σιμόν Βέιλ, του Ζωρζ Περέκ, του Σαίρεν Κίρκεγκωρ, τις Ακολουθίες, τον προβληματισμό των Γάλλων νεοφιλοσόφων, τον αποφατισμό, τη σύγχρονη μεταφυσική της ελληνικής διανόησης, τη Lacrimosa του Μότσαρτ! Ζώντας στο 2023, προηγήθηκε πλήθος καταπληκτικών ποιητών, και έτσι εμείς ως προνομιούχοι, βρισκόμαστε σε διάλογο με σπουδαία έργα, τα οποία συνήθως καταλήγουν στο εξής: Να κοιτάζουμε και λίγο προς τα πάνω γιατί δεν ξέρει κανείς ποτέ τι θα προκύψει.

* Το βιβλίο θα παρουσιαστεί στις 15/9 στο Lettrétage του Βερολίνου από την ακαδημαϊκό, επιμελήτρια και οπτική ανθρωπολόγο Emily Smith, ενώ η Άρτεμις Χρυσοστομίδου θα παραδώσει τη lecture-performance “This is a high-level trauma” για τη σχέση λογοτεχνίας, μουσικής, δραματουργίας με βίντεο από παραστάσεις της. Την παρουσίαση θα ακολουθήσει έκθεση με έργα βασισμένα σε κείμενα και φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο.