Γεώργιος Κ. Γεωργίου Κατ’ οίκον ιατρική επίσκεψη, Εκδόσεις Σπανίδη, Ξάνθη, 2022.
Δεν είναι μόνο ένας αξιόλογος γενικός χειρουργός ο Κύπριος Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του Νοσοκομείου Ξάνθης Γεώργιος Κ. Γεωργίου, αλλά και ένας χαρισματικός αφηγητής, που ξέρει να χειρίζεται εξ ίσου επιδέξια το λογοτεχνικό νυστέρι, για να ανατέμνει ψυχές, χαρακτήρες και βιώματα των υπαρκτών προσώπων στις συναρπαστικές του διηγήσεις.
Όλων αυτών των ανθρώπων που με βαθιά ενσυναίσθηση Ιπποκράτειας ανθρωποκεντρικής ιατρικής έζησε από κοντά τις εναγώνιες επώδυνες στιγμές, όπως και όσων οικείων και φίλων είτε άγνωστων περαστικών στο διάβα του οι σκέψεις, τα αισθήματα και οι ανησυχίες, τα πατριωτικά φρονήματα και η αγόγγυστη γενναιότητα μπροστά στον θάνατο πυροδότησαν τις νεανικές του αναμνήσεις, ζωντανεύοντας τις μορφές και αναδεικνύοντας τα φωτεινά ορόσημα των ημερών τους.
Στο συνοπτικό προλογικό του σημείωμα ο συγγραφέας εξηγεί τον σκοπό τής «Κατ’ οίκον Ιατρικής Επίσκεψης», προσερχόμενος όχι στην οικία του ασθενούς για να ασκήσει το λειτούργημά του, αλλά στο σπίτι του αναγνώστη, θέλοντας να μοιραστεί μαζί του ιστορίες της ζωής του «εν είδει μυθιστορηματικής αυτοβιογραφίας». Η συνεκτική, ωστόσο, δομή των αφηγηματικών του εξιστορήσεων με πρωταγωνιστή τον ίδιο ανάμεσα στους συμπρωταγωνιστές του ήρωες, αφαιρώντας το «εν είδει», συνιστά αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, νοουμένου ότι οι συγκλονιστικές αλήθειες της πραγματικότητας που αφηγείται μοιάζουν με τις πιο ευφάνταστες μυθοπλαστικές συλλήψεις. Εξ ου και αίρεται η ταπεινοφροσύνη της αυτοαποτίμησης, σύμφωνα με την αυτοψία της διάγνωσής του: «Με λόγο, που πασχίζει να περιβληθεί τον μανδύα της τέχνης». Επειδή ακριβώς ο εύρωστος λόγος του μήτε πάσχει μήτε πασχίζει, παρά μόνο αναβλύζει πηγαίος από την αυθεντικότητα της γραφής του, προσδίδοντάς της νόημα λογοτεχνικότητας και ήθος ευανάγνωστης ελκυστικής μέθεξης με αισθαντικούς παλμούς αριστοτεχνικής επικοινωνιακής αμεσότητας.
Την πρώτη θεματική ενότητα εμπνέουν οι εμπειρίες της μακρόχρονης ιατρικής του υπηρεσίας. Πώς να διανοηθεί ένας πολεμιστής του 40, που γλύτωσε από τα κρυοπαγήματα, να του κόψουν χρόνια μετά το δεξί του πόδι που έχει γάγγραινα; Και όμως συνθηκολογεί περίλυπος έως θανάτου. Ο υπέργηρος λόγιος γυμνασιάρχης που μεταφέρεται στα επείγοντα από έμφραγμα μυοκαρδίου, παρά τις επίμονες προσπάθειες του γιατρού μαθητή του, θα αποφανθεί πλήρης τραγικής διαύγειας «τετέλεσται» ως τελευταίο μάθημα ενσυνείδητης γενναιότητας.
Τα φαινόμενα απατούν ως προς τον θηριώδη πυγμάχο, που παρά το κάταγμα προσωπικού κρανίου, αντέχει τον πόνο, ζητώντας αντί φάρμακα το βάλσαμο ενός πατερικού συναξαριού. Ο άγνωστος καρκινοπαθής που αργοσβήνει μ’ ένα ύστατο «παρακαλώ…», καθίσταται για τον γιατρό συνώνυμος της ευγενούς αξιοπρέπειας. Ευθυμογραφική διάθεση διαπνέει τις ιστορίες με την ηλικιωμένη καθαρευουσιάνα δασκάλα στο προσκήνιο, που παραλληλίζει την ακινητοποίησή της στο νοσοκομειακό κρεβάτι με τις απαγορεύσεις τον καιρό του Μεταξά, ενώ ο γιατρός σε ανύποπτο χρόνο θα διαδραματίσει τον ρόλο ηθοποιού σε κάποια γυρίσματα έξω από το νοσοκομείο, όπου καταφθάνει έφιππη μια παραδοσιακή γιαγιά «καουμπόισσα».
Θυμάται ακόμη ο συγγραφέας, τεταρτοετής τότε φοιτητής, κάποιες ανιαρές καλοκαιρινές εφημερίες στο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης χωρίς εισαγωγή σοβαρών περιστατικών. Συνειρμικά αντιπαραθέτει την εξουθενωτική ένταση που επικρατούσε στο Νοσοκομείο του Γιοχάνεσμπουργκ κατά το εκεί διάστημα της μετεκπαίδευσής του. Μεταξύ των αναμνήσεων, που τροφοδοτούν και άλλα ενδιαφέροντα ιατρικά στιγμιότυπα, είναι η συμμετοχή του στον πρώτο ορειβατικό μαραθώνιο Ολύμπου ως «γιατρός αγώνος» μαζί με συναδέλφους του τελειόφοιτους και ειδικευόμενους.
Ο διαβητικός ορειβάτης από τη Ζυρίχη δεν πτοείται από τις επιπλοκές του υψόμετρου και με ψυχική δύναμη συνεχίζει ακάθεκτος την ανάβασή του. Παραδείγματα επίσης επαναστατικής αγωνιστικότητας και στωικής αισιοδοξίας είναι οι ασθενείς της προηγούμενης και επόμενης ιστορίας, που πάσχουν από ανίατες και σπάνιες ασθένειες, όπως Πάρκινσον και «Πλάγια Μυατροφική Σκλήρυνση».
Παραστατικές και οι σελίδες στην επόμενη ενότητα, που αναπολούν περιπετειώδη επεισόδια από τα νεανικά χρόνια του Γεωργίου: τη στρατιωτική του θητεία σε εποχές χούντας, τις Μικρασιατικές καταβολές του και την αναζήτησή τους, πραγματοποιώντας το ανεκπλήρωτο όνειρο επιστροφής του πατέρα του, του οποίου το ανύπαρκτο πλέον επάγγελμα ως «Επιθεωρητής Δημοσίων Θεμάτων και Επόπτης Μέτρων και Σταθμών» ανακαλεί ωσάν κινηματογραφική ταινία τα γεγονότα της παιδικής ηλικίας.
Με έντονα χρώματα σκιαγραφούνται προσέτι τα παιγνίδια με εγγλεζάκια αρχές της δεκαετίας του ’60, καθώς και τα πολιτικά παίγνια στους μετέπειτα ταραγμένους καιρούς, απαρχή των δεινών του 1974, που στοιχειοθετεί την τελευταία μικρότερη σε έκταση αλλά μεγάλη σε ένταση ενότητα. Με εξαίρεση την κατανυκτική περιδιάβαση στο Άγιον Όρος, καταγράφονται τα αλγεινά κομβικά σημεία του Κυπριακού δράματος, ήτοι οι νεκροί, οι αγνοούμενοι και οι επιζήσαντες της νεώτερης τραγωδίας του Ελληνισμού. «Το ανεξίτηλο τραύμα του πολέμου», όπως με ανίατο σπαραγμό επισημαίνεται στην ακροτελεύτια σελίδα.
