Το λιμανάκι της Πάφου και το ιστορικό κάστρο δίπλα, αποτελούν το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της πόλης κι ίσως και το πιο πολυσύχναστο. Κάθε λίγα χρόνια όμως, ο εκάστοτε δήμαρχος και η Αρχή Λιμένων αποφασίζουν να το «εξωραΐσουν» σύμφωνα με τα δικά τους γούστα και την αισθητική της εποχής. Με βάση αυτούς τους δύο παράγοντες, η τελευταία παρέμβαση ήταν η προσθήκη τριών οξειδωμένων σιδερένιων κουτιών στον πεζοδρομοποιημένο χώρο, τα οποία παρεμβάλλονται ανάμεσα στα ιστορικά κτίρια του λιμανιού και το θαλάσσιο μέτωπο.
Για να τοποθετηθούν οι τρείς κατασκευές, αφαιρέθηκαν τραπεζοκαθίσματα από τα υποστατικά ψυχαγωγίας που λειτουργούν εκεί, με σκοπό –όπως επεξηγήθηκε– να απελευθερωθεί δημόσιος χώρος για τους πεζούς. Σκοπός, ωστόσο, που αντικρούεται με την πραγματικότητα αφού τον ίδιο χώρο, ή και περισσότερο, καταλαμβάνουν τα κουτιά που ονομάστηκαν σκιάδια. Άσχετο, αν κάθε άλλο παρά σκιά θα προσθέτουν τους καυτούς μήνες που όπου νάσαι ξεκινούν.
Στην πραγματικότητα, αφαιρέθηκαν τραπεζοκαθίσματα από τις υφιστάμενες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται εκεί για να δημιουργηθούν ακόμα τρεις χώροι προς εκμετάλλευση, ενώ οι πεζοί αποτέλεσαν άλλοθι.
Μετά από αντιδράσεις και κατόπιν επιστολής δημοτικού συμβούλου ο οποίος διαφωνεί με την εν λόγω προσθήκη, το Τμήμα Αρχαιοτήτων απάντησε πως τα τρία υποστατικά στήθηκαν παρά την αρνητική γνωμάτευση του Τμήματος η οποία είχε εκφραστεί πολύ πριν στηθούν: Από το 2021.
Αν και άγνωστη η συνέχεια και κατά πόσον θα εισακουστούν οι αντιδράσεις πολιτών, οργανωμένων συνόλων και κυβερνητικών Τμημάτων, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται έργα στο λιμανάκι της Πάφου και στη συνέχεια κατεδαφίζονται. Ράβε – ξήλωνε σε ένα σημείο που θα έπρεπε να προστατεύεται ως έχει, με απλές μόνο παρεμβάσεις που δεν θα αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία του. Ένα ιστορικό σημείο δεν επιδέχεται τέτοιους είδους παρεμβάσεων. Κι ένας δημόσιος χώρος δεν ανήκει σε κανένα δήμαρχο που πρόσκαιρα βρίσκεται στην θέση που είναι.
Ένας δημόσιος χώρος ανήκει στον τόπο και τους πολίτες του και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ιδιωτική ιδιοκτησία την οποία χειριζόμαστε ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες μας και τις τάσεις της μόδας. Ακόμα όμως και για παρεμβάσεις σε ιδιωτικές περιουσίες -–κυρίως με ιστορικό χαρακτήρα– υπάρχουν νόμοι, υπάρχουν κανονισμοί που θέτουν περιορισμούς. Μέχρι και τι χρώμα θα βάψεις τα παράθυρα και τι υλικό θα βάλεις στο πάτωμα που θα βρίσκεται στο εσωτερικό και δεν θα επηρεάζει τον δημόσιο χαρακτήρα. Κι ο ιδιώτης οφείλει να σεβαστεί τους κανονισμούς αυτούς. Πόσω μάλλον οι δημοτικές Αρχές τις οποίες βλέπουμε να βάφουν –με όποιο χρώμα τους αρέσει– κτήρια ιστορικών σχολείων, να κόβουν δέντρα, να στήνουν υποστατικά σε πεζόδρομους…
