Όταν πριν μερικά χρόνια είχα γράψει μια στήλη για τη δημόσια υπηρεσία αναφέροντας παραδείγματα ανεπάρκειας, με έβρισαν διάφοροι δημόσιοι και έγραφαν ότι ψεύδομαι. Αναφέρονταν ιδιαίτερα σ’ ένα από τα περιστατικά που παρέθετα, όπου μια γυναίκα είχε πάει σε μια δημόσια υπηρεσία για να κάνει τη δουλειά της και ματαίως περίμενε τους δύο υπαλλήλους να τελειώσουν από το candy crash (ήταν στα φόρτε του τότε), βυθισμένοι στις καρέκλες τους μπροστά από κλειστά κομπιούτερς με τα σκονισμένα πληκτρολόγια να κρατάνε διάφορες κολλούδες στις μεσοδακτυλιές. Βέβαια, αυτό που δεν είχα αναφέρει τότε ήταν πως πρόκειται για τη σύζυγό μου που είναι τσακωμένη με το ψέμα, σε σημείο ανατριχιαστικό. Εννοείται ότι η δουλειά της δεν έγινε. Τέλος πάντων.
Σήμερα λέω να τους δώσω ακόμη μια ευκαιρία να με βρίσουν, έτσι επειδή είμαι μαζόχας. Α ναι, και φορολογούμενος. «Ιδιωτεύουν ανενόχλητοι 3,700 δημόσιοι υπάλληλοι», διαβάζω, σύμφωνα με έκθεση για το ‘20. Κι αυτοί είναι μόνο οι μετρήσιμοι. Δηλαδή ενώ απολαμβάνουν τη μονιμότητα του δημοσίου, απολαμβάνουν και τους καρπούς του ιδιωτικού τομέα. Διπλή απόλαυση. 900, μάλιστα, είναι διευθυντές σε ιδιωτικές εταιρείες, ενώ πολλοί από τους 3.700 δεν δηλώνουν καν ότι είναι δημόσιοι και έτσι επιδίδονται ανενόχλητοι σε ιδιωτικές μπίζνες.
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Βάσει του νόμου, δεν επιτρέπεται σε δημόσιο υπάλληλο να ασκεί οποιοδήποτε επάγγελμα πέραν της εργασίας του στο δημόσιο ή να κατέχει μετοχές σε επιχειρήσεις ιδιωτικής φύσης (κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί να δοθεί άδεια από το αρμόδιο υπουργείο). Περιττό να σημειώσω πως οι καταγγελίες είναι απειροελάχιστες και οι τιμωρίες ακόμη λιγότερες, πολλές αφορούν… wait for it… επιπλήξεις. Ουσιαστικά, το σύστημα δείχνει το μεσαίο δάχτυλο στον μέσο ιδιωτικό υπάλληλο, ο οποίος εργάζεται ώς τις έξι-εφτά το απόγευμα και άρα δεν μπορεί να κάνει δεύτερη δουλειά, σπανίως εργάζεται μόνο οχτάωρο (τι θα πει ο κόσμος!), κακοπληρώνεται, εξαντλείται, ελάχιστος χρόνος μένει για οικογένεια και φίλους. Όσο για κάποιους δημόσιους που δεν κάνουν δεύτερη δουλειά, έχουν όλο το απόγευμα για να απολαμβάνουν τα χόμπι τους ή τα εξοχικά στους Πρωταράδες. Και όλα αυτά, χωρίς να μπορεί να τους αγγίξει ούτε ο ίδιος ο Πρόεδρος, έστω κι αν το παίζουν αραχτοί και λάιτ. Εννοείται ότι πολλοί εργάζονται σκληρά και ευσυνείδητα.
Οι υπόλοιποι απλώς εκμεταλλεύονται το σύστημα. «Αν είχε η αζούλα πούζα», μου είχαν γράψει. Μπορεί. Αλλά αφήστε με εμένα. Σε ένα δικαιότερο κόσμο, πόσο λιγότεροι θα ήταν οι άνεργοι (μόνο οι εκπαιδευτικοί να έκοβαν τα… απογευματινά, δεν θα έμενε πτυχιούχος χωρίς δουλειά). Κι αν είχαν τα κότσια να στείλουν σπίτι όποιον έπαιζε candy crash με τα λεφτά του φορολογούμενου και στη θέση του τοποθετούσαν όντως ικανούς, πόσο πιο αποτελεσματικό θα ήταν το σύστημα; Μπα. Ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω, για να χαριεντιζόμαστε.
