Κατ’ αρχάς, τον είδα όλο τον διαγωνισμό –από την αρχή ώς το τέλος. «Καλά, δεν είχες κάτι καλύτερο να κάνεις;», με ρώτησαν πολλοί φίλοι. «Όχι», απάντησα ξερά. Και το εννοούσα.
Όμως, την απόλαυσα τη βραδιά. Άφησα στην άκρη όλα όσα με βαραίνουν τον τελευταίο καιρό, για ένα άρθρο που μου ζήτησαν από το εξωτερικό για τις κυπριακές εκλογές επικαλέστηκα λόγους ανωτέρας βίας και τους είπα να βρουν άλλον, παρήγγειλα burger από το αγαπημένο μου νοτιοαφρικάνικο good food place, το Kozi’s (Αθήνα), αρματώθηκα με το κινητό για να αναμεταδίδω live τις απόψεις-σαχλαμάρες μου σε ομοιοπαθείς βαρεμένους, έβαλα τα πόδια ψηλά και τον ήχο στη διαπασών και αυτό ήταν: Saturday Night Fever, σκέτος παράδεισος!
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Ελλάδα και Κύπρος κατέλαβαν τις θέσεις που δικαιούνταν. Με ενόχλησε πάλι αυτή η ξεφτιλισμένη ανταλλαγή 12αριών και δεν έχει καμία σχέση για μένα το γελοίο επιχείρημα ότι κι άλλοι κάνουν τα ίδια ή και χειρότερα. Όχι, δεν το τρώω αυτό. Χειρότεροι από εμάς, διαχρονικά, δεν υπάρχουν. Ήμασταν οι πρώτοι διδάξαντες. Αφού ακόμα και αυτοί που ανακοινώνουν το 12άρι στην τηλεόραση από Αθήνα και Λευκωσία ή ντρέπονται ή γελάνε ή και τα δύο.
Η Γαλλία είμαι σίγουρος ότι είχε δικό της λόγο να δώσει 12 στην Ελλάδα – κάτι θα της άρεσε στο τραγούδι. Η Κύπρος, καλλιτεχνικά, δεν είχε κανέναν. Ισχύει και το αντίστροφο. Εάν ακούγαμε τα ίδια τραγούδια χωρίς να ξέρουμε ποιες χώρες εκπροσωπούν, είναι σίγουρο ότι 12άρια δεν θα δίναμε. Τέλος! Τα πατριωτικά αφήστε τα. Ούτε αυτά τα αγοράζω πια…
Πάμε παρακάτω. Ή, μάλλον, τελείως κάτω. Στο υπόγειο. Εκεί όπου η Βρετανία, για λόγους που δυσκολεύομαι να βρω, έχει ενοικιάσει μόνιμο στέκι. Το Σάββατο πήρε μηδέν σε όλα, με ένα τραγούδι που πράγματι δεν «έλεγε» τίποτα, αλλά σίγουρα δεν ήταν το χειρότερο. Μου κάνουν εντύπωση οι Βρετανοί, αλήθεια. Παράγουν ίσως την καλύτερη μουσική σε όλο τον κόσμο, έχουν τόσα ταλέντα και τέτοια βιομηχανία που θα μπορούσαν να κερδίζουν κάθε χρόνο, και όμως πατώνουν.
Η πρώτη εξήγηση που δίνω είναι ότι έχουν πέσει στη παγίδα του να προσαρμόσουν ένα τραγούδι σε αυτό που θεωρούν ότι είναι η Γιουροβίζιον. Η δεύτερη, που ισχύει και για μας, είναι ότι απευθυνόμενοι στο «ευρύτερο κοινό» από Αυστραλία, μέχρι και Αζερμπαϊτζάν (Ευρώπη, σου λέει…), ξεχνούν ότι πρέπει πρώτα να απευθυνθούν και να σεβαστούν το δικό τους κοινό, στο σπίτι.
Υπάρχουν κάποιες συνεπείς χώρες, που το παλεύουν. Η Γαλλία. Η Πορτογαλία. Πολύ καλή ήταν η Βουλγαρία. Όπως και η Ελβετία. Οι χεβιμεταλλάδες μάς κάλεσαν να υψώσουμε το μεσαίο μας δάκτυλο, οι Γερμανοί μεταμφίεσαν ολόκληρη τραγουδίστριά τους μέσα στο μεσαίο σηκωμένο δάχτυλο (φωτό) και κατάφεραν έστω 3 πόντους να τους πάρουν. Αλλά, γενικά, το χέβι-μέταλ φαίνεται πως έχει ακροατήριο, άρα και πέραση. Η Ιταλία το κατάλαβε, και πήρε επιτέλους βραβείο έπειτα από άπειρα χρόνια με καντάδες και ωραία ιταλικά τραγούδια, που πλέον τα διοχετεύει μόνο στο Σαν Ρέμο.
Το Ισραήλ έστειλε καλό τραγούδι, αν και κατά άσχημη ειρωνεία της πρόσφατης επικαιρότητας είχε τίτλο «Set Me Free» («Απελευθέρωσέ με») και επίσης είχε την πιο ψηλή νότα που ίσως ακούστηκε ποτέ στη Eurovision. Η κοπέλα από τη Μάλτα ήταν τόσο μουτρωμένη στη διάρκεια της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων που θεωρούσε δεδομένο ότι έπρεπε όλοι να της δώσουμε 12άρια.
Η Ρωσία για πρώτη φορά είχε ένα φλας εμπνευσμένης δημιουργικότητας, αλλά δεν εκτιμήθηκε από κοινό και κριτές όσο περίμενε, οπότε δεν αποκλείεται ο Πούτιν να τη βγάλει τη χώρα από τη Eurovisιon του χρόνου, όπως και ο Ερντογάν που μαθαίνω ότι το σκέφτεται…
Για το El Diablo τα είπαμε πολλές φορές. Δεν με ενόχλησε ο διάολος, αλλά το ότι 4-5 άνθρωποι κάθισαν και έγραψαν ένα τραγούδι που το μόνο που σου άφησε ήταν λίγο από τη Μάγια τη Μέλισσα, Φεγγαράκι μου Λαμπρό Φέγγε Μου να Περπατώ, και το Bad Romance της Lady Gaga. Δεν υπάρχει σοβαρό ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο που να μην το έπιασε αυτό από την πρώτη στιγμή. Εμάς μας ξέφυγε…
Αυτά, λοιπόν. Και του χρόνου, με υγεία και χαρά, και δίχως περιοριστικά μέτρα, να πάμε στην Ιταλία, που είναι και κοντά!
