Την ανεπάρκεια τόσο του κρατικού ελέγχου όσο και ειδικού ρυθμιστικού πλαισίου για τη λειτουργία των διαφόρων παιγνιδότοπων, επισημαίνει σε απόφασή του Δικαστήριο στη Λευκωσία, μετά από την εκδίκαση αγωγής ύστερα από ατύχημα που συνέβη το 2011 με τον τραυματισμό ανήλικου παιδιού.

Το ατύχημα συνέβη στις 29/04/2011 σε παιδότοπο-παιγνιδότοπο στη Λευκωσία, όταν ένα αγοράκι 3,5 ετών, έπεσε από φουσκωτό με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στο χέρι. Το παιδάκι βρισκόταν σε παιδικό πάρτι φίλου του όπου στο πλαίσιο παιγνιδιού σε φουσκωτό, έπεσε και τραυματίστηκε.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Οι γονείς του καταχώρησαν μέσω του δικηγόρου Κώστα Δημητριάδη αγωγή εναντίον της εταιρείας που διαχειρίζεται τον παιδότοπο ζητώντας αποζημιώσεις. Μετά από ακρόαση, ο επαρχιακός δικαστής Ξενής Ξενοφώντος διαπίστωσε ότι όφειλε η εταιρεία μέσω των υπαλλήλων της, σε κάθε περίπτωση, να επιτηρεί ουσιαστικά και να αποτρέπει όπου ήταν δυνατόν τον κίνδυνο. Όπως διαπιστώθηκε και από βίντεο, υπήρχε επιτηρητής έξω από το φουσκωτό, ωστόσο, σύμφωνα με το Δικαστήριο, αν υπήρχε επιτηρητής σε κατάλληλο σημείο μέσα στο φουσκωτό, θα μπορούσε, θεωρώ, να είχε προειδοποιήσει το παιδάκι, το οποίο ακολούθησε ήδη δύο φορές αυτόν τον επικίνδυνο τρόπο χρήσης του φουσκωτού και να το καθοδηγήσει για το πώς να χρησιμοποιήσει διαφορετικά, κατά τρόπο πιο ασφαλή στην κάθοδο.

Ο δικαστής αφού βρήκε ότι υπήρξε αμέλεια εκ μέρους της εναγόμενης εταιρείας συνδεόμενη με το ατύχημά του Ενάγοντα, προέβη και στην εξής παρατήρηση: Φρονώ ότι δεν ευθύνεται μόνον η εναγόμενη για το συγκεκριμένο ατύχημα. Ο τρόπος που επιτηρείτο το φουσκωτό δεν ήταν αποτελεσματικός. Ήταν όμως συστηματικός. Αυτό καταδεικνύει την ανεπάρκεια του κρατικού ελέγχου και την ανεπάρκεια ειδικού ρυθμιστικού πλαισίου της λειτουργίας των διαφόρων παιγνιδότοπων.

Συνιστά εν προκειμένω δικαστική γνώση, ότι σε μία κοινωνία της οποίας αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο η ανατροφή των παιδιών, ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει αλλάξει και τον τρόπο παιγνιδιού τους. Τα παιδιά δεν παίζουν σε αλάνες στις γειτονιές τους όπως παλαιότερα. Σε μεγάλο βαθμό διοχετεύουν την ενέργειά τους σε παιγνιδότοπους. Τα παιδικά πάρτι που άλλοτε διοργανώνονταν σε σπίτια με αυλές, πραγματοποιούνται πλέον τις πλείστες φορές σε παιγνιδότοπους. Πολλές φορές παιγνιδότοποι είναι καλά οργανωμένοι και γίνονται προσπάθειες για να τηρούνται κάποια πρότυπα και κάποιες προδιαγραφές με πιστοποιήσεις, επιτηρήσεις κ.λπ. – όπως έπραξε, πλην όμως όχι στον απαραίτητο βαθμό, η εναγόμενη. Σε άλλες όμως περιπτώσεις, στήνονται πρόχειρα και με αστραπιαίες ταχύτητες παιγνιδότοποι των λίγων ημερών σε πανηγύρια, φεστιβάλ κ.λπ. Είναι με λύπη αλλά και φόβο για το μέλλον των παιδιών στην Κύπρο που οφείλω να αναρωτηθώ: αν -ως  διαφάνηκε και στην παρούσα περίπτωση- ο κρατικός έλεγχος δεν είναι αποτελεσματικός για παιδότοπους που λειτουργούν σε μόνιμη βάση και βάσει προτύπων και πιστοποιήσεων, πόσο άραγε πολύ πιο εκτεθειμένα στον κίνδυνο βρίσκονται τα παιδιά που παίζουν σε πρόχειρους παιγνιδότοπους; Το Δικαστήριο διερωτάται επίσης αν πρέπει να περιμένουμε παθητικά μέχρι να συμβούν τα χειρότερα;

Το Δικαστήριο επιδίκασε €5.000 ως γενικές αποζημιώσεις, με νόμιμο τόκο, πλέον ειδικές αποζημιώσεις €246,50 με νόμιμο τόκο, καθώς και τα έξοδα της αγωγής.