Σε λίγο κλείνουν δυο χρόνια. Από μια εποχή που το να κυκλοφοράς παντού με μάσκα και να πρέπει να δείχνεις πιστοποιητικό ασφαλείας στον μπακάλη και στην υπεραγορά έμοιαζε σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Με τίποτα δεν θα το πιστεύαμε πως έτσι θα είναι η πραγματικότητα μας. Εκείνη η εποχή μοιάζει πλέον πολύ μακρινή και την θυμόμαστε σχεδόν με νοσταλγία. Σαν τα χρόνια της αθωότητας, που ακούγαμε.
Φτάσαμε πια στο σημείο που οι γονείς καταλήγουν στα Δικαστήρια ζητώντας από αυτά να αποφασίσουν ποιος από τους δυο έχει δίκαιο: Αυτός που πιστεύει πως πρέπει τα παιδιά να εμβολιαστούν για να προστατευτούν από τον ιό ή αυτή που πιστεύει πως τα παιδιά κινδυνεύουν πιο πολύ από το εμβόλιο παρά από τον κορωνοϊό. Κι ούτε κι ο Δικαστής δεν μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό.
Είναι για να τρελαίνεσαι πια. Περπατάς στη γειτονιά και στη θέα του άλλου αλλάζεις πεζοδρόμιο. Σε καλούν φίλοι για φαγητό και σε πιάνει τρόμος στη σκέψη πως μπορείς να καθίσεις δίπλα σε άλλον άνθρωπο που δεν ξέρεις αν τηρεί τα μέτρα με ευλάβεια.
Το καλοκαίρι παλευόταν το πράγμα στις αυλές, στις παραλίες, στα μπαλκόνια, στις ταράτσες… Κι είχαμε πιστέψει πως θα τέλειωνε το πράγμα. Θα είχαμε, επιτέλους, πετύχει την περίφημη ανοσία της αγέλης. Η οποία, μάλλον, δεν υπάρχει. Οι αριθμοί των κρουσμάτων γίνονται ξανά τριψήφιοι. Και δεν υπάρχουν πια λεφτά για να επιβληθεί νέο lockdown. Ούτε κουράγιο για να το αντέξει κανείς.
Στην αρχή έμοιαζε με ένα διάλειμμα, με μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ήτανε τόσο εντυπωσιακό το γεγονός που ολόκληρος ο πλανήτης ευθυγραμμίστηκε, τα πάντα διακόπηκαν, οι δρόμοι άδειασαν, τα αεροδρόμια έκλεισαν… Η μια χώρα συμπαραστεκόταν στην άλλη, οι άνθρωποι έβρισκαν ευφάνταστους τρόπους για να αντιμετωπίσουν τη νέα συνθήκη που επιβλήθηκε. Γρήγορα όμως το κλίμα ανατράπηκε. Και εκεί που οι άνθρωποι έβγαιναν στα μπαλκόνια για να στείλουν την αγάπη τους σε άλλους, μοιάζουν πλέον έτοιμοι για πόλεμο.
Στο μεταξύ, πέντε εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν κτυπημένοι από τον ιό. Κάμποσα άλλα εκατομμύρια ταλαιπωρήθηκαν κι ακόμα ταλαιπωρούνται. Στην Γιουχάν από όπου ξεκίνησε το κακό, επήλθε γρήγορα ομαλότητα και δεν μάθαμε ποτέ το μυστικό.
Μαζί με τον ιό μας έπληξαν κι οι θεωρίες. Και γίναμε καχύποπτοι απέναντι σε όλα και όλους. Και δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι που ήμασταν πριν δύο χρόνια. Όχι πως τότε ήμασταν το ιδανικό μοντέλο, αλλά πιστεύαμε πως μετά από ένα τόσο μεγάλο κακό θα γινόμασταν καλύτεροι. Αλλά διαψευστήκαμε.
