Αν μετροφυλλίσει κάποιος τη σημερινή εφημερίδα (28 Δεκεμβρίου) θα βρει περισσότερους νεκρούς στις ειδησεογραφικές σελίδες παρά στις αγγελίες κηδειών. Και αυτό χώρια το διεθνές ρεπορτάζ, που κάτι οι πόλεμοι, κάτι οι τρομοκρατικές επιθέσεις και οι καταστροφές κάνουν τις σελίδες του πολλές φορές να θυμίζουν νεκροταφείο.
Από τη μια θάνατοι λόγω ηλικίας. Στο 81 του πέθανε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στα 98 του ο Ζακ Ντελόρ. Ο καθένας με τον τρόπο του άφησε το δικό του σημάδι. Έζησαν σε ενδιαφέροντες καιρούς και έγιναν μέρος της ιστορίας. Είτε συμφωνεί κανείς με όσα έκαναν, κανένας δεν θα σκεφτεί πως πήγαν άδικα.
Κάτι που στέκει απόλυτα για τον Έλληνα επισμηναγό Επαμεινώντα Κωστέα, που έχασε τη ζωή του σε εκπαιδευτική πτήση. Σαράντα χρονών εγκαταλείπει δύο παιδιά. Ένας θάνατος άδικος, ειδικά αν ισχύουν οι πληροφορίες ότι πετούσε με ένα αεροπλάνο που χρονολογείται και που έπρεπε να είχε αποσυρθεί. Εύλογα, επομένως τα γιατί της οικογένειάς του.
Το ίδιο εύλογα και τα γιατί της οικογένειας του αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, που χτυπήθηκε από φωτοβολίδα σε επεισόδια μεταξύ χούλιγκαν. Για είκοσι μέρες έδινε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Δεν τα κατάφερε.
Από την άλλη, είναι συγκλονιστικό πόσοι ένιωθαν ως δικό τους τον Βασίλη Καρρά, μέσα από τα τραγούδια του οποίου αγάπησαν, ερωτεύτηκαν και χώρισαν. Ένα πλήθος κόσμου έσπευσε να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία, τραγουδώντας τις μεγάλες επιτυχίες του. Άνθρωποι που έστω και αν τον γνώριζαν λίγο προσωπικά, θέλησαν να είναι παρόντες στο στερνό αντίο. Και μάλλον, και ο ίδιος θα ήταν ικανοποιημένος, αφού γέμισε την «πίστα» για τελευταία φορά.
Μια εικόνα πλήρως αντίθετη με τις κηδείες των θυμάτων των πολέμων, όπου συνήθως ο πόνος είναι βουβός. Μετρά κανείς πόσοι έχουν σκοτωθεί στο ουκρανικό μέτωπο; Θυμάται πόσοι θάβονται βιαστικά σε μαζικούς τάφους, αφού έχουν πρώτα ξεθαφτεί από τα ερείπια που αφήνουν πίσω τους οι σφοδροί, ισραηλινοί βομβαρδισμοί στη Λωρίδα της Γάζας; Ο παραλογισμός δύο συγκρούσεων, που όλοι ελπίζουν πως θα τελειώσουν σύντομα, χωρίς όμως το τέλος να είναι ορατό.
Και πόσο πιο παράλογος είναι ο θάνατος από αδερφικό χέρι. Για μερικά ρούχα ένας 16χρονος στη Νέα Σμύρνη σκότωσε τον 18χρονο αδερφό του. Πρώτα τσακώθηκαν, μετά τον κυνήγησε και τέλος του έμπηξε ένα ψαλίδι, πολλές φορές μέχρι να τον σκοτώσει.
Οι θάνατοι γεμίζουν τις σελίδες των εφημερίδων και αδειάζουν τις ψυχές εκείνων που χάνουν τους δικούς τους ανθρώπους. Ο χρόνος δεν γιατρεύει τις πληγές, όπως συνήθως λέγεται. Απλά όσοι μένουν πίσω μαθαίνουν να ζουν με την απώλεια.
