Αναβρασμός και αναταραχή. Όχι τόσο για το «ησυχαστήριο» του Άγιου Αββακούμ∙ θα τον ξεχάσουμε κι αυτόν και τους αρχιμανδρίτες και τους επισκόπους, καθότι μπήκαμε στη σαρακοστή και η ορθόδοξη πίστη μας επιβάλλει νηστεία, μετάνοια και προσευχή!
Άλλα είναι που προκάλεσαν την αναταραχή. Οι φοβέρες, οι απειλές και τα ασημένια γιαταγάνια που βγήκαν από τα θηκάρια του Σουλτάνου, απέναντι. Τυχαία νομίζετε;
Η μεγάλη δημοσιότητα του ΠτΔ και η εδώ παρουσία της κυρίας Προέδρου της ΕΕ, τον ενόχλησαν σφόδρα. Ενόχλησε το επίτευγμα του θαλάσσιου διαδρόμου, ενόχλησε που το μισό νησί πήρε ξαφνικά μέρος στο τεράστιο πάρτι που γινόταν για το ποιος θα καταφέρει, αφενός να θησαυρίσει από την πώληση των όπλων και, αφετέρου, ποιος θα σώσει τους Παλαιστίνιους από την πείνα και τον θάνατο! Βέβαια, αν ήθελαν ειλικρινά οι μεγάλοι και οι δυνατοί του πλανήτη να σώσουν Παλαιστίνιους, θα άνοιγαν πολύ πιο εύκολους διαδρόμους, χερσαίους, για να φθάσει έγκαιρα και γρήγορα η βοήθεια. Όμως είναι άλλη ιστορία αυτή, που βασίζεται σε απύθμενη υποκρισία.
Αναγνωρίζουμε ενδόμυχα ότι όλη αυτή η αιφνιδιαστική κινητοποίηση βοήθησε λιγάκι το μισό νησί να βγει από τη γωνιά στην οποία βρίσκεται τιμωρημένο από το 2017. Σκόπιμα, λοιπόν, και για να θολώσει λιγάκι το τοπίο και την εφήμερη δόξα, κτύπησε και πάλι ο Σουλτάνος. Όπως είχε κάνει και πριν από λίγο καιρό, όταν φοβέρισε την Ελλάδα ότι «θα έρθουν μια νύχτα…». Βέβαια, όλο αυτό το θεατρικό, απευθύνεται στους πέριξ, τον πολύ λαό και το Ισλάμ, ενόψει εκλογών. Ξέρει τι πρέπει να κάνει για να ξαναβγεί στην εξουσία και θέλει την Τουρκία να πάρει το μερίδιο που πιστεύει ότι δικαιούται από την πίττα των μεγάλων.
Και εμείς, αντί να γράψουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας τους παλικαρισμούς και τον λαϊκισμό του Σουλτάνου, δώστου οι θυμωμένες δηλώσεις του Κυβερνητικού εκπροσώπου, δώστου οι αυστηρές και με στόμφο δηλώσεις των αρχηγών των κομμάτων και άλλων, για την ποδοπάτηση του μικρού νησιού. Πήραν φωτιά τα διεθνή φόρα από τις εξοργισμένες καταγγελίες για τον εξευτελισμό και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι μόνο ημών, αλλά και του πλανήτη ολάκερου. Τρίβει τα χέρια ο Σουλτάνος για το αποτέλεσμα των δηλώσεών του που δημιούργησε αυτό που ήθελε, δηλαδή «αναβρασμό και αναταραχή» στη Νήσο των Αγίων. Άθελα του βοήθησε να ξεχάσουμε τον Αββακούμ και τον κάθε Αββακούμ, το LΝG και τους Κινέζους, την άνοδο της τιμής της βενζίνη… Και να χαρούμε από ψυχής τα καρναβάλια! Όπως πάντα, τρικυμία εν κρανίω.
«Δυστυχισμένε μου λαέ, φτωχέ και αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα απατημένε», γράφτηκε πάνω στον τάφο Θεμιστοκλή Δέρβη. Ίσως από πιο σοφά λόγια του επίγειου περάσματος του πρώην Δημάρχου Λευκωσίας!
Η περιπέτεια της «Αμάλθειας», μα κυρίως η ιστορία, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το νησί διαχρονικά ήταν και είναι σημαντικό, ώστε να χρησιμοποιείται ως σανίδα σωτηρίας σε ώρες ανάγκης και απελπισίας. Πέρα όμως από τα κέρδη και τις χρυσές ευκαιρίες που πηγάζουν από βάσανα άλλων, το νησί δικαιούται και έχει ανάγκη να ζήσει με αυτοτέλεια, να υπάρχει χωρίς άδειες και εξαρτήσεις από τους γύρω δυνατούς, και δεν αναφέρομαι μόνο στην Τουρκία. Ούτε εδώ καταλάβαμε. Κάποιοι προσπαθούν, άλλοι βάζουν τρικλοποδιές, άλλοι τρέχουν σε μοναστήρια να βρουν απαντήσεις και θεραπείες… και ο Πρόεδρος μας ταξιδεύει.
Υπάρχουν πιο απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να εντυπωσιάσουμε τη διεθνή κοινότητα να στρέψει το βλέμμα της στο μισό νησί. Το ΥΠΑΝ μίλησε για μεταρρυθμίσεις και μεγάλες αλλαγές. Να ξεκινήσει πάραυτα διαχωρίζοντας την Παιδεία από την Εκκλησία, να προωθήσει την εκμάθηση της αληθινής ιστορίας του τόπου, καθώς και της τουρκικής γλώσσας. Ν’ αρχίσουμε επιδεικνύοντας τον δέοντα σεβασμό στη φύση και τους κατοίκους της βραχονησίδας, αντί να πληρώνουμε πρόστιμα. Μας έμεινε ο Ακάμας, το Τρόοδος και η Καρπασία.
Θα επαναλάβω, εις ώτα μη ακουόντων, ότι μέγιστο ΜΟΕ θα είναι η πρόταση μας να συμπεριληφθούν η Αμμόχωστος και η Λευκωσία στον Παγκόσμιο Κατάλογο της Ουνέσκο! Θα ερωτήσω όμως, γιατί ο βιότοπος των Κουκλιών της Αμμοχώστου δεν ανήκει στην ευρωπαϊκή συνθήκη του Ραμσάρ; Μήπως βρίσκεται σε άλλο έδαφος από αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Να σεβαστούμε και να προστατέψουμε τη συνύπαρξη. Τις προάλλες έβλεπα ένα βίντεο για συναντήσεις ΕΚ και ΤΚ με κοινό παρονομαστή την κουζίνα μας. Όσοι προσέρχονται φέρνουν από ένα φαγητό και το μοιράζονται με όλους σ’ ένα κοινό τραπέζι με τα νέα της μέρας, τις εμπειρίες, τις μνήμες. Τόσο απλό. Να κοινωνικοποιηθούμε ως άτομα ελεύθερα, να μπορούμε να μοιραστούμε ήλιο, αέρα και θάλασσα που μας ενώνουν. Να προστατέψουμε αυτό που μας συνδέει πάνω από όλα: τον τόπο, τη νοοτροπία και τη κοινή μας μοίρα. Να μιλήσουμε ειλικρινά γύρω από ένα τραπέζι, να εξωτερικεύσουμε αγωνίες και φόβους για το μέλλον και να πιούμε στην υγεία μας, στις αντοχές και επιμονές μας, να ζήσουμε ως κανονικοί άνθρωποι σε έναν κόσμο πολυτάραχο.
Εισηγούμαι την επόμενη φορά που θα μας επισκεφθεί η κυρία Ολγκίν, οι οργανωτές να την καλέσουν στα γεύματα αυτά. Από τις μυρωδιές, τις κοινές λέξεις και φράσεις, από τα χαμόγελα και τις κουβέντες θα καταλάβει τι πάει να πει κοινή πατρίδα και γιατί οτιδήποτε άλλο μας φοβίζει.
Ελεύθερα, 24.3.2024
