Καλημέρα σας. Είπα να ξεφύγω λίγο σήμερα από τα συνηθισμένα. Τα καθημερινά μας. Ειδικά τα πολιτικά. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο. Όπου αυτά τα «συνηθισμένα» ανακυκλώνονται, λες κα είναι τόσο χρήσιμα  που πρέπει να τα διατηρήσουμε.

Δυστυχώς, εμείς επαναλαμβάνουμε και αρκούμαστε σε πράγματα που δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη αξία – απλώς, κουβέντα να γίνεται. Όπως πχ στην κουραστική ανακύκλωση παλαιών πολιτικών συζητήσεων που νομίζω ότι ακόμα και ο θεός έχει βαρεθεί πλέον να τις ακούει.

Ο καθένας έχει τσιμεντομένη την δική του άποψη, όπως έλεγε ο μακαρίτης, που προσπάθησε να μας κάνει να πιστέψουμε ότι αν ψηφίσουμε ΟΧΙ, ο καλός Θεούλης θα το μετατρέψει σε ένα περήφανο ΝΑΙ.

Ο πείσμων δε, επαναλαμβάνει τόσες πολλές φορές τη δική του άποψη που δεν μπορείς κιόλας να προφέρεις κι έναν αντίλογο σ’ αυτό, γιατι θα θεωρηθεί και ο δικός λόγος τυποποιημένος.

Ευτυχώς, έπεσε στα χέρια μου ετούτες τις μέρες ένα μικρό βιβλιαράκι, γραμμένο από έναν πολύ σπουδαίο άνθρωπο και το ρούφηξα κυριολεκτικά. Είναι ο ναύαρχος Γουίλιαμ Μακρέιβεν (φωτό), ο οποίος την 17η Μαΐου 2014 απηύθυνε έναν λόγο στους αποφοίτους του Πανεπιστημίου του Τέξας.

Και, αντλώντας έμπνευση από το σύνθημα της σχολής, που ήταν «Ό,τι αρχίζει εδώ, αλλάζει τον κόσμο», μοιράστηκε μαζί τους τα δέκα μαθήματα που πήρε κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του στο Ναυτικό, τα οποία τον βοήθησαν να ξεπεράσει τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην καριέρα του αλλά και στην ίδια τη ζωή του, και εξήγησε πως ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα βασικά μαθήματα για να αλλάξει τον εαυτό του και τον κόσμο προς το καλύτερο.

Ας ξεκινήσω κάπως ανάποδα. Από το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η ομιλία που έκανε στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Και αυτό το συμπέρασμα λέει πάρα πολλά και ας είναι μόνο έξι λεξούλες. Μόλις 13 λεξούλες: «Αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο ξεκινά με το να στρώσεις το κρεβάτι σου».

Αυτός είναι παρεμπιπτόντως και ο τίτλος του μικρού βιβλίου που έπεσε στα χέρια μου. Και πράγματι, όπως λέει, το στρώσιμο  του κρεβατιού θα ενισχύσει το γεγονός ότι μικρά  πράγματα στη ζωή έχουν σημασία.

«Ο στρατώνας για την βασική εκπαίδευση των ομάδων ειδικών αποστολών του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού είναι ένα συνηθισμένο κτίριο, το οποίο βρίσκεται στην παραλία Κορονάντο στην Καλιφόρνια, ακριβώς 100 γιάρδες από τον ειρηνικό ωκεανό. Δεν υπάρχει κλιματισμός στο κτίριο, και τη νύχτα, όταν τα παράθυρα είναι ανοιχτά, μπορεί να ακούσει κανείς στη θάλασσα να φουσκώνει και το κύμα να σφυροκοπά την άμμο.

Οι θάλαμοι στο στρατόπεδο είναι σπαρτιάτικοι. Στον θάλαμο των αξιωματικών όπου κοιμόμουν μαζί με άλλους τρεις συμμαθητές, υπήρχαν τέσσερα κρεβάτια, ένα ντουλάπι για να κρεμάμε τις στολές και τίποτε άλλο. Εκείνα τα πρωινά που έμενα στο στρατόπεδο γλιστρούσα από την ναυτική κουκέτα μου και άρχιζα αμέσως το στρώσιμο του κρεβατιού μου. Ήταν η πρώτη υποχρέωση της ημέρας. Μιας ημέρας που ήξερα ότι θα ήταν γεμάτη, με επιθεωρήσεις στολών, πολύωρη κολύμβηση, ακόμη περισσότερο τρέξιμο, στίβο μάχης και συνεχείς πιέσεις από τους εκπαιδευτές της δικής μας της μονάδας.»

Ας προσθέσω κι εγώ μια μικρή προσωπική, δική μου πινελιά εδώ. Ότι, μεγαλώνοντάς στην Αφρική οικότροφος σε εσώκλειστο σχολείο, το πρώτο πράγμα που μας έμαθαν ήτανε να στρώνουμε το κρεβάτι μας. Αυτό το μάθαμε από τα πέντε μας χρόνια που πήγαμε στο σχολείο.

Μέχρι τότε βεβαίως ήμασταν στο σπίτι και η καλή μας η μαμά, και η γιαγιά που ήταν μαζί, μας έστρωναν το κρεβάτι. Επιστρέφοντας μετά από 3 μήνες, η διευθύντρια έδωσε εντολή σε όλους τους γονείς «αφήστε τα παιδιά σας να στρώνουν το κρεβάτι τους – έμαθαν πια». Κα πράγματι, η μαμά εντυπωσιάστηκε από το στρώσιμο-φακελάκι, όπως λέγαμε!

Αναρωτιέμαι λοιπόν μετά από αυτήν την καταπληκτική ομιλία του εκπαιδευτή των Ειδικών Δυνάμεων του Αμερικανικού Ναυτικού, πώς γίνεται τα δικά μας παιδιά τώρα, λίγο πιο ζαχαρένια, κι ας έχουν πάει στο στρατό, στην Κύπρο μάλιστα μόλις τελειώσουν το σχολείο, πριν αρχίσουν τις σπουδές τους, δεν θα φτιάχνουν το κρεβάτι τους;

Αφήνω μετέωρο το ερώτημα; Προτιμώ να στριφογυρνάει μέσα στο μυαλό μου παρά να γίνω περισσότερο γκρινιάρης!…