Ήθελα νάξερα, ντρέπεται κανένας από τους Ελληνοκύπριους κολαούζους του Ερντογάν όταν ένας Τουρκοκύπριος γράφει άρθρο υπό τον τίτλο «Go Home!»; Είναι ο Σενέρ Λεβέντ και απευθύνεται στους Τουρκοκύπριους που θα υποδεχτούν το Σάββατο τον Ερντογάν, γράφοντας: «Θα του φωνάξουμε κατάμουτρα ότι αυτά τα χώματα ανήκουν στην Κύπρο και όχι στην Τουρκία και ότι ο ιδιοκτήτης τους είναι οι Κύπριοι;»
Προσωπικά ντρέπομαι πάντως. Διότι, στις «ελεύθερες περιοχές» δεν ασχολείται κανένας. Ιδίως, δεν τα λέει κανένας αυτά που με ρίσκο ζωής λέει τόσο μεγαλόφωνα ο Σενέρ, ζώντας μέσα στο στόμα του Γκρίζου Λύκου. «Αφού έρχεται να μας γνωστοποιήσει τα όριά μας, ας φωνάξουμε όλοι μαζί: Go home!». Εμείς κάνουμε διαδηλώσεις για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, για τον εποικισμό της Παλαιστίνης, για την Ουκρανία, για το κυνήγι και τες φουκούδες, για τις συντάξεις μας, για την ΑΤΑ μας, για τους πειρατές ταξιτζήδες, για τη φοιτητική χορηγία, για τους αορίστου χρόνου αστυνομικούς…
Καλά κάνουμε και φωνάζουμε για όλα αυτά. Αλλά για το πιο μεγάλο μας πρόβλημα ποτέ πια δεν διαμαρτυρόμαστε. Παραδοθήκαμε; Αποδεχτήκαμε τα τετελεσμένα; Περιμένουμε από άλλους να φωνάξουν; Ούτε καν αυτό. Το πήραμε απόφαση. Πολύ πιο βαθιά από τους Τουρκοκύπριους. Εκείνοι μπορεί να ελπίζουν ακόμα ότι κάποια στιγμή θα τους επιτρέψει η Τουρκία να αυτοκυβερνηθούν, να διατηρήσουν την κυπριακή ταυτότητα τους. Σε ψευδαισθήσεις κι αυτοί αλλά τουλάχιστον έχουν να ελπίζουν.
Εμείς σε τι ελπίζουμε; Σε μια συνεργασία με τον Ερντογάν. Να αναπτύξουμε σχέσεις και να ανταλλάσσουμε τουρισμό και εισαγωγές – εξαγωγές. Είναι μεγάλη χώρα η Τουρκία, δεν μπορούμε να τα βάλουμε μαζί της, καλύτερα να απολαύσουμε την ομηρία της. Και να, που ένας Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, όση κι αν είναι η δύναμή του, τολμά να φωνάζει: Go home. Τι ντροπή για όλους μας! Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους.
«“Εσύ ποιος είσαι;”», ρωτά ο Σενέρ τον Τατάρ που διαμαρτύρεται διότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης μίλησε για τους Τουρκοκύπριους και κατάγγειλε τον Ερντογάν στην ΕΕ. Τον ρωτά ο Σενέρ, μια και εμείς δεν ασχολούμαστε πια. Ούτε που μας νοιάζει. Σαν να μιλούν για κάποιους άλλους, μακρινούς και ξένους, όχι για εμάς. Του γράφει: «Εσύ ποιος είσαι; Ο Πρόεδρος της δημοκρατίας ενός κράτους – φάντασμα που ιδρύθηκε σε κλεμμένο έδαφος; Έχυσες αίμα, το πήρες και έγινε δικό σου αυτό το έδαφος; Μετέφεραν πληθυσμό από την Τουρκία και σε έκαναν Πρόεδρο; Ακόμα και στις πιο άγριες φυλές του κόσμου δεν γίνονται τέτοιες εκλογές. Και ιδού που ο Πρόεδρος αυτού του κράτους – φάντασμα, αυτού του πειρατικού κράτους που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν στον κόσμο, ρωτάει τον Πρόεδρο ενός κράτους το οποίο αναγνωρίζει όλος ο κόσμος «εσύ ποιος είσαι ρε άνθρωπε;». Μα τον Θεό είσαι σαν ανέκδοτο. Αν πάω να το πω στη Ζανζιβάρη ή στους Αβορίγινες στην Αυστραλία, θα σκάσουν στα γέλια!»
Σαν ανέκδοτο γίναμε όλοι, Σενέρ, όχι μόνο ο Τατάρ. Για να σκάνε όλοι στα γέλια μαζί μας. Διότι, πεισθήκαμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ότι αυτό που μας χωρίζει είναι η «πολιτική ισότητα» και όχι ο στρατός κατοχής. Και θεωρούμε πια δεδομένο ότι δεν δικαιούμαστε ελευθερία και δημοκρατία και κοινά ανθρώπινα δικαιώματα. Πεισθήκαμε ότι δεν μπορούμε να απομακρύνουμε τα χέρια της Τουρκίας από την πατρίδα μας. Ότι αν είμαστε καλά παιδιά και δεν φωνάξουμε όλοι μαζί «Go home» θα μας φέρει ο Ερντογάν και νερό και ρεύμα και θα ζήσουμε τρισευτυχισμένοι στην πατρίδα μας.
Καλά τα γράφεις. Αλλά, δεν μπορώ να καταλάβω πού την βρίσκεις την αισιοδοξία: «Αν δεν είπε τίποτα γι’ αυτό το ρεζιλίκι ο κόσμος εδώ και πενήντα χρόνια, μην νομίζετε ότι θα συνεχίσει πάντοτε έτσι. Μια μέρα θα τελειώσει. Όλα αυτά θα τελειώσουν. Κανένας κατακτητής δεν κατάφερε να καταφύγει για πάντα εδώ. Και οι τωρινοί δεν θα τα καταφέρουν».
Χιλιάδες χρόνια έρχονταν κι έφευγαν οι κατακτητές. Άλλοι 300 χρόνια, άλλοι 50 κι άλλοι 100. Όμως, είναι η πρώτη φορά που οι νόμιμοι κάτοικοι αυτού του νησιού έχουν αποδεχθεί τους κατακτητές -οι Τ/κ ως ελευθερωτές και οι Ε/κ ως εν δυνάμει συνεργάτες- και αποφάσισαν ότι θα μείνουν εδώ για πάντα. Γι΄ αυτό απορώ για την αισιοδοξία σου. Μια μέρα θα τελειώσει, αλλά όχι χωρίς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας.
* Φωτογραφία από την Αμμόχωστο. Όπως τη ψυχή μας.
