Αν θέλεις να διαμαρτυρηθείς στην Κύπρο, μην πας με πανό. Μην ταλαιπωρείσαι με υπομνήματα και πορείες. Αντί για συνθήματα, πάρε μια φουκού. Αντί για μεγάφωνα, πάρε προσανάμματα. Αν θέλεις να ακουστείς, άναψε τα κάρβουνα για να ψήσεις μια σούβλα στον αυτοκινητόδρομο. Είναι νόμιμο. Σου το λέει και η ίδια η Πολιτεία.
Όχι, δεν είναι σενάριο για κυπριακό σκετς. Είναι το πρόσφατο φιάσκο στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας–Λεμεσού. Όταν οργανωμένοι κυνηγοί έκλεισαν τον δρόμο, ταλαιπώρησαν χιλιάδες πολίτες και… διαμαρτυρήθηκαν με φουκούδες. Και δεν είναι ένα φανταστικό περιστατικό. Είναι η αντίδραση της κυβέρνησης. Αυτή που επισήμως χθες, δια στόματος υπουργού Δικαιοσύνης, περίπου μας είπε ότι πολύς ντόρος για το τίποτα. Όλα έγιναν νόμιμα. Ως εκ τούτου, ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Ο Αρχηγός της Αστυνομίας ήταν επίσης καθησυχαστικός. Είπε ότι «δεν απαιτείται έγκριση από την αστυνομία για ειρηνικές συναθροίσεις όπου δεν διαπράττεται κανένα αδίκημα». Ωραία. Τώρα έχουμε προσυπογραφή από τον ίδιο τον Αρχηγό: Αν μπλοκάρει κάποιος τον αυτοκινητόδρομο, αλλά το κάνει με χαμόγελο και σουβλάκια, δεν είναι αδίκημα!
Μάλιστα, μας ενημέρωσε ότι η μόνη σχετική νομοθεσία είναι ένας αποικιακός νόμος του 1958, που είναι ανενεργός. Δηλαδή, δεν υπάρχει κάτι πιο σύγχρονο για να ρυθμίζει μαζικές κινητοποιήσεις και κλείσιμο ζωτικών αρτηριών. Κάτι που να θυμίζει λιγότερο βρετανική αποικιοκρατία και περισσότερο ευρωπαϊκό κράτος. Αλλά, εντάξει, αν έχεις 146 αστυνομικούς στο «επιχειρησιακό πλάνο» και δεν κάνεις απολύτως τίποτα, δεν χρειάζεσαι νομοθεσία. Χρειάζεσαι… προσκλήσεις για το ψήσιμο της σούβλας επί δημοσίας οδού.
Ο Αρχηγός μάς διαβεβαίωσε επίσης, ότι δεν σημειώθηκε αντικοινωνική συμπεριφορά. Εκτός από τις δύο φουκούδες, διευκρίνισε. Δηλαδή, αν οι φουκούδες ήταν τρεις, ίσως να υπήρχε θέμα. Στις δύο, είμαστε ακόμα εντός ορίων ευπρέπειας και πολιτισμένης αντίστασης! Ειδικά αφού «μαζεύτηκαν μόλις ο πρόεδρός τους τους κάλεσε να αποχωρήσουν». Βλέπεις; Δεν χρειάζεται παρέμβαση της πολιτείας όταν υπάρχει εσωτερική αυτορρύθμιση με βάση τον πρόεδρο του συνδέσμου κυνηγών.
Το μήνυμα ήταν σαφές: Δεν είναι όλες οι διαμαρτυρίες ίσες και όμοιες. Αν είσαι κυνηγός, είσαι μέλος πολιτικά ευαίσθητης ομάδας. Η οποία, μάλιστα, έτυχε να κάνει τη «σωστή» επιλογή και να στηρίξει τον νυν Πρόεδρο στις εκλογές. Τότε αυτόματα έχεις πρόσβαση. Έχεις και κάρβουνα. Αμέσως αποκτάς, κατά κάποιο τρόπο, τον τίτλο του «συνδιαμορφωτή πολιτικής». Αν είσαι όμως, ένας απλός εργαζόμενος ή φοιτητής ή απλά απελπισμένος πολίτης, τα αιτήματά σου δεν ψήνονται καλά. Δεν έχουν το σωστό “ψήσιμο” για να σε δει ο Πρόεδρος.
Παράλληλα, ο Υπουργός Δικαιοσύνης υπενθύμισε πως «δεν μπορούμε να λέμε στους πολίτες τι να κάνουν». Και αυτός συγκινητικός. Υπέρμαχος των δικαιωμάτων. Αν όμως, μια χούφτα πολίτες επιχειρούσαν να κλείσουν ένα δρόμο με άλλο αίτημα –ας πούμε για την υπόθεση Θανάση Νικολάου– το πιθανότερο είναι ότι θα τους απαντούσε η Αστυνομία με 146 ένστολους με εξαρτήσεις και οπλισμό. Και τον Αίαντα να αναμένει στη στροφή, πανέτοιμος να αναλάβει δράση. Όχι με 146 περαστικούς παρατηρητές.
Ο Μάριος Χαρτσιώτης δεν ένιωσε ούτε προς στιγμή να πλήττεται η αξιοπρέπειά του χθες στη Βουλή. Διότι εκεί είναι η ουσία. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης τον αγνόησε και τον εξέθεσε. Δεν μίλησε στην αρχή. Επέλεξε τη σιωπή όταν θα έκλεινε ο δρόμος. Μόνο όταν η κατάσταση ξέφυγε και οι αντιδράσεις φούντωσαν, αποφάσισε να εμφανιστεί. Πώς; Με ένα τηλεφώνημα στους κυνηγούς. Όχι για να ζητήσει ευθύνες, αλλά για να τους… καλέσει για συνάντηση. Να δείξει πως είναι ο Πρόεδρος που γλύτωσε χιλιάδες οδηγούς από την ταλαιπωρία.
Αν ήταν άλλη ομάδα, πιθανότατα θα βλέπαμε προσαγωγές στο δικαστήριο. Θα υπήρχαν βροντώδεις δηλώσεις περί αναρχίας. Θα είχαμε δράση. Τώρα; Είχαμε μια απλή τηλεφωνική παρέμβαση. Για να ξεμπλοκάρει η κυκλοφορία. Μαζί της και μερίδα της φίλα προσκείμενης εκλογικής βάσης.
Αυτή είναι η τεράστια πληγή του κράτους μας: Η επιλεκτική ευαισθησία. Η επιλεκτική νομιμότητα. Δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά ποιος είσαι. Αν ο δρόμος κλείνει από «φιλικούς» διαμαρτυρόμενους, είναι έκφραση δημοκρατίας. Αν το κάνει οποιοσδήποτε άλλος, είναι διατάραξη της τάξης και επιβολή του νόμου.
Ποιοι άραγε έδωσαν οδηγίες να μην υπάρξει επέμβαση; Ποιος άφησε την Αστυνομία με τα χέρια σταυρωμένα και τους πολίτες εγκλωβισμένους στα οχήματα; Θα μάθουμε ποτέ αν υπήρξε παρέμβαση από το Προεδρικό να μην ενοχληθούν οι κυνηγοί; Μάλλον όχι. Δεν χρειάζεται. Το κατάλαβε, πλέον, η κοινωνία.
Γιατί οι πολίτες δεν ζητούν πια απλώς «απαντήσεις». Ζητούν σεβασμό στην ισονομία. Και το φιάσκο της Σκαρίνου ήταν μια κραυγαλέα απόδειξη ότι αυτό που ζούμε δεν είναι κράτος δικαίου. Είναι κράτος της φουκούς. Όπου οι κανόνες δεν ισχύουν για όλους. Όπου οι νόμοι εφαρμόζονται α λα κάρτ… Με συνοδευτικό πατάτες τηγανητές και σος ταχίνι….
