Κώστας Ονισένκο, δημοσιογράφος-ανταποκριτής στην Ουκρανία, από Ελληνίδα μάνα και Ουκρανό πατέρα. Συνεργαζόμαστε από την αρχή του πολέμου στην εκπομπή μου στην ΕΡΤ.
Στην τελευταία του ανταπόκριση-ανάρτηση στο facebook, άφησε κατά μέρος τον πόλεμο, που ακόμα μαίνεται, και καταπιάστηκε με τον – ναι! – κ. Φειδία! Γιατί, πολύ απλά, ο Κύπριος ευρωβουλευτής (για όνομα του Θεού, δηλαδή), πρόσβαλε με τον πιο χυδαίο τρόπο όλους τους Ουκρανούς, και δη γονείς. Ορίστε:
«Πες ότι είσαι γονέας και το παιδί σου έχει απαχθεί και μεταφερθεί σε άλλη χώρα. Ξέρεις που βρίσκεται το παιδί σου και ποιος το έχει απαγάγει και χρησιμοποιείς όλες τις δυνάμεις σου για να το πάρεις πίσω.
Για την ακρίβεια, σε μια τέτοια περίπτωση, όλη η ζωή σου έχει παγώσει, δεν έχεις κάποια άλλη σκέψη, καμία άλλη χαρά και καμία άλλη έγνοια εκτός του να δεις ξανά το παιδί σου.
Ορισμένοι προσπαθούν να σε βοηθήσουν και οι άλλοι -που δεν μπορούν- χαμηλώνουν το βλέμμα τους καταλαβαίνοντας τον πόνο σου. Και έρχεται ο Φειδίας και σου λέει ότι ξέρεις, το παιδί σου θέλει να μείνει με τον απαγωγέα και για αυτό δεν επιστρέφει και για αυτό ο ίδιος δεν στηρίζει το αίτημά σου και γενικά η “αλήθεια σου” είναι μόνο δική σου και δεν αφορά άλλους.
Στη συνέντευξη του Φειδία στον Κιάολαν Ρόμπερτσον ακούμε τον ευρωβουλευτή να στηρίζει ότι “έχει το δικαίωμα” να τα λέει αυτά. Ότι αυτό είναι η “δημοκρατία”, το να λέει ο καθένας ό,τι θέλει – άρα κάνει επίκληση κάποιας μεγαλύτερης (κοινά αποδεκτής) αξίας.
Σε άλλο σημείο λέει ότι “υπάρχει η δική μου αλήθεια και η δική σου αλήθεια” εννοώντας ότι μπορεί να παραποιεί τα στοιχεία κατά το δοκούν και να επικαλείται το “δικαίωμα της άποψης” για να το κάνει αυτό.
Ο Φειδίας στη συνέντευξη προσπαθεί ανεπιτυχώς να εφαρμόσει και άλλα κολπάκια της προπαγάνδας, όπως το να πλήξει το κύρος της πηγής – λέγοντας ότι τα στοιχεία για τις απαγωγές παιδιών προέρχονται από πανεπιστήμιο που χρηματοδοτούσε η προεδρία Μπάιντεν, να μετατοπίσει το θέμα αλλού και να το πάει στην Κύπρο και στην Τουρκία. Όλα αυτά τα βλέπουμε διαρκώς στα σόσιαλ μίντια.
Αλλά σε μια ζωντανή συζήτηση είναι διαφορετικά. Σε μια τέτοια πρόκληση θα μπορούσαν να ανταποκριθούν κάποιοι που έχουν περάσει από τα σχετικά σχολεία στη Μόσχα, αλλά όχι ο νεαρός και επαρμένος από τα λάικς Φειδίας.
Είναι πολύ μικρός ο Φειδίας για να βγάλει στη σέντρα κάποιον επαγγελματία. Και για αυτό η συνέντευξη εκθέτει εντελώς τον ευρωβουλευτή.
Ο Φειδίας προβάλλει στο νεανικό του κοινό μια λανθασμένη και επικίνδυνη (για το ίδιο το κοινό) άποψη – ότι μπορούν να λένε “ό,τι θέλουν”. Ακόμα και αν αυτό που λένε είναι εντελώς ανυπόστατο, προσβάλλει και προκαλεί ζημιά.
Σε μια τέτοια περίπτωση τους συνιστώ να αρχίσουν να λένε “την άποψή τους” κατά των φαρμακευτικών εταιριών, κατά συγκεκριμένης ΙΜ του Αγίου Όρους ή κατά συγκεκριμένης αριστερής αγωνίστριας που έχει συλλογή από επώνυμες τσάντες.
Και θα διαπιστώσουν αμέσως ότι στη δημοκρατία υπάρχουν κανόνες που αφορούν την προστασία της υπόληψης, της εταιρικής φήμης, της προσωπικότητας κ.λπ κ.λπ.
Τα λόγια που λέγονται δημοσίως έχουν βάρος και μπορεί να έχουν συνέπειες – δικαστήρια, πρόστιμα, φυλάκιση.
Και προφανώς οι χαροκαμένοι γονείς, τα παιδιά των οποίων έχουν απαχθεί από τους ρώσους εγκληματίες δεν θα στραφούν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια κατά του Φειδία.
Γιατί είναι πολύ απασχολημένοι με το πρόβλημά τους, δεν έχουν τους πόρους και το σθένος να ασχοληθούν με το κάθε ανήθικο ψώνιο που κυκλοφορεί στην πολιτική πιάτσα. Και εκεί πατάει ο Φειδίας και ο κάθε Φειδίας. Μπορεί να προσβάλλει, να βρίζει και εξευτελίζει μόνο εκείνους που δεν μπορούν να φέρουν αντίσταση, εκείνους που δεν θα τον σέρνουν για χρόνια στα δικαστήρια.
Αλλά αυτό σημαίνει ότι το κακό νίκησε; Ότι τα φίδια και οι Φειδίες θα μας ζώνουν; Κατηγορηματικά όχι. Το καλό θα νικήσει. Μόνο που χρειάζεται λίγη προσπάθεια από όλους μου, τον καθένα ξεχωριστά. Σε καθημερινή βάση. Και αυτή η προσπάθεια ξεκινάει από το να καταλαβαίνει ο καθένας πολύ καθαρά μέσα του ποιο είναι το κακό και ποιο το καλό.
Είναι κακό να εισβάλλεις σε μια χώρα και να απαγάγεις χιλιάδες παιδιά. Είναι κακό και πρέπει να τιμωρηθεί!
