Οι δικαστές αποφασίζουν. Οι πολίτες πληρώνουν. Και κάπου εκεί τελειώνει η σχέση τους. Η πιο ισχυρή και απρόσιτη ομάδα στην Κυπριακή Δημοκρατία αποφάσισε για την Ντόρια Βαρωσιώτου. Συνέχισε απερίσπαστη να επαναλαμβάνει το μοτίβο: Αποφασίζει χωρίς να εξηγεί, παύει χωρίς να αιτιολογεί, ενοχλείται όταν ζητούμε να ελέγχεται και θίγεται όταν της μιλάνε για λογοδοσία. Σαν να ζει εκτός κοινωνίας. Λες και είναι υπεράνω.
Πρόκειται για ένα σώμα εξουσίας στην Κυπριακή Δημοκρατία που δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Δεν απολογείται. Δεν εξηγεί. Δεν υπόκειται σε έλεγχο. Και όμως, οι αποφάσεις του μπορούν να τερματίσουν καριέρες. Να εξουδετερώσουν θεσμούς. Να εκφοβίσουν κάθε φωνή που δεν χωράει στο σύστημα.
Η υπόθεση της Ντόριας Βαρωσιώτου δεν είναι απλώς μια δικαστική εξέλιξη. Είναι θεσμικός σεισμός. Όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, γίνονται συνένοχοι. Το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο αποφάσισε την παύση μιας δικαστού που σήκωσε στις πλάτες της την αλήθεια για τον Θανάση Νικολάου. Που τα έβαλε με το σύστημα της σιωπής. Όχι επειδή παραβίασε τον νόμο. Επειδή παραβίασε τις «νόρμες» του μηχανισμού. Την έκρινε «ακατάλληλη».
Χθες, δεν είπαν λέξη για τους λόγους της καρατόμησης. Καμία εξήγηση. Καμία αιτιολογία. Απλώς ανακοίνωσαν την παύση. Σαν να απέλυαν ένα μανεκέν, που δεν ταίριαζε με τα φορέματα που θα παρουσίαζαν τα άλλα μοντέλα σε συγκεκριμένη επίδειξη μόδας. Τι και αν αυτή τόλμησε εκεί που τόσοι σιώπησαν. Τι και αν είπε την αλήθεια όταν όλοι γύρω της την έκρυβαν. Αντί επιβράβευσης, της έκοψαν τον δρόμο.
Η οργή της κοινωνίας είναι αυθόρμητη, και για πρώτη φορά, σχεδόν ομόθυμη. Εκκωφαντική, όμως, είναι η σιωπή αυτών που οφείλουν απαντήσεις. Οι δικαστές που την απέπεμψαν. Δεν έδωσαν καμία εξήγηση. Κανένας απολογισμός. Καμία λέξη για τη βαρύτατη απόφασή τους. Λες και κυβερνούν μιαν αποστειρωμένη Δημοκρατία, όπου δεν χρειάζεται να εξηγεί κανείς τίποτα σε κανένα.
Το είπε με καθαρότητα ακόμη και ο Νίκος Χριστοδουλίδης: «Αντιλαμβάνομαι απόλυτα την κοινωνική αντίδραση και το αίσθημα που δημιουργείται στην κοινωνία. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να δικαιολογηθεί δημόσια από αυτούς που έλαβαν αυτή την απόφαση. Με κάθε σεβασμό στις αποφάσεις τους, αλλά πρέπει να δικαιολογηθεί». Πιο κομψά δεν μπορούσε να το πει. Μπορεί να μεταφραστεί σε «κάποιος να τους μαζέψει». Όταν φτάνει ο Πρόεδρος να ζητά λογοδοσία από άλλο θεσμό, αυτό σημαίνει πως η ανοχή έχει εξαντληθεί.
Διότι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά. Το ίδιο μοντέλο σιωπηλής επιβολής εφαρμόστηκε και στην υπόθεση Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Ένας ανεξάρτητος θεσμός, που εξέθετε καθημερινά τα κακώς έχοντα, βρέθηκε εκτός. Ποιοι αποφάσισαν; Οι ίδιοι κύκλοι. Ποιος τους έλεγξε; Κανείς. Ποιος μπορούσε να ανατρέψει την απόφασή τους; Ουδείς.
Να το πούμε καθαρά: Στην Κύπρο του 2025, το Ανώτατο Δικαστήριο λειτουργεί χωρίς αντίβαρα. Δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Οι αποφάσεις του είναι τελεσίδικες. Οι διαδικασίες του αδιαφανείς. Ασκούν εξουσία μεγαλύτερη κι από την Εκτελεστική. Και κανένας μηχανισμός δεν μπορεί να τους σταματήσει.
Ναι, η κ. Βαρωσιώτου μπορεί τυπικά να αποταθεί στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο. Αλλά σε ποιον, ακριβώς, θα απευθυνθεί; Στους ίδιους; Στην ίδια συνομοταξία που την έκρινε «ακατάλληλη»; Στο ίδιο δίκτυο εξουσίας που είναι αναμενόμενο να προστατεύει με ευλάβεια τα μέλη του; Στην ουσία, ένα εσωστρεφές σύστημα αποφασίζει για τον εαυτό του, χωρίς καμία λογοδοσία.
Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι πληρώνονται με δημόσιο χρήμα. Από τους φορολογούμενους. Από τους πολίτες που καθημερινά αμφισβητούν, πληρώνουν, παλεύουν και λογοδοτούν. την ίδια στιγμή, ένα σώμα υπεράνω όλων λειτουργεί χωρίς θεσμικά αντίβαρα. Αυτό δεν λέγεται ανεξαρτησία. Λέγεται ανεξέλεγκτη εξουσία.
Αν η Δημοκρατία θέλει να έχει υπόσταση, τέτοια φαινόμενα πρέπει να σταματήσουν. Οι δικαστές δεν είναι υπεράνθρωποι. Δεν είναι υπεράνω. Οφείλουν σεβασμό και λογοδοσία. Στους πολίτες. Σε αυτούς που τους πληρώνουν. Δεν μπορεί η όποια ανεξαρτησία να μεταφράζεται σε αυθαιρεσία. Δεν μπορεί η ισοβιότητα να γίνεται ασυλία. Δεν γίνεται κάθε φωνή που ενοχλεί, να αποπέμπεται από μια ομάδα που δεν λέει ποτέ σε κανένα το «γιατί».
Αν δεν βρεθεί τρόπος ελέγχου αυτών των αποφάσεων, αν δεν μπουν θεσμικά φρένα στη χωρίς όρια εξουσία, τότε κανένας τίμιος δικαστής δεν θα μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Αν αυτό το επιτρέψουμε, η συγκεκριμένη υπόθεση δεν θα είναι η τελευταία.
Αν η παύση της Ντόριας Βαρωσιώτου μείνει χωρίς απαντήσεις, τότε το μήνυμα είναι σαφές: Μιλάς; Σε διαγράφουν. Κρίνεις; Σε παύουν. Τολμάς; Τελειώνεις. Και τότε, η Δικαιοσύνη θα αναζητείται στον κατάλογο των αγνοουμένων.
