Θα αφεθεί η Μέση Ανατολή να ησυχάσει; Ας πούμε ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον, όσο κι αν αυτό νομίζουν πολλοί, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. 

Κόντρα σε τέτοιες αλλά και σε άλλες αφελείς αντιλήψεις οι οποίες θέλουν τους τρομοκράτες να διαπραγματεύονται, η Ιστορία, ειδικά η πρόσφατη, μας υπενθυμίζει ότι οι τρομοκράτες διαπραγματεύονται μόνο ένα βήμα πριν την ήττα. 

Κάτι που, όμως, δεν ισχύει καν με τους ισλαμιστές τρομοκράτες οι οποίοι υποκινούνται από παρανοϊκές αντιλήψεις, όπως η αιτιολόγηση των όσων διαπράττουν ως «εντολή του Αλλάχ» αλλά και η προερχόμενη από στερήσεις υπόσχεση της ες αεί διακόρευσης παρθένων όπως και της κατανάλωσης ανεξάντλητων ποσοτήτων πιλαφιού στον Παράδεισο, λογικά χωρίς τον φόβο ανεπιθύμητων γαστρεντερολογικών παρατράγουδων από το ρύζι.

Η «διεφθαρμένη» Δύση «των απίστων», την οποία οι ισλαμιστές εξ ορισμού και εκ θέσεως θέλουν να καταστρέψουν, εξακολουθεί με την αλαζονεία που τη χαρακτηρίζει να πιστεύει ότι εάν φερθεί καλά στους τζιχαντιστές, εκείνοι θα λειτουργήσουν με πιο… ήπιο τρόπο και θα διαπραγματευτούν. Αμέτρητες είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες οι ισλαμιστές παρουσιάζονται σε οπτικό αλλά και γραπτό υλικό να χλευάζουν τη μωρία των «απίστων» και να εξηγούν στο είδος τους πόσο τους διευκολύνει.

Η Δύση όμως το αγνοεί. Έτσι είχε γίνει και με τη Χαμάς, με τη συμμορία αυτή να απορρίπτει κάθε, μα κάθε προσπάθεια για εκεχειρία, εξοργίζοντας και τους Άραβες διαμεσολαβητές τους οποίους ενέπαιζε, με τις προσπάθειες να καταρρέουν η μία μετά την άλλη και τους κουτόφραγκους της Δύσης, να ζητούν «εκεχειρία τώρα!», ωσάν να μιλούσαν για κάτι άλλο ή να μην είχαν δει τι είχε συμβεί μερικές ώρες πριν.

Η συζήτηση για την αφέλεια της Δύσης σε σχέση με το καλόπιασμα της τρομοκρατίας επανέρχεται, με αφορμή τα όσα γίνονται στη Μέση Ανατολή αυτή τη στιγμή. Από το Ιράν όπου το ίδιο το καθεστώς είναι – και αποδεδειγμένα πλέον – πίσω από όλες τις τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων χρόνων, μέχρι και τον εντολοδόχο του στο Λίβανο τη Χεζμπολάχ η οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα την προσπάθεια ειρήνευσης στο Λίβανο, αρνούμενη να αφοπλιστεί.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, νωρίς σήμερα το απόγευμα, η Χεζμπολάχ αναμενόταν να δώσει στον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου του Λιβάνου Ναμπίχ Μπέρι, την απάντησή της στο εξασέλιδο έγγραφο του Αμερικανού διαμεσολαβητή Τόμας Μπαράκ. Στο έγγραφο, καταγράφονται τα κυριότερα εμπόδια στην ειρήνευση στο Λίβανο και μεγάλο μέρος του αφιερώνεται, φυσικά, στη Χεζμπολάχ, την άρνησή της να αφοπλιστεί αλλά και εν όλω την παρασιτική της συμπεριφορά, μια συμπεριφορά η οποία είχε οδηγήσει τις προάλλες και τον γνωστό δημοσιογράφο και παρουσιαστή του Αλ Αραμπίγια (Λιβάνου) Ουαλίντ Αμπούντ να απευθυνθεί σε ζωντανή μετάδοση στην τρομοκρατική οργάνωση: «Ποιος σας είπε», σχολίασε ο Αμπούντ, «ότι η πίστη στο Ιράν ισοδυναμεί με πατριωτισμό;», προτρέποντάς τους να φύγουν και να εγκατασταθούν σε μακρινές χώρες.

Υπέδειξε δε σκωπτικά ότι το Ιράν δεν θα τους απορρίψει, μετά από «όλη την αγάπη» που του έχουν δείξει εκείνοι. «Φύγετε, θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά», τόνισε ο Αμπούντ, προκαλώντας υστερία στους υποστηρικτές της Χεζμπολάχ. Και συμπλήρωσε: «Αφήστε μας. Ναι, αφήστε μας. Αφήστε μας και πάρτε μαζί σας τα όπλα σας, τα drones σας, τους πυραύλους σας, τους εκφραστές σας, τις σημαίες σας, τον Ανώτατο Ηγέτη σας, το Ιράν σας και τον Άξονα της Αντίστασης σας. Αφήστε μας!».

Η οργή των Λιβανέζων δείχνει να ξεχειλίζει, δεδομένου κιόλας ότι για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’70 και τον Εμφύλιο η χώρα δείχνει να μπορεί να κάνει μια ουσιαστική μετάβαση στο μέλλον. Υπήρξε και η προσπάθεια Χαρίρι βέβαια αλλά οι της Χεζμπολάχ μαζί με τη Συρία, το Ιράν δηλαδή, την είχαν καταστρέψει βυθίζοντας αργά και βασανιστικά τη χώρα στην καταστροφή για χρόνια.

Εάν η Χεζμπολάχ – η οποία, σημειωτέον, απορρίπτει την πρόταση να κρατήσει όσον ελαφρύ οπλισμό της απέμεινε και να παραδώσει τα βαρέα όπλα που κατέχει ακόμα – τραβήξει στα άκρα τη σύγκρουση πιστεύοντας ότι ο φίλος στον ουρανό με τις παρθένες και τα πιλάφια θα τη βοηθήσει και προκαλώντας έτσι μια επιχείρηση διάλυσής της με τη βία, οι ίδιες φωνές στη Δύση θα αρχίσουν, όπως έγινε και κατά τη εξουδετέρωσή της σχεδόν από το Ισραήλ, να φωνάζουν για «τα παιδάκια που σκοτώνονται». Επιλεκτικά ποια παιδάκια βέβαια. Αυτά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για νοσηρά αντιδυτικά και αντισημιτικά απωθημένα, όπως γίνεται και με τη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ στη Γάζα. Όχι όμως και όταν τα ίδια παιδάκια σκοτώνονται από τους τρομοκράτες του ίδιους!

Δυστυχώς, όσο κι αν κανείς δεν θέλει παιδάκια να πεθαίνουν, το κατέβασμα του διακόπτη της λογικής με τη (επιλεκτική πάντα) διαμαρτυρία για την εξουδετέρωση της τρομοκρατίας είτε από ατόφια ηλιθιότητα, είτε από πολιτικές σκοπιμότητες, είτε και τα δύο μαζί, δεν βοηθά. Ειδικά όταν αυτό που εξυπηρετείται είναι το τέλος του δυτικού πολιτισμού και των ελευθεριών της Δύσης, η εξόντωση των τρομοκρατών παραμένει μονόδρομος.

Αξίζει να ρωτήσει απλώς σήμερα λ.χ. κάποιος έναν Λιβανέζο, μη οπαδό της Χεζμπολάχ εννοείται, εάν θα ήθελε να επιστρέψει στην εποχή πριν την εξάλειψη της ηγεσίας της και την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή της συμμορίας των εγκαθέτων του Ιράν, όταν οι Λιβανέζοι δεν τολμούσαν ούτε και να μιλήσουν για τη διάλυση της χώρας τους από τους παρανοϊκούς της Χεζμπολάχ. Ή έναν Ισραηλινό ο οποίος μένει (σχετικά) κοντά στα σύνορα με τη Γάζα ή και ούτε καν ο οποίος για χρόνια ζούσε με το φόβο των ρουκετών της Χαμάς. 

Με τη Δύση να αδιαφορεί παντελώς.

Ο πόλεμος είναι ένα αποτρόπαιο πράγμα. Καλό είναι όμως, εάν με έναν πόλεμο μπει ένα τέλος σε χρόνια διαμαχών και σε άλλους που θα έρχονταν, να είμαστε αν μη τι άλλο σοβαροί.

Ο ισλαμισμός ήταν και παραμένει απειλή για κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Η μεγαλύτερη των ημερών, ειδικά στα μέρη μας. Κάθε τέτοιο καθεστώς που συντρίβεται, κάθε εγκληματική οργάνωση που καταστρέφεται, είναι όφελος σε μια συνεχή μάχη έναντι στην επιστροφή του κόσμου στο μεσαίωνα.

Το επιλεκτικό ξέπλυμα της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και η μετατροπή της είτε σε… απότοκο καταπίεσης δήθεν, είτε σε αγώνα απελευθέρωσης (!) είναι συμπεριφορά εγκληματική και προδοτική απέναντι σε όποιον άνθρωπο νοιάζεται για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα άλλων,

Όσο για τα… παιδάκια καλό είναι να θυμόμαστε πως και οι Ισραηλινές γεννούν και οι Ουκρανές, και οι Εγγλέζες που έχασαν τα παιδιά τους στη συναυλία στο Μάντσεστερ και οι Γαλλίδες που τα θρηνούν ακόμα μετά τα Μπατακλάν και αμέτρητες άλλες. Όπως και οι Παλαιστίνιες τα παιδιά των οποίων έγιναν ανθρώπινες ασπίδες αυτών των τεράτων ή εκτελέστηκαν προσπαθώντας να πάρουν τρόφιμα από αυτά που έκλεβε η Χαμάς για να τα ξαναπουλήσει στους γονιούς τους.

Είτε, λοιπόν, θα σπάσει αυτό το απόστημα και θα προχωρήσει η Μέση Ανατολή μπροστά, με ότι αυτό σημαίνει και εκείνους και για εμάς, είτε θα εξαπλωθεί αυτή η αρρώστια. 

Το να ζει κάποιος ειδικά στην Κύπρο, την ημικατεχόμενη από την Τουρκία των ισλαμιστών και να μην αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό, είναι τρομακτικό. Τουλάχιστον.