Η λέξη «παραίτηση» είναι βαριά. Ειδικά όταν αφορά δικούς σου ανθρώπους. Τόσο βαριά, που ούτε η Πρόεδρος της Βουλής μπορεί να την προφέρει. Ακόμη και όταν η Κύπρος διασύρεται διεθνώς από απόφαση του ΕΔΑΔ έχοντας στο επίκεντρό της τον Βοηθό Γενικό Εισαγγελέα Σάββα Αγγελίδη. Προτίμησε, η Αννίτα Δημητρίου, μια πιο “ήπια” διατύπωση: Ότι έγινε λάθος. Φρόντισε, όμως, να μας πει και ότι νιώθει θυμό. Και ότι… δεν έπρεπε να δοθεί αναστολή ποινικής δίωξης.

Διαβάζει κάποιος τη χθεσινή δήλωσή της και μονολογεί: «Επιτέλους, ας είναι. Έστω και τώρα θα του ζητήσει να παραιτηθεί». Φευ… Ακολουθεί η απόλυτη απογοήτευση. Ούτε λέξη για παραίτηση. Όχι. Δεν της βγήκε. Δεν ήταν αρκετός φαίνεται ο θυμός της ώστε να κάνει την υπέρβαση. Δεν την γυρίζει εύκολα αυτή τη λέξη η γλώσσα όταν πρόκειται για ημέτερους. Κολλάει η ευλογημένη…

Γιατί, αλήθεια, να το ζητήσει; Ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, Σάββας Αγγελίδης, ανήκει στον ΔΗΣΥ. Έχει υπηρετήσει στο Υπουργικό Συμβούλιο του Νίκου Αναστασιάδη. Έχει φιλική σχέση με τον Γενικό Εισαγγελέα. Έχει προϋπηρεσία στο κόμμα. Άρα, διαθέτει το απαραίτητο πολιτικό… ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο προστατεύει από παραιτήσεις. Ακόμα κι όταν εκθέτεις τη χώρα σου σε ένα από τα σοβαρότερα ευρωπαϊκά δικαστικά σώματα, για τον χειρισμό υπόθεσης βιασμού.

Η απόφαση του ΕΔΑΔ είναι κόλαφος. Όχι απλώς για την Κυπριακή Δημοκρατία. Για ένα ολόκληρο θεσμικό σύστημα, το οποίο ακόμη και σήμερα αναπαράγει σεξισμό και έμφυλα στερεότυπα που οδηγούν σε διακρίσεις για τις γυναίκες οι οποίες καταγγέλλουν σεξουαλική βία. Το δικαστήριο καταδίκασε την Κύπρο γιατί –με προσωπική ευθύνη του Αγγελίδη– δεν προχώρησε η δίωξη για μια υπόθεση με σαφές ποινικό ενδιαφέρον, επικαλούμενος “δημόσιο συμφέρον”. Ποιο δημόσιο συμφέρον, όμως, μπορεί να προκύπτει από ένα ποινικό αδίκημα το οποία αφορά βιασμό;

Εκείνη που φώναξε περισσότερο και πιο θαρρετά από όλους ήταν η ίδια η γυναίκα – θύμα του καταγγελλόμενου βιασμού. Με επιστολή της προς τον Πρόεδρο ζήτησε δικαιοσύνη και προς τον Αγγελίδη παραίτηση. Κι όμως, και αυτή δεν φαίνεται προς το παρόν ικανή να ρίξει τα τείχη της Νομικής Υπηρεσίας. Για να υποχρεωθεί εκείνος που μόνο φραστικά ανέλαβε την ευθύνη να την αναλάβει και εμπράκτως. Κάποιοι τόλμησαν και βγήκαν μπροστά. Το ΑΚΕΛ, το Άλμα, ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Χρύσης Παντελίδης. Όλοι κραύγασαν το αυτονόητο: Παραιτήσου.

Και η Κυβέρνηση; Εκείνη, που πρωτίστως οφείλει να υπερασπιστεί την τιμή της Κ.Δ.; Κρύφτηκε. Πίσω από το Σύνταγμα. Πίσω από τη διάκριση εξουσιών. Πίσω από την καραμέλα της “ανεξαρτησίας των θεσμών”. Βγήκε ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και… μάς υπενθύμισε ότι ο Πρόεδρος δεν μπορεί να ζητήσει παραίτηση. Επειδή σέβεται τους θεσμούς. Τόσο πολύ, που παρακολουθεί αμέριμνος έναν εκ των κορυφαίων λειτουργών της Δικαιοσύνης να σέρνει τη χώρα στη διαπόμπευση.

Μπροστά σε μια απόφαση που καταγράφει με μαύρα γράμματα πάνω στο λευκό της ντροπής, ότι γυναίκα καταγγέλλουσα βιασμό οδηγήθηκε σε νέα θυματοποίηση εξαιτίας των προκαταλήψεων του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, η Κυβέρνηση στέκει στη διάκριση των εξουσιών.

Η διάκριση των εξουσιών υπάρχει και είναι δεδομένο ότι το στρεβλό Σύνταγμα, που μας επέβαλαν πριν από 65 χρόνια, δεν επιτρέπει στον Πρόεδρο να παύσει τον ΒΓΕ. Δεν του απαγορεύει, όμως, όταν διασύρεται η πατρίδα να καλέσει δημοσίως τον Αγγελίδη να πράξει εκείνο που αποτελεί μονόδρομο. Ο Πρόεδρος έχει ευθύνη να πάρει θέση. Για να αποκαταστήσει το κύρος της Κύπρου και το κύρος των θεσμών. Και τα δύο έχουν τσαλαπατηθεί με βάναυσο τρόπο εξαιτίας του κ. Αγγελίδη.

Το τραγικό είναι ότι φτάσαμε στο σημείο,  ο ίδιος ο Αγγελίδης με απύθμενο θράσος να χαρακτηρίσει «λαϊκιστές» όσους του ζητούν να αναλάβει την ευθύνη. Ξεκάθαρα, δεν κολλάει τίποτα πάνω του. Σαν να φοράει αντικολλητικό μανδύα. Όλοι φταίνε, εκτός απ’ αυτόν.

Την ίδια ώρα, και ενώ το ποτήρι έχει ξεχειλίσει, η Πινδάρου συνεχίζει το τροπάριο της θεσμικής υποκρισίας. Αναγνωρίζει το λάθος, λέει η Αννίτα, αλλά αποφεύγει την ευθύνη. Λες και τα λάθη διορθώνονται με δηλώσεις συμπάθειας και όχι με πράξεις.

Η Αννίτα Δημητρίου, η οποία κόπτεται κατά τ’ άλλα για τα δικαιώματα των γυναικών, δεν βρήκε το πολιτικό θάρρος να πει καθαρά ότι ο Αγγελίδης πρέπει να παραιτηθεί. Το θέμα δεν είναι νομικό. Είναι ηθικό. Πολιτικό. Και βαθιά θεσμικό. Η πιο νέα πολιτικός αρχηγός, η Πρόεδρος της Βουλής, συμπεριφέρεται με τα μυαλά πολιτικού μαθουσάλα. Και νοοτροπία της δεκαετίας του ’70 και του ’80.

Σάββα Αγγελίδη, ο κόσμος σου φωνάζει να φύγεις. Η κοινωνία σού δείχνει την έξοδο. Κόμματα σού υποδεικνύουν το αυτονόητο. Το ίδιο το ΕΔΑΔ έδειξε με το δάχτυλο την ευθύνη σου. Αλλά εσύ, εκεί αμετακίνητος. Σαν να μην έγινε τίποτα. Κάθεσαι στην καρέκλα του γραφείου σου, κοιτάζεις γύρω σου και δεν βλέπεις ότι τα πάντα στη Νομική Υπηρεσία έχουν καταρρεύσει.

Όσο παραμένεις, καταρρακώνεις την έννοια της ευθύνης. Μαζί και την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Ήρθε η ώρα να παραιτηθείς άνθρωπέ μου! Τι δεν καταλαβαίνεις; Σώσε, επιτέλους, το τελευταίο ψήγμα αξιοπρέπειας.