Viral έγινε η είδηση για τη χειρονομία του Βενιαμίν Νετανιάχου να προτείνει τον Ντόναλντ Τραμπ για το Νόμπελ Ειρήνης.
Και παρόλο που, τα περί γενοκτονίας ούτε στοιχειοθετούνται ούτε και υπάρχει σοβαρός άνθρωπος ο οποίος συζητά τέτοιες φαιδρότητες, όπως και να το δει κανείς, η… ειρήνη δεν είναι το φόρτε του Νετανιάχου.
Αν όντως έσωσε τη χώρα του μετά την 7η Οκτωβρίου;
Ναι αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Το εάν εκείνος επιτέθηκε, είναι συζητήσιμο, προσωπικά δεν το συμμερίζομαι. Η «προοδευτική» Δύση το βλέπει έτσι διότι δεκάρα δεν δίνει εάν το Ισραήλ καταστραφεί. Και αυτό, όταν δεν θέλει συνειδητά να καταστραφεί το Ισραήλ. Για αυτό φτάσαμε στην 7η Οκτωβρίου. Η Δύση ήταν εκείνη που αδιαφορούσε για όλα όσα έκανε η Χαμάς για πολλά χρόνια, τόσο εις βάρος των πολιτών του Ισραήλ όσο και εις βάρος των πολιτών στη Γάζα.
Η έκταση της καταστροφής είναι το θέμα.
Το Ισραήλ από την άλλη λέει πως, με υπόγειες σήραγγες στην έκταση του μετρό του Λονδίνου και ένα τρομακτικό οπλοστάσιο το οποίο επιτρέπει ακόμα και μετά από ενάμιση χρόνο στη Χαμάς να διενεργεί επιθέσεις, με τα κτήρια παγιδευμένα στις πλείστες των περιπτώσεων και με τους τρομοκράτες να είναι εκπαιδευμένοι για ανταρτοπόλεμο, δεν είχε άλλη επιλογή. Συζητήσιμο.
Αλλά ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε κάτι δεδομένο. Κανείς δεν θεώρησε… γενοκτονία, ούτε καν έγκλημα τις 76.000 των παιδιών τα οποία θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια των βομβαρδισμών των Συμμάχων στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Απεναντίας, γιορτάζεται το γεγονός. Η δε εικόνα του Σοβιετικού στρατιώτη ο οποίος υψώνει την σημαία με το Σφυροδρέπανο, με τα ερείπια να απλώνονται από κάτω και τον κόσμο θαμμένο μέσα, αποτελούν ακόμα ειρωνική υπενθύμιση για τον εφιάλτη που ακολούθησε για τους κατοίκους των ανατολικά «απελευθερωμένων» περιοχών οι οποίοι ξύπνησαν αγκαλιά με τον Στάλιν μετά τη Νίκη κατά του Φασισμού (του κλασικού…).
Ή και τις 430.000 εώς και δύο εκατομμύρια (σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς) γυναίκες οι οποίες βιάστηκαν από τον Κόκκινο Στρατό σε ένα από τα χειρότερα μαζικά σεξουαλικά εγκλήματα στην Ιστορία.
Και ο συγκεκριμένος με τη σημαία, καθόλου απίθανο…
Δύσκολο είναι να πει κανείς εάν οι Ναζί (οι κλασικοί εδώ) ήταν χειρότεροι από τη Χαμάς, από τον ισλαμοφασισμό του σήμερα και από το δεκανίκι της βλακείας όσων τον ξεπλένουν την ώρα που αλώνεται κυριολεκτικά η Δύση από αυτή την αρρώστια. Διότι αρρώστια είναι.
Όπως και να έχει όμως, ο Νετανιάχου δεν ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για την πρόταση, τι να γίνει;
Λογικά, θα ρωτήσει κάποιος εάν ο Τραμπ είναι ο κατάλληλος (προτεινόμενος) για το Νόμπελ Ειρήνης.
Εδώ και εάν έχει σημασία το πώς το βλέπει κανείς.
Διότι όσο κι αν ο Τραμπ μπορεί να μην μας αρέσει, γεγονός είναι πως, όντως, δεν ξεκίνησε κανέναν πόλεμο στην προηγούμενη πενταετία του, ούτε και μέχρι στιγμής. Επιπρόσθετα, οι Συμφωνίες του Αβραάμ και μόνο, είτε και πάλι μας αρέσει είτε όχι, αλλά και άλλα ζητήματα τα οποία έκλεισαν επί των ημερών του, δεν είναι κάτι απλό. Και φαίνεται πως συνεχίζεται αυτή η πορεία.
Στο ζήτημα του απελάσεων το οποίο επικαλούνται πολλοί, αν και δεν είναι ακριβώς κριτήριο για το συγκεκριμένο Βραβείο ούτε και είναι απαραίτητα κάτι κακό εάν κάποιος ζει παράνομα σε μια χώρα, είναι γεγονός ότι περασμένη τετραετία του ο Ντόναλντ Τραμπ είχε διώξει 932,000 άτομα και πως, στο μισό της νέας του τετραετίας απέλασε 200,000 άτομα.
Εάν διατηρήσει αυτό το τέμπο θα φτάσει το 1,6 εκατομμύριο άτομα μέχρι να τελειώσει η θητεία του. Θα έχει δηλαδή – υποθετικά πάντα – απελάσει 2,5 εκατομμύρια άτομα συνολικά σε 8 χρόνια.
Και συνεπώς ούτε τότε δεν θα έχει καταφέρει να σπάσει το ρεκόρ του ινδάλματος του «προοδευτικού» στρατοπέδου Μπαράκ Ομπάμα ο οποίος απέλασε στη δική του οκταετία 3,1 εκατομμύρια, αθόρυβα και την ώρα που ο πλανήτης ασχολείτο με το Νόμπελ Ειρήνης που πήρε ο Ομπάμα το 2009, τη Μισέλ και το «πόσο τυχερή» ήταν η Αμερική με τον πρώτο μαύρο Πρόεδρό της.
Παρενθετικά, όσοι ενοχληθούν από τον χαρακτηρισμό «μαύρος» το οποίο στη woke σχιζοφρένεια της εποχής μας έχει επίσης απαγορευθεί και αντικατασταθεί από πολιτικώς ορθές γελοιότητες του τύπου «αφροαμερικανός»: η χρήση του όρου «μαύρος», είναι άβολη όπως και η κάθε άλλη διάκριση αυτού είδους. Όμως όταν πρόκειται για «θετικά» στερεότυπα, ο χαρακτηρισμός «μαύρος»… γιατρεύεται αίφνης μάλλον.
Λέμε, Black Lives Matter. Όχι Afroamerican Lives Matter. Γιατί; Δεν θα έπρεπε;
Σίγουρα πάντως θα πρέπει να μένουμε μακριά από όλο αυτό το συρφετό των «προχωρημένων» αυτολοβοτομημένων και αυτοθαυμαζομένων Ιαβέρηδων των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης όπως και λογοκριτών του λεξιλογίου και των απόψεων που διαφέρουν από τις δικές τους.
Και αυτό κληρονομιά της ιδεολογίας όσων λέγαμε πιο πάνω…
Πίσω λοιπόν στο θέμα του Νόμπελ Ειρήνης, οφείλει κανείς να παρατηρήσει πρωτίστως ότι είχε κι αυτό τις αμφιλεγόμενες έως ατυχείς του στιγμές. Στις πρώτες ξεχωρίζουν περιπτώσεις όπως η Μητέρα Τερέζα ενώ στις τελευταίες αδιαμφισβήτητος νικητής είναι ο Χένρι Κίσιντζερ.
Με όλα αυτά ως δεδομένα, λοιπόν, γιατί να μην το πάρει (και) ο Τραμπ;
Στο κάτω – κάτω, αν δεν αξίζει ο Τραμπ το Βραβείο, δεν αποκλείεται εκείνο να αξίζει τον Τραμπ.
