Συνηθίζουμε να λέμε συχνά τη φράση «εδώ ο κόσμος καίγεται…» και απλώνουμε τρεις τελίτσες, θεωρώντας ότι κάποιοι ασχολούνται με άσχετα και πιο ευτελή πράγματα. Ενώ δεν θα έπρεπε. Δεν συμφωνώ, αλλά τέλος πάντων…
Με απασχολεί μόνο το πώς αντιλαμβάνεται καθένας, αυτό που διαβάζει ή ακούει. Με περισσότερο βάρος στο πρώτο, προσθέτω. Δυστυχώς, ιδίως στο πολιτικό μας στερέωμα, ακούς και διαβάζεις πράγματα που, πολύ απλά, δεν στέκουν. Το BBC και άλλα διεθνή μέσα ενημέρωσης, έχουν καθιερώσει τον «έλεγχο πληροφοριών και δηλώσεων». Και τα βγάζουν φόρα-παρτίδα. Το κράξιμο, ξέρετε, είναι ενίοτε και εκπαιδευτικό.
Θέλω να πω εν ολίγοις, αλλά το λέω κάπως ασυνάρτητα, ότι κυκλοφορούν πολλά «ασυνάρτητα». Σε ανθρώπους αναφέρομαι. Όχι σε έννοιες και μεγέθη που απλώς δεν ταιριάζουν. Αυτά, τα «ασυνάρτητα», πάνε χέρι-χέρι στην πολιτική και στη δημοσιογραφία. Γι’ αυτό και δεν βγάζεις άκρη…
Η ανθρώπινη ασυναρτησία είναι απότοκο γνωσιακής ανεπάρκειας, δοσμένης με αχαρακτήριστο τουπέ. Πολλές φορές, αυτή η θλιβερή ανεπάρκεια γίνεται και είδηση. Και, μάλιστα, με τουπέ. Στη δημοσιογραφία το λέμε και επιδειξιμανία.
Δεν υπάρχει ανθρώπινο είδος πιο απεχθές από εκείνο που θεωρεί ότι τα ξέρει όλα. Ο πιο εύκολος τρόπος να το εντοπίσεις, δεν είναι προσπαθώντας να βγάλεις άκρη με αυτά που λέει, αλλά παρατηρώντας το ύφος και το τουπέ του.
Νομίζω πως η πιο ταιριαστή λέξη για αυτήν την περίπτωση, είναι ο λαφαζάνης. Αυτός που λέει σαχλαμάρες, που δεν έχει διαίσθηση του πόσο λαφαζάνης είναι.
Στην Ελλάδα, έχουμε και έναν πολιτικό, με αυτό ακριβώς το επώνυμο. Τον άκουσα πρόσφατα σε μία παρέμβασή του για τα τρέχοντα και σκέφτηκα ότι όποιος του έδωσε το όνομα, κάτι ήξερε.
Στιγμάτιζε τον Τσίπρα, με τον οποίο συμπορεύτηκε στην αρχή της «πρώτης φοράς Αριστερά», που έκανε κωλοτούμπα σε εκείνο το αλησμόνητο Δημοψήφισμα του 2015. Που, εάν το «υπηρετούσαμε», θα είχαμε σίγουρα πέσει στα βράχια.
Και όμως επέμενε, ο Λαφζάνης, να ξεχάσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και να ανοιχτούμε σε άλλες συμμαχίες: Τη Ρωσία, τη Βενεζουέλα, τη Νότια Αφρική και άλλα ευαγή ιδρύματα.
Πρόσωπο της Ημέρας, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, 75 ετών, που βρέθηκε στην Αμερική για επίσημη επίσκεψη – στην Ευρώπη δεν μπορεί να πατήσει, γιατί υπάρχει ένταλμα σύλληψής του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στην Ουάσινγκτον όμως, έγινε δεκτός με τιμές από τον Αμερικανό πρόεδρο. Τόσο πολύ μάλιστα, που συγκινημένος, ο Νετανιάχου, ανακοίνωσε ότι νομιμοποιεί τον Ντόναλντ Τραμπ για Νόμπελ Ειρήνης. Τι άλλο θ’ ακούσουμε, Θεέ μου!
ΥΓ1: Ελπίζω Ελλάδα και Κύπρος να αναθεωρήσουν, ή να βάλουν στον πάγο την τριμερή συνεργασία με το Ισραήλ όσο στο τιμόνι της θα παραμένει ο Νετανιάχου. Που, δεν τον βλέπω να παραμένει για πολύ, γιατί τον «κυνηγάνε» πολλές υποθέσεις. Τόσο για εγκλήματα πολέμου, όσο και για θέματα διαφθοράς στο εσωτερικό της χώρας…
ΥΓ2: Επίσης, ίσως θα πρέπει η Κύπρος να αναθεωρήσει και το «καθεστώς» των εφ’ όρου ζωής θεσμικών της παραγόντων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γενικής Εισαγγελίας, που τον τελευταίο καιρό έχει βρεθεί σε φουρτούνες, από τις οποίες δυσκολεύεται να βγει. Το κύρος της έχει πληγεί, στην κρίση της κοινής γνώμης. Είναι καιρός, η Κύπρος να στραφεί προς άλλα μοντέλα, χωρών με βαθιά δημοκρατικότητα στους θεσμούς. Σε χώρες που θέλουν να μένουν έξω από τα λεγόμενα διαπλεκόμενα συμφέροντα, υπάρχουν Ελεγκτικά Συνέδρια κι άλλοι θεσμοί. Που πραγματικά θωρακίζουν τη Δικαιοσύνη. Τον πυλώνα κάθε χώρας…
