Μια από τις εγγενείς αδυναμίες αυτής της κυβέρνησης -και δεν είναι η πρώτη φορά που το επισημαίνουμε- είναι η ροπή του ίδιου του προέδρου της Δημοκρατίας προς την ευκολία του εντυπωσιασμού προκειμένου να θρέφει την παθολογική ανάγκη του για θαυμασμό.
Ένεκα τούτου, συχνά πυκνά σπεύδει να ριγάρει το γήπεδο με το να προβαίνει σε εξαγγελίες που είναι αβίαστες, να δημιουργεί προσδοκίες στις οποίες δεν είναι (μόνο) στο χέρι του αν θα μπορεί να ανταποκριθεί, και ενίοτε μάλιστα να γαρνίρει τα λεγόμενα του με αχρείαστες έως και ανεδαφικές φιοριτούρες.
Συνέπεια αυτής της αδυναμίας – το έχουμε δει να συμβαίνει αρκετές φορές- είναι να αυτό-εγκλωβίζεται στα λεγόμενά του, να εμφανίζεται ανακόλουθος ή και ανεπαρκής και να μένει εκτεθειμένος.
Σύμπτωμα αυτής της «ασθένειας» που ταλαιπωρεί τον πρόεδρο και κατ’ επέκταση την κυβέρνηση του είναι η δήλωση που με ακατανόητο ζήλο έσπευσε να κάνει στις 3 Ιουνίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, προκειμένου να μας ανακοινώσει ότι:
«Η φετινή αντιπυρική περίοδος βρίσκει την Κυπριακή Δημοκρατία περισσότερο προετοιμασμένη και ενισχυμένη από ποτέ. Για πρώτη φορά, το κράτος διαθέτει:
• τον μεγαλύτερο αριθμό δασοπυροσβεστών
• τον ισχυρότερο στόλο επίγειων μέσων δασοπυρόσβεσης
• τον πληρέστερο και πολυπληθέστερο στόλο εναέριων μέσων, με την παρουσία τους να ξεκινά ήδη από τον Μάρτιο.
Η Κυβέρνηση παραμένει σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα. Με ενισχυμένες δυνάμεις, σύγχρονα μέσα και μακρόπνοη στρατηγική, η πολιτική προστασία περνά σε μια νέα εποχή. Πρόληψη, ετοιμότητα και συνέργεια είναι τα θεμέλια αυτής της εθνικής προσπάθειας».
Και λέω με «ακατανόητο ζήλο» διότι στα 41 του χρόνια, ο Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης δεν δικαιολογείται να αγνοεί την παροιμία «Μεν σούζεις τα πόδκια σου πριχού καβαλικέψεις». Διότι ενώ το απρόβλεπτο καλοκαίρι ήταν ακόμα μπροστά του, είχε ήδη ψηλώσει τόσο πολύ τον πήχη που το σενάριο να περάσει από κάτω συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες. Διότι άλλο είναι να μιλάς αβάδιστα και ανέξοδα για την «καλά συντονισμένη εθνική μας στρατηγική», τον «πρωταγωνιστικό ρόλο της Κύπρου στη Μέση Ανατολή ως πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας» και «την απαρχή μιας νέας ενεργειακής εποχής για τη χώρα μας» και άλλο να μιλάς λίγο πριν τα 50άρια δοκιμάσουν τις δυνάμεις σου και τις αντοχές σου στον στίβο μάχης, για «πρόληψη, ετοιμότητα και συνέργεια» και για «πολιτική προστασία περνά σε μια νέα εποχή»! Έτα ούλλα τζιαμέ τωρά.
Πέρα όμως από τις προβληματικές εξαγγελίες εντυπωσιασμού προκειμένου να ποθαυμαστούν οι πολίτες από τις κυβερνητικές ενέργειες και να ευχαριστούν τον Άγιο Παϊσιο (και τους κυνηγούς που προσευχήθηκαν σ’ αυτόν) που μας ευλόγησε να έχουμε έναν τέτοιο πρόεδρο, ιδιαίτερα προβληματικός είναι και ο χειρισμός της επόμενης ημέρας. Διότι κινείται, δυστυχώς, στον ίδιο άξονα και εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο με τις εξαγγελίες: δηλαδή -παλιά μου τέχνη κόσκινο- του εύκολου εντυπωσιασμού! Το γεγονός δε ότι ακολουθεί των έκδηλων αδυναμιών που παρατηρήθηκαν επί του πεδίου μάχης και του πρωτοφανούς σε μέγεθος καταστροφικού αποτελέσματος, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως επαίσχυντη στάση. Διότι ο πρόεδρος, μετά τον αρχικό πανικό και την έντονη πίεση που ένιωσε διότι είδε την παντιέρα του, την περιλάλητη «ασφάλεια» να γίνεται αποκαΐδια, να βρήκε γρήγορα τα πατήματά του και την Κυριακή να έσπευσε με τρόπο που θύμιζε προεκλογική καμπάνια να εξαγγείλει μια σειρά (ικανοποιητικών) μέτρων, εντούτοις τα όσα τελικά ενέκρινε και αποφάσισε την Τετάρτη το Υπουργικό του Συμβούλιο… διαφέρουν ολίγον τι έως πολύ μην σας πω. Και αρκεί να ακούσει κανείς το διάγγελμα του προέδρου και να αναγνώσει την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για να διαπιστώσει ότι η «φουλ κάλυψη» που αφέθηκε να εννοηθεί την Κυριακή δεν αντανακλάται στις αποφάσεις της Τετάρτης.
