> Ας ξεκινήσω σήμερα κάπως ανορθόδοξα. Τι «κάπως» δηλαδή; Απολύτως ανορθόδοξα!
Χθες βράδυ, είδα στο κανάλι του National Geographic στην τηλεόραση ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για τον JF Kennedy. Για μένα τον σπουδαιότερο Πρόεδρο της χώρας. Θα εξηγήσω και γιατί σε λίγο.
Πρώτα, να ξεφορτωθώ μιαν απορία μου: Πως προέκυψε, πείτε μου, στο ίδιο DNA του, ο ψεκασμένος νυν Υπουργός Υγείας της Αμερικής, Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ; Δεν ξέρω! Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ο Ντόναλντ Τραμπ που τον επέλεξε, να παίρνει και όλες της υγειονομικές συμβουλές του από αυτόν!
Την είπα την κακία μου, και ξαλάφρωσα!
Λοιπόν: Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται κυρίως σε δύο γεγονότα, που αποδεικνύουν την πολιτική ιδιοφυία του ανδρός. Και που κατά πολλούς, άλλαξαν τον κόσμο.
Πρώτο, στον τρόπο με τον οποίο ο JFK έπεισε τον σοβιετικό ηγέτη Νικίτα Χουστσόφ (1894-1971), στην περίφημη «Κρίση των Πυραύλων» στην Κούβα, 1962-1964), να απομακρύνει τους σοβιετικούς πυραύλους από το νησί του Κάστρο, σε αντάλλαγμα της υπόσχεσης των ΗΠΑ να μην επιτεθούν αυτές στην Κούβα.
Αυτό επιτεύχθηκε, αποσοβώντας ίσως τον σίγουρα ολέθριο Παγκόσμιο Πυρηνικό Πόλεμο, με μια μυστική υπόσχεση του JFK ότι οι ΗΠΑ θα απομακρύνουν τους δικούς της πυρηνικούς πυραύλους από την Τουρκία, η οποία βρισκόταν τότε υπό την πλήρη επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης.
Και το δεύτερο, όταν 2 μαύροι φοιτητές, ένας άνδρας και μία γυναίκα, πέρασαν με άριστα τις εξετάσεις τους και έγιναν δεκτοί στο Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβη αυτό.
Ο Δήμαρχος της πόλης, που πιο ρατσιστής δεν γινότανε, σήκωσε παντιέρα, και οι περισσότεροι λευκοί τάχθηκαν με το μέρος του. «Όχι μαύροι στα πανεπιστήμιά μας», φώναζαν στη διαπασών. Πολλοί κρατούσαν και ντουντούκες.
Από κοντά, επικουρική στο ρατσιστικό μένος της, και η διαβόητη Κου-Κλουξ Κλαν. Διαδηλώσεις κάθε μέρα. «Δεν θέλουμε μαύρους στα πανεπιστήμια των λευκών. Να κάνουν δικά τους», ήταν η αισχρή απαίτησή τους. Όμως…
Ένα βράδυ, παρακολουθώντας στην τηλεόραση τα συνεχιζόμενα επεισόδια αποτροπής των μαύρων να διαβούν το κατώφλι του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα, ο JFK σήκωσε το τηλέφωνο και ειδοποίησε τα τηλεοπτικά κανάλια ότι θέλει να κάνει διάγγελμα.
Σε αυτό το διάγγελμα, έβγαλε ίσως τον καλύτερο πολιτικό του λόγο ως Πρόεδρος. Οι μαύροι, ένοιωσαν για πρώτη φορά ότι μπορεί να γίνουν κανονικοί πολίτες της χώρας.
Και την ημέρα που θα ξαναδοκίμαζαν να μπουν στο Πανεπιστήμιο, ο Πρόεδρος ήταν εκεί, και τους συνόδευε ο ίδιος μέχρι την είσοδο. Δεν άνοιξε ούτε μία μύτη.
Εκείνο που θέλω να πω λοιπόν σαν συμπέρασμά μου, είναι ότι ξέρω έναν μόνο πολιτικό ηγέτη σε όλο τον κόσμο, τον Τζόν Φιτστζέραλντ Κένεντι, ο οποίος δεν είπε ποτέ, και δεν υποσχέθηκε ποτέ τι θα κάνει, τι θα δώσει το κράτος στους πολίτες (όπως θα ακούσουμε σε λίγες μέρες στη Θ’νικη με τις καθιερωμένες παροχολογίες…).
Αντίθετα, αυτός αντέστρεψε το ερώτημα, λέγοντας στους αμερικανούς πολίτες το περίφημο «να σκεφτείτε τι μπορείτε ΕΣΕΙΣ να κάνετε για την χώρα σας!».
