H Δευτέρα ήταν μια μέρα ασυνήθιστη για τον Βενιαμίν Νετανιάχου. Το θέμα δεν το είχε η μέρα βέβαια, αλλά εκείνος. Για πρώτη φορά οι δηλώσεις του έπεφταν βροχή. Σε κάθε σταθμό του προγράμματός του, από τη συνάντηση με τον Μάρκο Ρούμπιο τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, μέχρι την επίσκεψη Αμερικανών νομοθετών και τις αδέσποτες τοποθετήσεις και απαντήσεις, η πανσπερμία δηλώσεων του ισραηλινού ηγέτη «εξέπεμπε» την εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος, το λιγότερο, πάσχιζε για να βεβαιωθεί ότι έπεισε για τις θέσεις του.
Κατ’ ανάγκην κακό δεν ήταν αυτό, ειδικά σε σχέση με το χτύπημα στο Κατάρ. Το γεγονός και μόνο ότι την ώρα που οι «αδελφοί» Άραβες, που μόνο τέτοιοι δεν είναι εάν κάποιος ξέρει τι κρύβουν κάτω από την «αδελφοσύνη», συνέρχονταν στην Ντόχα για να δουν τι θα κάνουν με την «προσβολή» (sic) του χτυπήματος του Ισραήλ, ο Νετανιάχου προσευχόταν στο Δυτικό Τείχος με τον Ρούμπιο ο οποίος κρατούσε τις ισορροπίες, ο δε Τραμπ το… τερμάτιζε λέγοντας πόσο σημαντικός σύμμαχος είναι το Κατάρ και ότι η Ιερουσαλήμ πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Καλύτερα από όλους οι Άραβες ήταν εκείνοι που γνώριζαν πως αυτή η δήλωση δεν ήταν μόνο κούφια, ήταν κοινό δούλεμα.
Τι να γίνει όμως που, πέρα από τα προσχήματα και τους εναγκαλισμούς, το μεγάλο μέρος των Αράβων, απολάμβανε το θέαμα; Όταν κόβεται ο αέρας του Κατάρ οι υπόλοιποι τρίβουν τα χέρια τους. Κανείς δεν θέλει να συμβεί κάτι μεγάλο βέβαια, διότι όλοι πουλούν ακριβά τη σιωπή τους έναντι του πλούσιου αλλά άκρως προβληματικού κρατιδίου και του Εμίρη του. Όμως ο τελευταίος δεν παύει να είναι απειλή. Εδώ και χρόνια πληρώνει αδρά για να προωθήσει την ατζέντα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας (και του Ερντογάν), να υποσκάψει τους πλείστους «αδελφούς», αλλά και να εξαγοράσει όποιον και ό,τι εξαγοράζεται σε ακαδημαϊκό, μιντιακό αλλά και σε επίπεδο διεθνών οργανισμών.
Ο Εμίρης έχει μεγαλύτερη πλέον περιουσία στο Λονδίνο από το Βασιλιά. Δεν είναι αστείο, είναι πραγματικότητα.
Το πόσο υποκριτικά ήταν όλα όσα έγιναν στην Ντόχα, φάνηκε σε πολλά επίπεδα αλλά κυρίως στο πιο εμφανές και απλό, το οποίο άγγιζε τα όρια του κωμικού αλλά και του θράσους. Οι «αδελφοί» κάλεσαν τις υπόλοιπες χώρες να «επανεξετάσουν τις διπλωματικές και οικονομικές τους σχέσεις με το Ισραήλ και να πάρουν νομικά μέτρα εναντίον του». Όσα δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν να κάνουν οι ίδιοι, δηλαδή, τα ζήτησαν από άλλους!
Εάν αυτό σημαίνει ότι το Ισραήλ την έβγαλε καθαρή; Κάθε άλλο. Πέρα από τις διαχρονικές υποκριτικές παραστάσεις των Αράβων (εδώ με τη συμμετοχή και των μουσουλμάνων ευρύτερα οι οποίοι δεν θα είχαν λόγο να εμπλακούν) ο ίδιος ο Νετανιάχου παραδέχθηκε ότι έρχονται δύσκολες μέρες για το Ισραήλ, οικονομικά και άλλως πώς λόγω αυτής της εντεινόμενης πολιτικής εναντίον του και της απομόνωσής του λόγω Γάζας.
Αυτός ήταν πιθανότατα και ο λόγος που η επάνοδος με νέες δηλώσεις, ξανά και ξανά, πρόδιδε προς το τέλος της ημέρας εκείνο που γράφτηκε στην αρχή του κειμένου.
Το γεγονός ότι ο Νετανιάχου παρουσίασε την οικονομία ανθηρή, το σέκελ πανίσχυρο και διάφορα άλλα προκειμένου να διαψεύσει την έκθεση 80 κορυφαίων οικονομολόγων, μιας άλλης πολιτικής φιλοσοφίας αλλά κορυφαίων, ήταν ορθά μέχρι κεραίας μάλιστα. Το δε βράδυ, ανακοινώθηκε ακόμα ότι ο πληθωρισμός μειώθηκε εκ νέου, μέχρι και η γνωστή ανά το παγκόσμιο «στρέβλωση» στις τιμές των ακινήτων έδειξε μια κάμψη. Το Χρηματιστήριο «πετά» ούτως ή άλλως.
Ωστόσο οι οικονομολόγοι και όσοι προειδοποιούν ως ειδικοί ή φοβούνται ως πολίτες το τι έρχεται, δεν μιλούν για το σήμερα. Μιλούν για το παρακάτω. Με τον Νετανιάχου δε να ανακοινώνει ότι έρχονται δύσκολες μέρες, υπήρχε μια παγωμάρα στο Ισραήλ χθες.
Όχι επειδή οι Ισραηλινοί φοβούνται το τι θα έρθει, είναι σίγουρα ο πιο ανθεκτικός λαός στον πλανήτη με διαφορά αλλά επειδή διαχωρίζοντας τι οφείλεται στην υστερία, τον αντισημιτισμό, τα fake news και το Καταρινό χρήμα και τι όχι, έχουν την αίσθηση πως ο πόλεμος ο οποίος περίμεναν (κάπως) να τελειώσει από χθες μπαίνει σε μια νέα φάση. Ότι δεν ήταν το τελευταίο κεφάλαιο μιας ιστορίας που όπου να ‘σαι τελειώνει αλλά ένα νέο κεφάλαιο αγνώστου διάρκειας το οποίο αποφάσισε να γράψει ο συγγραφέας.
Με παραπομπές στη αρχαία Σπάρτη κιόλας.
Και για την πλειονότητα των Ισραηλινών, αυτό έχει, απόλυτα ή περισσότερο έστω, να κάνει με την πολιτική επιβίωση του Νετανιάχου, όχι με το Ισραήλ.
Αργά χθες βράδυ υπήρχαν ενδείξεις για Ζώνη Πυρός στη Γάζα. Εάν αυτό είχε να κάνει με την επίσκεψη Ρούμπιο και ενδεχόμενες πιέσεις από τον Τραμπ στον Νετανιάχου να κλείσει το θέμα παραμένει μυστήριο. Από μόνο του θα ήταν αντιφατικό με βάση όλα τα πιο πάνω, εκτός κι αν ο Νετανιάχου εφαρμόζει για άλλη μια φορά την επικοινωνιακή τακτική των ακραίων δηλώσεων η οποία όντως, στις πλείστες περιπτώσεις στο παρελθόν, απέδωσε. Υπήρξαν όμως και εκείνες οι περιπτώσεις όπου δεν είχε πετύχει. Και ακριβώς, εδώ είναι των πλείστων Ισραηλινών για το πού μπορεί να οδηγηθεί η χώρα και για πόσο ακόμα.
Το μόνο βέβαιο είναι πως εδώ στο Ισραήλ λίγοι θα ήθελαν έστω να φανταστούν τι μπορεί να συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση. Οι πλείστοι ελπίζουν η χθεσινή μέρα να ήταν αυτό ακριβώς: μια μπλόφα ακόμα. Ήταν όμως;
