Λοιπόν! Έλαβα πολλά μέιλς και μηνύματα στα social media, για το «Εύγε» που αναφώνησα από τη στήλη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Το διάβασα πολλές φορές πριν το στείλω στον «Φ» και ακόμα περισσότερο τώρα που έγινε ένας ψιλο-χαμός.
«I stand by my case», όπως λέμε «εμείς» οι Αγγλοσάξονες. Ή, εμμένω στα όσα έγραψα. Ιδιαίτερα δε, στο «μπράβο».
Ας το εξηγήσω ξανά, αν και νομίζω πως είναι σαφές γιατί το … αναφώνησα.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβηκε στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών, μια μέρα και σε μία περίεργη συνθήκη, μέσα στην οποία, ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν, όπου πήγαινε στη Νέα Υόρκη, με όποιον συναντιόταν, περίπου το Πρόσωπο των Ημερών, στα Ηνωμένα Έθνη.
Ο Σούπερ Σταρ, που έχει ενθουσιάσει τον Ντόναλντ Τραμπ. Που έχει αναδειχθεί ως και σε «εν αναμονή ειρηνοποιό» για τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ως αξιόπιστο (;) διαμεσολαβητή μεταξύ Ζελένσκι και Πούτιν –ιδίως αυτού– για ειρήνευση.
Ποια ειρήνευση; Αυτή που περιμένουμε μισό αιώνα στην Κύπρο; Και ποιου πολέμου, τάχα; Αυτού που είναι σχεδόν copy-paste της εισβολής της Τουρκίας στο νησί μας; Και που (όπως θα κάνει και ο ηγεμόνας του Κρεμλίνου – θυμηθείτε το!) δεν θα δώσει τίποτα πίσω.
Κι όμως, ο Ερντογάν σουλατσάριζε αγέρωχος και αυτοκρατορικός στην Αμερική. Σαν άρχοντας. Που όλος ο κόσμος του χρωστάει. O Τραμπ, τον καλοδέχτηκε στον Λευκό Οίκο (φωτό) με την προσφώνηση «My Man». «Άνθρωπέ μου»!
Υπό αυτό –και μόνο– το πρίσμα, ανέκραξα «Εύγε Πρόεδρε», όταν τον άκουσα από το βήμα του ΟΗΕ να ονοματίζει πολλές φορές τον «My Man» και να υπενθυμίζει τα εγκλήματά του (το διαρκές, της Κύπρου, όπως και αλλού) και, μάλιστα, μέσα σε ένα κλίμα, στην Αμερική, που ο Ερντογάν δοξαζόταν όπου πήγαινε, όποιον έβλεπε.
Ε ναι, λοιπόν, εκείνη τη στιγμή που ο ηγέτης ενός κράτους έπιασε στο στόμα του τον «άπιαστο», θυμίζοντας ότι πατάει επάνω σε ματωμένη γη, πετάχτηκα πάνω και πανηγύρισα.
Σαν να έλεγε, δηλαδή, ο Χριστοδουλίδης, ότι αυτόν που κάνετε Θεό, εμείς τον έχουμε στα πόδια μας. Εδώ και χρόνια. Και όχι για καλό.
Ένοιωσα –ναι– ότι του στραπατσάρισε τη μόστρα. Σε live, μάλιστα, αναμετάδοση παντού. Μου άρεσε. Κι αυτό μου έφτανε. Γιατί ο Ερντογάν τη φροντίζει πολύ τη μόστρα του. Και ένοιωσα ότι κάποιος του την …αποδόμησε! Λίγο μεν. Ελάχιστα αν θέλετε. Αλλά, από το ισχυρότερο βήμα του κόσμου.
Το οποίο, ο Τούρκος πρόεδρος λατρεύει. Όσο και την Αμερική, ειδικά την τωρινή. Να μια πρόσφατη δήλωσή του, που έχει επαναληφθεί πολλές φορές:
«Η επίσκεψή μου στις Ηνωμένες Πολιτείες, μου έδωσε, επίσης, την ευκαιρία να τονίσω τον στόχο της δημιουργίας στενών και εντατικών δεσμών μεταξύ του τουρκικού και του αμερικανικού λαού, των ακαδημαϊκών και των επιχειρηματιών».
Των επιχειρηματιών, το καταλαβαίνω. Τον ακαδημαϊκών, από πού κι ως πού;
Κατά τα λοιπά, ουδέν.
Πιστεύω ότι ο Χριστοδουλίδης θέλει και μπορεί να λύσει το Κυπριακό; Όχι. Εις διπλούν, μάλιστα. Δεν έχω κανένα σοβαρό δείγμα γραφής που να με διαψεύδει.
Έχει την ικανότητα; Δεν νομίζω. Σκανάρετε διεθνώς τις σελίδες της Ιστορίας που αναφέρονται στο πώς κερδίζονται οι αγώνες των λαών, θα καταλάβετε.
Οι εταίροι που στηρίζουν την Προεδρία του, είναι καλά προπονημένοι στο άθλημα του απορριπτισμού. Κι ο ίδιος δεν μοιάζει να ενοχλείται με αυτό.
Ας μείνουμε τουλάχιστον εδώ. Στο «εύγε» μου, για το έστω λάιτ ξεμπρόστιασμα στον Τούρκο ηγεμόνα. Το ευχαριστήθηκα. Από εκεί και πέρα, ουδέν.
Καιρός να σοβαρευτούμε.
Εμού συμπεριλαμβανομένου, αν θέλετε!…
