«Μαζί τα φάγαμε». Η ιστορική πλέον φράση του μακαρίτη του Θόδωρου Πάγκαλου απέμεινε να συμβολίζει, τουλάχιστον στον ελληνόφωνο κόσμο, το θράσος της πολιτικής διαφθοράς.
Άδικο σίγουρα, καθώς, αφενός μεν ο Πάγκαλος γνωστός για την αθυροστομία αλλά και την ευφυία του, δεν είχε κατηγορηθεί ποτέ για διαφθορά αλλά θεωρείτο πολιτικά συνένοχος για όσα σκάνδαλα διαπράχθηκαν από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αφετέρου δε, δεν εννοούσε μόνο τους πολιτικούς με τη φράση αλλά τη διαφθορά πολιτικών, συστήματος και πολιτών σε μια πελατειακού τύπου σχέση η οποία ήταν πανίσχυρη όσο και κοινή πρακτική και απομυζούσε τους εθνικούς πόρους της χώρας, για δεκαετίες.
Όσο κι αν υπήρξε κατακραυγή για τη φράση και από τους τρεις ως άνω παράγοντες, ήταν ηλίου φαεινότερον ότι η ρήση του Πάγκαλου είχε βάση, τόσο μάλιστα που κανείς να μην μπορεί μέχρι σήμερα να πει εάν η αλήθεια που εμπεριείχε ήταν περισσότερη και αυτού του κυνισμού της.
Αναλόγως, η υπόθεση Σαρκοζί ξανανοίγει ένα κεφάλαιο το οποίο, για να είμαστε και δίκαιοι, δεν προλαβαίνει να κλείσει ποτέ για πολύ. Το κεφάλαιο του αμιγώς πολιτικού φαγώματος, ένα φάγωμα το οποίο είναι… υψηλού επιπέδου και ως εκ τούτου η παρουσία των απλών πολιτών είναι περιορισμένη έως και ανύπαρκτη, εν αντιθέσει με το να διοριστεί λ.χ. κάποιος κηπουρός σε υπουργείο, δύο συγκεκριμένα άτομα, όταν το υπουργείο στεγάζεται σε πολυκατοικία ή να λαμβάνουν σε ένα νησί μερικές δεκάδες άτομα για χρόνια επίσης, επίδομα τυφλού, με το νησί να μην έχει τυφλούς. Αθάνατη Ελλάδα.
Το πρόβλημα με τα πολιτικά σκάνδαλα είναι πως συχνά βασίζονται σε ψεύδη, προκειμένου να δολοφονήσουν την υπόληψη των πολιτικών, εκεί όπου διαθέτουν τέτοια, αλλά και κυρίως, δεδομένου ότι το προσόν αυτό ειδικά στις μέρες μας δεν ζει σίγουρα τις καλύτερες του στιγμές στην Ιστορία, για να ανακόψουν την ανέλιξη ενός πολιτικού ή την επάνοδό του στην πολιτική σκηνή.
Αυτό συμβαίνει και εδώ;
Η γαλλική κοινή γνώμη εμφανίζεται διxασμένη και αυτό ξαφνιάζει, όπως φυσικά ξάφνιασε και το ότι μερικές εκατοντάδες άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της οικογένειάς του και πραγματοποίησαν συγκέντρωση υποστήριξης του τέως Προέδρου της Γαλλίας ο οποίος, ας σημειωθεί, είναι και ο πρώτος που καταδικάζεται μεταπολεμικά. Ένα 60% λένε ότι η ποινή του ήταν «δίκαιη» ενώ ένα 40% πιστεύουν ότι είναι θύμα σκευωρίας, όπως άλλωστε υποστηρίζει και ο ίδιος.
Όμως, για έναν πρώην Πρόεδρο η δημοτικότητα του οποίου ποτέ δεν ξεπέρασε το 36% η στήριξη αυτή είναι ένα θέμα από μόνη της. Είναι όντως αθώος ο Σαρκοζί και θύμα πλεκτάνης; Στο εξωτερικό η ιστορία που έπαιξε περισσότερο ήταν εκείνη των 50 εκατομμυρίων τα οποία κατηγορήθηκε ότι έλαβε από τον Μουαμάρ Καντάφι για την εκστρατεία του σε αντάλλαγμα για «διπλωματικές χάρες».
Αυτό δεν αποδείχθηκε, ωστόσο το δικαστήριο έκρινε ότι αποδείχθηκε η «ποινική συνωμοσία για προετοιμασία διαφθοράς» με τους συνεργάτες του.
Κατέθεσε έφεση και εάν εγκριθεί η αίτησή του, θα αφεθεί ελεύθερος με «βραχιολάκι». Παράλληλα όμως, ο Σαρκοζί καταδικάστηκε για τη γνωστή υπόθεση “Βygmalion” και τα πλαστά τιμολόγια που είχαν εκδοθεί αλλά και για διαφθορά και παράνομη επιρροή για την υπόθεση “Bismuth” ένα σκάνδαλο παρακολουθήσεων των τηλεφώνων αντιπάλων του. Και στις δύο καταδικάστηκε και ήδη εξέτησε μέρος τους με «βραχιολάκι».
Ακόμα πιο έντονο λοιπόν προβάλλει το ερώτημα: Είναι δυνατόν, όταν η φωλιά του είναι λερωμένη να είναι αθώος στην άλλη υπόθεση;
Φυσικά και είναι. Δύσκολο να το δεχθεί ο κόσμος ειδικά στις μέρες μας αλλά όπως αθωώθηκε από το Δικαστήριο στις κατηγορίες για την προεκλογική και τον Καντάφι, στην έφεσή του η ποινική διαδικασία συνεχίζεται. Τα περί «πολιτικών κινήτρων» τα οποία εγείρει ο ίδιος αγγίζουν ένα μέρος της κοινωνίας καθώς οι παθογένειες της γαλλικής νομοθεσίας αφήνουν περιθώρια, με χειρότερο εκείνο της δυνατότητας επιρροής της από την εκτελεστική εξουσία.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η Γαλλία είναι στην 29η θέση παγκοσμίως στην αμεροληψία της Δικαιοσύνης, ενώ η Γερμανία λ.χ. είναι στην 7η. Η επίδοση δεν είναι κακή απλά για μια τόσο μεγάλη και σημαντική χώρα, δεν είναι η αναμενόμενη.
Αυτό που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι πως, η εποχή δεν βοηθά ούτε τη Δικαιοσύνη ούτε τα πολιτικά πρόσωπα. Η Δικαιοσύνη διασύρεται από τους λαϊκιστές με αφορμή μεμονωμένα περιστατικά, σοβαρά μεν αλλά μεμονωμένα και για να αντιληφθεί κανείς το τι κάνει ο λαϊκισμός, η Κύπρος είναι στην 35η παγκοσμίως παρά τα προβλήματα και τις παθογένειές της.
Διασύρονται όμως και οι πολιτικοί οι οποίοι θεωρούνται εξ αρχής ένοχοι και οι οποίοι για να αμυνθούν, όταν καταδικαστούν, ρίχνουν, όπως καλή ώρα ο Σαρκοζί νερό στο μύλο του λαϊκισμού και λένε ότι τα δικαστήρια είναι… πιασμένα.
Όπως και το καθετί το οποίο διανοείται να σταθεί απέναντι στο ρεύμα. Τα πάντα ισοπεδώνονται, η δημόσια ζωή εξαχρειώνεται και…;
Και ο κόσμος μπαίνει στο ένα στρατόπεδο ή το άλλο, παρακολουθώντας το σίριαλ για το τι έφαγε ο Σαρκοζί, ποιες βωμοχολοχίες φώναζαν οι άλλοι κρατούμενοι και εάν το να τον βάλουν στην απομόνωση συνιστά προνομιακή μεταχείριση.
Όσοι θέλουν, σήμερα, να αποστρέψουν την προσοχή του κόσμου από τα πραγματικά προβλήματα, αναμφιβόλως βολεύονται μια χαρά.
