Τι είναι τελικά ο Ζοχράν Μαμντάνι;

Εάν οι ισλαμιστές θέλουν όντως να προωθήσουν την ατζέντα τους στη Νέα Υόρκη – κι αυτό είναι πλέον ηλίου φαεινότερον με το άφθονο καταρινό χρήμα να ρέει όχι μόνο εκεί αλλά και αλλού στις ΗΠΑ και στη Δύση και να εξαγοράζει τα πάντα – τότε ο Ζοχράν Μαμντάνι, ο εκλεγείς Δήμαρχος της Νέας Υόρκης μοιάζει να είναι μια κακή επιλογή. 

Έτσι είναι όμως; 

Η ψύχραιμη ανάγνωση είναι αρκούντως ανησυχητική αλλά, την ίδια ώρα, είναι κάπως βεβιασμένο να κρίνει κανείς κάτι που δεν έχει δει ακόμα. 

Κι αυτή η ψύχραιμη ανάγνωση κινείται κάπου στη μέση. Τέτοια ανάγνωση σίγουρα δεν είναι οι – ακατανόητοι – πανηγυρισμοί της ακροαριστεράς για τον «σύντροφο» που κέρδισε στο πλαίσιο και της ανίερης συμμαχίας του χώρου με τους ισλαμισμό και όσα εκείνος προωθεί χρησιμοποιώντας τους. Συνήθως με την επίκληση της «ισλαμοφοβίας» ενός εντελώς παράλογου όρου. 

Παράλογου, καθώς το ισλάμ είναι θρησκεία και οι θρησκείες είναι ιδεολογίες, δεν είναι φυλή, φύλο ή χαρακτηριστικό αυτού του είδους. Δεν έχουν δικαιώματα όπως και καμία ιδεολογία ή αντίληψη. Και δεν είναι παράλογο να το φοβάται κανείς όταν έως και το 75% των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ τα τελευταία 25 χρόνια έγιναν στο όνομα αυτής της παράνοιας ή ότι πλέον στους δρόμους της Δύσης οι οπαδοί αυτής της θρησκείας – και καμίας άλλης – διακηρύττουν ότι ο Αλλάχ τους λέει πως η τζιχάντ είναι ιερό καθήκον και πως στόχος είναι το ισλάμ να επικρατήσει παντού. 

Αν είναι όλοι εξτρεμιστές; Κάθε άλλο. Το 15-25% μόνο έχει αυτές τις αντιλήψεις, χωρίς να σημαίνει ότι όλοι είναι εν δυνάμει τρομοκράτες. Όμως με τους μουσουλμάνους να είναι σήμερα δύο δισεκατομμύρια αυτό σημαίνει πως αυτό το ποσοστό αντιστοιχεί σε  300 – 500 εκατομμύρια ανθρώπους. 

Η «ισλαμοφοβία» είναι κάτι όπως το “whataboutism” της αριστεράς (της ακροαριστεράς και των woke) το οποίο χρησιμοποιείται όταν κάποιος θέσει όλους αυτούς μπροστά στις κραυγαλέα υποκριτικές διαχρονικά ευαισθησίες τους και την παντελή αδιαφορίας τους για τα υπόλοιπα. Παρομοίως και η «ισλαμοφοβία» είναι μια από τις πολλές εφευρέσεις για να φιμώνονται οι άλλες φωνές. 

Η δήλωση του Μαμντάνι ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου η θεία του ένιωσε «ισλαμοφοβία» διότι… δεν ένιωθε άνετα να φοράει τη μαντίλα στο μετρό, πέρα από τουλάχιστον αστεία επαναφέρει τη συζήτηση στο βασικότερο: με ελάχιστες εξαιρέσεις οι μουσουλμάνοι δεν βιώνουν καμία βία ή διάκριση διότι ο κόσμος δεν θέλει να τα βάλει μαζί τους ή με την ιδεολογία τους, γνωρίζοντας πως εάν το κάνει μπορεί να μην ευτυχήσει να ζήσει.

Το ζητούμενο είναι οι μουσουλμάνοι και ειδικά οι ισλαμιστές, να εμπεδώσουν πως οι άλλοι όλοι δεν είναι «άπιστοι» και δεν αγνοούν καμία εντολή κανενός «Αλλάχ» και πως εάν όντως πιστεύουν ότι αυτό συμβαίνει στον ουρανό μπορούν είτε να κρατήσουν για τον εαυτό τους την προσβολή αυτή είτε, εάν θέλουν να ζουν στη Δύση να καταλάβουν ότι στη Δύση υπάρχουν νόμοι οι οποίοι αφορούν τους πάντες. Πολλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί στη Νέα Υόρκη νηστεύουν αλλά δεν ζητούν να κλείσουν τα εστιατόρια των άλλων, οι μισοί τουλάχιστον Ινδοί δεν τρώνε κρέας και οι αγελάδες είναι ιερές αλλά δεν απαγορεύουν σε κανέναν να ανοίξει μπεργκεράδικο στις συνοικίες τους, οι δε Εβραίοι, εάν μιλάμε για τους ορθόδοξους τηρούν το κόσερ κατά 95% αλλά δεν παρεμβαίνουν στη ζωή των άλλων. Μόνο στα γκέτο που φτιάχνουν οι μουσουλμάνοι γίνονται διαδηλώσεις για να μην δικαιούται κανείς να πουλάει χοιρινό και αλκοόλ, όπως τις προάλλες στις ΗΠΑ.

Από την άλλη και το ζήτημα της εκλογής Μαμντάνι δεν πρέπει να δικαιολογεί ακραίες αντιδράσεις οι οποίες μόνο προβλήματα προκαλούν, όταν εκδηλώνονται βίαια ακόμη χειρότερα. 

Ο Μαμντάνι, ναι, είναι αντισημίτης αλλά κατά το κλασικό κόλπο παρουσιάζεται ως «αντισιωνιστής» (sic). Με άλλα λόγια αναγνωρίζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για όλους τους λαούς πλην των Εβραίων οι οποίοι δεν δικαιούνται να επιστρέψουν στη γη των προγόνων τους από την οποία τους εκδίωξαν οι Ρωμαίοι. Γιατί; Διότι μετά τον έκτο αιώνα την κατάλαβαν βίαια Άραβες κατακτητές (!). Η στήριξή του από το 33% των Εβραίων της Νέας Υόρκης, αριστερών ιδεολογικά ως επί το πλείστον, οφείλεται στις «cool» υποσχέσεις του για κοινωνικές παροχές, τζάμπα λεωφορεία και διάφορα άλλα μαρξιστικά πειράματα τα οποία όπου έχουν εφαρμοστεί έχουν οδηγήσει σε χρεοκοπία και τα οποία κανείς δεν ξέρει πώς θα τα χρηματοδοτήσει ο Μαμντάνι, πέρα από την επίσης λαϊκίστικη καραμέλα της «φορολογίας των πλουσίων».

Αν και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο πλούτος εκεί και αλλού βρίσκεται στα χέρια λίγων (όχι κακό εάν αποκτήθηκε νόμιμα), το κοινωνικό σύστημα στη Νέα Υόρκη και αλλού στις ΗΠΑ νοσεί βαρύτατα, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να βρεθεί εκτός κοινωνίας, ότι η εξασφάλιση στέγης είναι εφιάλτης άλλα και πολλά άλλα, το γεγονός είναι πως οι πλούσιοι της ΝΥ ήδη έχουν ήδη μειωθεί δραματικά εάν μιλάμε για επαγγελματίες ειδικά.

Διότι η φορολογία στη Νέα Υόρκη είναι ήδη από τις ψηλότερες και ένας δραματικά μεγάλος αριθμός, κάποιοι λένε έως το 48%, από όσους εμπίπτουν στην κατηγορία έχουν έχουν μετακομίσει αλλού συχνά μαζί με τις επιχειρήσεις τους. Πρόσθετη φορολογία θα πλήξει ακόμα περισσότερο την επιχειρηματικότητα, για αυτό άλλωστε και ο επίσης δημοκρατικός κυβερνήτης της Νέας Υόρκης διαφωνεί με την οικονομική προσέγγιση του Μαμντάνι, πόσω δε μάλλον με τον χρεοκοπημένο παντού και πάντα μαρξισμό.

Ίσως επίσης να είναι υπερβολικό – ίσως και όχι – το να εστιάζει κανείς στην τακίγια, όταν τίθεται το ερώτημα πώς γίνεται ένας μουσουλμάνος, ειδικά εάν εξυπηρετεί αυτή την ατζέντα να υποστηρίζει (προεκλογικά τουλάχιστον…) την νομιμοποίηση της πορνείας ή τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ. Εξού και η αναφορά στην αρχή του κειμένου, περί μιας φαινομενικά κακής επιλογής εάν αυτό είναι το «σχέδιο». Η τακίγια είναι το δικαίωμα που έχει ο μουσουλμάνος να αποκρύβει το τι πιστεύει όταν τίθεται σε κίνδυνο, ειδικά οι δωδεκαδούχοι σιίτες όπως ο Μαμντάνι.

Γεγονός είναι πάντως πως οι πανηγυρισμοί για «τη νίκη της Γάζας», το «πλήγμα στο σιωνισμό», τη «νίκη της αντίστασης» και του ισλάμ και διάφορα άλλα προέρχονται από κύκλους του κόμματος του Ερντογάν, «ΜΜΕ» της Χαμάς (τον αφοπλισμό της οποίας πεισματικά αρνείται να ζητήσει ο Μαμντάνι) και διάφορους άλλους από τη μουσουλμανική αδελφότητα, κάποια ανησυχία πρέπει να υπάρχει. Όπως επίσης και για τις εμφανίσεις του με ακραίους μουλάδες όπως ο Σιράζ Γουαχάζ (στη φωτογραφία) το όνομα του οποίου συνδέθηκε με την τρομοκρατική επίθεση στο υπόγειο του World Trade Centre και ο οποίος υποστηρίζει δημόσια το λιθοβολισμό – στις ΗΠΑ – των μοιχών και το κόψιμο χεριών για τις κλοπές, διότι λέει, όπως και όλοι του είδους του, πως η Σαρία είναι υπέρτατος νόμος. O εκλεγείς δήμαρχος της Νέας Υόρκης είπε ότι είναι «ένας από τους σημαντικότερους μουσουλμάνους ηγέτες της χώρας».

Ο μεγαλύτερος όμως προβληματισμός είναι πως το 80% των χρημάτων της εκστρατείας του Μαμντάνι o οποίος στο παρελθόν εμφανίστηκε με ακραίους ιμάμηδες αλλά χρηματοδότες της Χαμάς σε μία περίπτωση, προήλθε από «Αμερικανούς μουσουλμάνους». Γιατί ανησυχεί αυτό; Διότι πολλοί θεωρούν πως οι «Αμερικανοί μουσουλμάνοι» ήταν η βιτρίνα για να φτάσει κοντά του το Καταρινό χρήμα. 

Το χρήμα, δηλαδή, της μουσουλμανικής αδελφότητας το οποίο έχει αλώσει από τα πιο γνωστά πανεπιστήμια των ΗΠΑ, μέχρι ΜΜΕ και πολιτικούς εκεί και αλλού στη Δύση. 

Όχι τυχαία, βέβαια, ούτε και γιατί ο Εμίρης δεν είχε τι να το κάνει.