Δεν έχω καμία ειδικότητα σε θρησκευτικά θέματα. Πίστη έχω. Και όποτε με ρωτήσει κάποιος «γιατί;», δεν έχω ανάγκη να το εξηγήσω. Κάποτε, ιδίως στα χρόνια που ψαχνόμουνα πολιτικά και πνευματικά, πίστευα ακράδαντα από τότε ότι «κάτι καλό υπάρχει» και στα δύο.
Ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους δεν με βρίσκει σύμφωνο. Αρκεί να είναι κατανοητοί απολύτως οι όροι που τους διέπουν. Όπως κατανοητό είναι επίσης, ότι κάθε «λειτουργία» της κοινωνίας, με τους δικούς της, αποδεκτούς «κανόνες», στοχεύει στο γίνουν οι ζωές μας καλύτερες. Μέσα σε ένα πλαίσιο , στο οποίο κάθε οντότητα θα έχει τον δικό της ρόλο, αλλά θα σέβεται ταυτόχρονα και εκείνον του άλλου.
Η αντιπαράθεση για αυτά τα ζητήματα κρατάει χρόνια, και είναι πολύ τοξική. Για να μην πω και συμφέρουσα.
Γενικά, η λέξη «αντιπαράθεση», είναι ίσως η πιο πολύ-χρησιμοποιημένη λέξη στην δημοσιογραφική διάλεκτο. Διάλεκτο που, καθώς γνωρίζουμε, καθορίζει και καθοδηγεί πολλά «πράγματα» στην ζωή μας. Όχι πάντα προς την «σωστή κατεύθυνση».
Αλήθεια: αντιπροσωπεύει όντως αυτό που περιγράφει;
Γιατί αρέσει και ελκύει η αντιπαράθεση; Όχι εκείνη που αναδεικνύει ιδέες και προτάσεις. Αλλά εκείνη που προϋποθέτει άμεση και δριμεία αντίθεση , ακόμα κι αν δεν έχει κάν διατυπωθεί η πρόταση. Ακόμα κι αν δεν έχει γίνει κατανοητή.
Η βία στην κοινωνία σήμερα, που εκφράζεται και εκδηλώνεται κυρίως από νέους, έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Η αντιπαράθεση δεν εκδηλώνεται με ανταλλαγή απόψεων και προτάσεων. Κάθε άλλο.
Υπάρχει και η βία, η παραβατική. Η εκτός νόμου. Ληστείες, δολοφονίες, δολιοφθορές, τρομοκρατία, κλπ. Αυτή η βία, υπάγεται σε αυτό που ονομάζουμε «κοινό έγκλημα».
Το παράδοξο, για να μην πω και εντελώς παράλογο, είναι ότι εκείνοι που συλλαμβάνονται και καταδικάζονται για κοινά ποινικά εγκλήματα, σπάνια αναγνωρίζουν την εκτροπή τους. Ακόμα κι’ αν δεχτούν να ψελλίσουν μία συγγνώμη, είναι γιατί ποντάρουν σε μια επιρρεπή Δικαιοσύνη, που αργά ή γρήγορα θα τους στείλει στα σπίτια τους.
Αλήθεια: δεν θα ήταν λιγότερο επώδυνο και περισσότερο τίμιο εάν πχ ο δημοφιλής (κάποτε) ηθοποιός Πέτρος Φιλιππίδης αναγνώριζε το κακό που έκανε και ζητούσε συγγνώμη;
Δυστυχώς, η ποινική μας δικονομία εξισώνει την μεταμέλεια με την διενέργεια του εγκλήματος. Απλώς την συμπεριλαμβάνει στην … ευεργετική πράξη της μείωσης της ποινής, υπό τον όρο της …»καλής διαγωγής»
Ψυχολογία και ψυχική υγεία. Η πρώτη, ενίοτε ξεχειλώνει την έννοια της δεύτερης.
Πόσο εύκολο είναι, αλήθεια, ένας νέος να μπορεί να επιλέξει εκείνος, μόνος του, την δική του διαδρομή που θα θελήσει να ακολουθήσει;
Όταν μπει η βία σε αυτήν την κρίσιμη εξίσωση, δεν είναι φυσικό να λυγίσει;
Οι σκέψεις αυτές γράφονται χύμα, όπως ρέουν από το μυαλό μου. Έχοντας βρεθεί, για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, με παιδιά και οικογένειες που έχουν γονατίσει από αυτό που ξεκινήσαμε να αναλύουμε ως «αντιπαράθεση».
Απαντήσεις δεν έχω να προσφέρω. Παρά μόνο την διαπίστωση ότι ξεμάθαμε να συζητάμε. Και να βρίσκουμε «κοινούς τόπους». Όποιος εξυπνάκιας υπέγραψε τις θεωρίες ότι «πρέπει να δίνεις στους νέους «τους χώρους που χρειάζονται», απαντώ ως εξής:
Υπέδειξέ μας, εξυπνάκια, τους «χώρους» που προτείνεις. «Υπέδειξε» και στα παιδιά εκείνους που θεωρείς ότι είναι μόνον δικοί τους!…
Καλημέρα σας. Καλή Εβδομάδα. Και καλό Μήνα.
