Όταν ο επιδότης ζητά τα κλειδιά του σπιτιού σου

Ο καθένας μας μπορεί να βρεθεί στη θέση της. Το σπίτι της δεν είναι αρχοντικό, κάθε άλλο. Όμως ήταν το σπίτι που έφτιαξε ποιος ξέρει με πόσο κόπο. Ήταν το σπίτι που ζούσε, ένα σπίτι που υποθήκευσε ποιος ξέρει κάτω από ποιες συνθήκες ώστε να καταφέρει να πάρει δάνειο για να καλύψει ανάγκες που προέκυψαν. Στην πορεία όμως δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της και το δάνειο έγινε βουνό που την πλάκωσε. Κι οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικός οργανισμός, δεν θα ψάξουν να δουν και να κατανοήσουν τις συνθήκες. Οι τράπεζες θέλουν πίσω, όχι τα λεφτά που έδωσαν, αλλά τα ποσά που πολλαπλασιάστηκαν από τους τόκους. Έτσι είναι οι όροι της αγοράς, ας πρόσεχε, θα πουν κάποιοι. Δεν είναι όμως πάντα όλα ρόδινα στις ζωές των ανθρώπων. Υπάρχουν ανατροπές, προκύπτουν ζητήματα που δεν μπορεί κάποιος να τα ελέγξει.

Η αντίδραση της γυναίκας που ταμπουρώθηκε χθες στο σπίτι της στη συνοικία Αγίου Ιωάννη στη Λεμεσό και απειλούσε να ανατιναχτεί μαζί με αυτό, είναι πέρα για πέρα κατανοητή. Δεν παραδίδεις εύκολα τα κλειδιά του σπιτιού σου, όσο κι αν σου λένε πως δεν σου ανήκει πια. Πως δεν ανταποκρίθηκες σε αυτά που υπέγραψες. Δεν είναι τόσο εύκολο να βάλεις όλη σου τη ζωή σε μια δυο βαλίτσες και να φύγεις. Να φύγεις, για να πας που; Αν υπήρχαν λεφτά για ενοίκιο, θα υπήρχαν και για τη δόση.

Η αντίδραση της γυναίκας δεν οδηγείται από τρέλα, αλλά από απελπισία. Είναι η αντίδραση ενός ανθρώπου που δεν θέλει να βρεθεί στους δρόμους, άστεγος ή να γίνει βάρος κάποιου συγγενή που θα προσφερθεί να τον φιλοξενήσει. Στα 65 της χρόνια η γυναίκα μπορεί να έχει μια σύνταξη που δεν καλύπτει ούτε τα βασικά του μήνα. Και ξέρει πολύ καλά, όλοι το ξέρουμε, πως σε μια πόλη όπως τη Λεμεσό ούτε κοτέτσι δεν βρίσκεις να νοικιάσεις με τα ποσά των χαμηλών συντάξεων. Να πάει που λοιπόν;

Την Κυριακή βρέθηκε στην Πάφο μία γυναίκα νεκρή. Ήτανε άστεγη είπαν και έμενε σε κάποιο εγκαταλελειμμένο υποστατικό. Ήτανε ξένη για αυτό και δεν σταθήκαμε πολύ στην είδηση. Είναι όμως τόσο εύκολο πια να μείνει κάποιος άστεγος. Δεν είναι πρόβλημα μόνο για τους ξένους «που ας έμεναν στον τόπο τους». Τα ενοίκια εκτοξεύονται, η πρώτη κατοικία δεν τυγχάνει προστασίας κι η στέγαση δεν είναι πια δικαίωμα, αλλά τείνει να γίνει πολυτέλεια. Σε ένα τόπο όπως στην Κύπρο όπου οι άνθρωποι, ακόμα και σε περιόδους φτώχειας, είχανε πάντα ένα δικό τους σπίτι, έστω και μια κάμαρα.

Χθες η έξωση αποτράπηκε. Αύριο όμως;