Στην περιοχή όπου ζούσε ο Τζορτζ Μάικλ στο Λονδίνο, έπεσε η ιδέα δυο χρόνια μετά τον θάνατό του, να στηθεί προτομή. Όχι τόσο για να τον θυμούνται οι άνθρωποι, γιατί αυτό γίνεται μέσα από τα τραγούδια του, αλλά για να προσδίδει κύρος στην περιοχή, κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα που να αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες. Όπως γίνεται, για παράδειγμα, στο Άμστερνταμ όπου οι τουρίστες κάνουν ουρά για δεκαετίες τώρα, πληρώνοντας εισιτήριο, για να δούνε τη σοφίτα όπου ζούσε η Άννα Φρανκ. Το συμβούλιο της περιοχής όμως απέρριψε την πρόταση. «Είναι πολλοί οι επιφανείς που ζούνε εδώ» δικαιολόγησε την απόφασή του ώστε δεν θα ξέρουμε ποιου την προτομή να βάλουμε και ποιου όχι.
Την Πέμπτη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στα πλαίσια των προεκλογικών εγκαινίων, αποκάλυψε και την προτομή του ποιητή, γιατρού και εκπαιδευτικού Κύπρου Χρυσάνθη που στήθηκε έξω από το Παγκύπριο Γυμνάσιο όπου δίδαξε για κάποια χρόνια. Γιατί του Κύπρου Χρυσάνθη όμως κι όχι κάποιου άλλου; Του Ξάνθου Λυσιώτη, του Παντελή Μηχανικού, του Παύλου Λιασίδη… κι αύριο του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, της Ελένης Θεοχάρους, του Βάσου Λυσσαρίδη, του Μιχάλη Πιερή, της Ευφροσύνης Μαντά του Στέφανου Παντελίδη (όχι στο Παγκύπριο φυσικά αλλά όπου αλλού έχουν ζήσει και δημιουργήσει). Ποιος αποφασίζει ότι το έργο κάποιου υπερτερεί των υπολοίπων και του αξίζει μία προτομή σε δημόσιο χώρο; Και γιατί μόνο των ποιητών αξίζει μια τέτοια τιμή; Γιατί όχι και των ζωγράφων, των ηθοποιών, των σκηνοθετών, των συγγραφέων, των αρχιτεκτόνων; Έχουμε τόσους πολλούς δημιουργούς της εμβέλειας του Κύπρου Χρυσάνθη, αρκετοί μάλιστα από τους οποίους έχουν αποφοιτήσει από το Παγκύπριο και των οποίων οι συγγενείς και τιμητές του έργου τους δικαιωματικά μπορούν να διεκδικήσουν μια θέση στο Πάνθεο.
Έξω από το σχολείο της Φανερωμένης έχει στηθεί εδώ και χρόνια προτομή της Ουρανίας Κοκκίνου. Μιας αφοσιωμένης εκπαιδευτικού, την οποία οι μαθητές της εποχής θυμούνται πιο πολύ όχι τόσο για το τι τους δίδαξε, αλλά σαν αυστηρό φύλακα της ηθικής (όπως η ίδια εννοούσε εκείνο τον καιρό την ηθική). Σήμερα, λες και την έχουν τιμωρήσει στήνοντάς την σε περίοπτο μέρος να βλέπει πόσο έχουν αλλάξει τα ήθη.
Εν τέλει ποια τιμή προσδίδεται στους θανόντες δημιουργούς με τις προτομές; Χρειαζόταν ο Καβάφης προτομή για να διαβάζεται, να διδάσκεται και να συγκινεί το έργο του 85 τόσα χρόνια μετά τον θάνατό του; Ποιες δικές μας ανάγκες ικανοποιούνται με το στήσιμο προτομών και ποιος αποφασίζει;
