>>Χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες για να γίνει αποδεχτή στα ποδοσφαιρικά πράγματα του τόπου η μετεγγραφή κάποιου ποδοσφαιριστή —που έκανε τους οπαδούς της ομάδας του να παραληρούν στο όνομά του— σε αντίπαλη ομάδα και δη στον αιώνιο αντίπαλο. Τον δρόμο άνοιξαν οι μετεγγραφές από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ και τούμπαλιν, των ποδοσφαιριστών που ήταν τα ινδάλματα του πράσινου ή του κίτρινου στρατοπέδου… Αυτοί που πρωτοπόρησαν, δεν άκουσαν και λίγα από τις κερκίδες των φανατικών ή στα πηγαδάκια που στήνονταν στα κόκκινα και τα μπλε καφενεία. Δεν ήταν «εύπεπτη» μια μετακίνηση ενός Πάκκου ή ενός Μαλέκκου από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ. Οι ποδοσφαιρόφιλοι θυμούνται την ηχηρή μετακίνηση του Πάκκου από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ το 1967. Του Γιώργου Χριστοδούλου «Ράμπο» το 1995 από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ —πρώτη μετεγγραφή έναντι 80.000 λιρών. Όλοι οι άλλοι μετακινήθηκαν με ενδιάμεσο σταθμό σε κάποια άλλη ομάδα, όπως με ενημερώνουν οι καλοί συνάδελφοι. Επίσης του Χριστάκη Χριστοδούλου «Πουλέγκερη» από τον ΑΠΟΕΛ στην Ομόνοια το 1993. Πιο ηχηρές και πρόσφατες ήταν οι μετακινήσεις το 2001 του Κώστα Μαλέκκου από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ. Του Στάθη Αλωνεύτη από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ το 2012 και του Γιώργου Εφραίμ από την Ομόνοια στον ΑΠΟΕΛ το 2014…
>>Όπως δεν είναι «εύπεπτη» και η υιοθέτηση συνεργατών του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη από την αντιπολίτευση, προκειμένου να επιτευχθεί η αναρρίχηση στον Λόφο του Προεδρικού και η κατάκτηση της προεδρικής καρέκλας στις κάλπες του 2023. Θεμιτή είναι. Δημοκρατικά δυνητική, ναι και απόλυτα σεβαστή. Ο λαός είναι ο μέγας κριτής των πάντων και για τα πάντα. Ηθική μπορεί να μην θεωρείται από κάποιους, ωστόσο στην πολιτική πίνει πολύ νερό τι είναι ηθικό και κατά πόσο βρίσκει εφαρμογή σε όλους, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας. Τα κόμματα στην Κύπρο «ποδοσφαιροποίησαν» την πολιτική, τη δράση τους, τη λειτουργία τους απλώς και μόνο για να εκμεταλλευθούν τη δημοφιλία και την αποδοχή της οποίας τυγχάνουν πρόσωπα της επικαιρότητας που μπορούν και κερδίζουν πόντους είτε στο διαδίκτυο, είτε στις έρευνες γνώμης, είτε στις καθημερινές συζητήσεις πολιτών… Τα κόμματα κατέφυγαν σε αυτές τις κινήσεις γιατί δεν θέλησαν να αλλάξουν. Γιατί δεν θέλησαν να εκσυγχρονιστούν, να ανοίξουν στην κοινωνία και κυρίως στους νέους ανθρώπους και αντ’ αυτού περιορίστηκαν να περιχαρακωθούν και να ανακυκλώνουν ιδέες και στελέχη, αγνοώντας ότι βλέπουν τα ποσοστά τους συνεχώς να συρρικνώνονται απελπιστικά…
>>Δεν μπορούν όμως να ξεγελούν τον «καθρέφτη της κοινωνίας». Αυτός αποτυπώνει ότι του δείχνουν. Μπορεί να μην τους αρέσει, ωστόσο αυτή είναι η πραγματικότητα. Είναι τυχαίο που κατά την έναρξη αυτής της μακράς προεκλογικής περιόδου για τις κάλπες του 2023, το κόμμα της Αριστεράς είχε βάλει στον διάλογο το όνομα του γνωστού Κύπριου εκατομμυριούχου Τζον Χριστοδούλου, την ίδια ακριβώς περίοδο που το όνομά του «έπαιζε» δυνατά για την ανάληψη της ποδοσφαιρικής Ομόνοιας; Τότε επικρατούσε ένας ενθουσιασμός στο πράσινο στρατόπεδο όπως και στο στρατόπεδο του ΑΚΕΛ ότι βρήκαν τη λύση σε δύο προβλήματα: της ομάδας όπως και του κόμματος. Μετρούσε το γεγονός ότι ο Κύπριος επιχειρηματίας ήταν οπαδός της λευκωσιάτικης ομάδας, άρα κάλυπτε το κριτήριο της δημοφιλίας και πρόσθετα είχε λεφτά για να μπορεί να καλύψει τον προϋπολογισμό της Ομόνοιας, όπως και τα έξοδα ενός πολύμηνου προεκλογικού αγώνα… Η ίδια λογική επικρατεί και στις «πολιτικές» μετεγγραφές που επιχειρούνται προκειμένου να «αλωθεί» ο προεδρικός θώκος, γιατί μια νέα πενταετία εκτός εκτελεστικής εξουσίας κρίνεται ως πολύ βαριά για το κόμμα της Αριστεράς. Η «κατάκτηση» του «τροπαίου» —που είναι η προεδρία της επόμενης πενταετούς διακυβέρνησης— είναι «must» για το ΑΚΕΛ όπως και για το ΔΗΚΟ… Γιατί να έχουν λοιπόν πρόβλημα «μετεγγραφής» προεδρικού υποψηφίου;
>>Το πρόβλημα είναι πως ένας υποψήφιος που θέλει να παρουσιάζεται ως ανεξάρτητος, θα αποδείξει ότι δεν είναι κομματικά εξαρτημένος. Ότι δεν κουβαλά κομματικά βαρίδια, «θέλω» παραγόντων και άλλων, επιταγές εξαργύρωσης υποσχέσεων και δεσμεύσεων —γιατί πολλοί έχουν αρχίσει να «κυκλοφορούν» τα ονόματά τους κι ότι έχουν ήδη «κλειδώσει» το άλφα ή το βήτα υπουργείο!!!— γιατί ακριβώς αυτά είναι που «φτύνει» ο μέσος ψηφοφόρος. Γι’ αυτά είναι που απαξιώνει κόμματα και πολιτικά στελέχη. Δεν φαίνεται να είναι κατανοητά τα μηνύματα που η κοινή γνώμη στέλνει στα στρατηγεία. Και αυτά είναι σαφή σε μία σειρά από πολιτειακές εκλογικές αναμετρήσεις. Ο κόσμος θέλει καθαρότητα, πολιτική και οικονομική και ασφάλεια σε ένα περιβάλλον υγιές όπου θα επικρατούν οι άριστοι των αρίστων. Και όχι οι επιτήδειοι ή όσοι έχουν τη μακρύτερη γλώσσα!!! Και στα μικρά και στα μεγάλα. Εδώ είναι που θα κριθούν και όσοι υποψήφιοι επιλέγουν να μην φορέσουν κομματικό μανδύα στην επικείμενη αναμέτρηση προκειμένου να λειτουργήσουν με λυμένα τα χέρια, χωρίς πάρε – δώσε, αν τους τιμήσει με την ψήφο τους ο λαός… Θα δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Οι κάλπες είναι ακόμη πολύ μακριά… και οι βαθμολογίες αρχίζουν από τα μικρά για να φτάσουμε στα μεγάλα ζητήματα…
