Πανηγύριζαν προχτές οι Σολιάτες και οι Μαραθεύτες κι όσοι αγαπούν την ορεινή Κύπρο, μαζί με τον υπουργό Συγκοινωνιών, διότι ανακοινώθηκε η προκήρυξη προσφορών για την κατασκευή του δρόμου Αστρομερίτη – Ευρύχου. Δίκαια πανηγύριζαν, ήταν απόφαση που αναμενόταν δεκαετίες. Αλλά, να το σκεφτούμε λίγο. Όταν το 2003, ο τότε υπουργός Συγκοινωνιών και νυν αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος, Αβέρωφ Νεοφύτου, εγκαινίαζε τα έργα του δρόμου Κοκκινοτριμιθιάς – Ακακίου, δήλωνε ότι «πριν τελειώσει σε τρία χρόνια η πρώτη αυτή φάση του αυτοκινητόδρομου, θα έχει ξεκινήσει η δεύτερη φάση από τη Δένεια μέχρι την Αυλώνα και από την Ευρύχου προς τον Αστρομερίτη». Το 2003. Και φτάσαμε στο 2022 για να ξεκινήσει το ένα κομμάτι αυτής της δεύτερης φάσης.
Μιλάμε τώρα για ένα δρόμο καμιά τριανταπενταριά χιλιόμετρα. Και τον κάνουν κομμάτι-κομμάτι, δεκαετία με δεκαετία. Πάλι καλά, θα μου πείτε. Ναι, αλλά πρόκειται για μια ιστορική κοροϊδία, η οποία ξεσκεπάζει πέρα για πέρα και την ανικανότητα των κυβερνήσεών μας και την ασέβεια των όποιων κυβερνώντων προς τους πολίτες της υπαίθρου. Έγινε το πρώτο κομμάτι, αυτό που εγκαινίασε ο Αβέρωφ -τουλάχιστον αυτός έκανε ένα κομμάτι και πρέπει να το αναγνωρίσουμε- μήκους 8,3 χιλιομέτρων. Τώρα θα προκηρυχθούν προσφορές για το επόμενο κομμάτι μήκους 11,3 χιλιομέτρων. Και θα μείνει για το μέλλον -το μακρινό μέλλον οπωσδήποτε- το τρίτο κομμάτι μήκους 18 χιλιομέτρων. Πόσο δύσκολο είναι γι’ αυτό το κράτος να κατασκευάσει ολόκληρο το δρόμο όταν, μάλιστα, τον κρίνει «υψίστης προτεραιότητας», όπως είπε προχθές ο Γιάννης Καρούσος;
Αξίζει να καταγραφεί στις κυπριακές εγκυκλοπαίδειες αυτή η ιστορία. Προσέξτε: Το 1999, ως υπουργός Συγκοινωνιών ο Αβέρωφ Νεοφύτου, απαντώντας σε ερώτηση βουλευτή είπε: «Στόχος είναι η συμπλήρωση του όλου έργου το 2004». Του όλου έργου! Το 2006, ο υπουργός Συγκοινωνιών, Χάρης Θράσου, ανακοίνωνε ότι «οι προσφορές για την κατασκευή θα μπορούν να ζητηθούν περί το τέλος του 2009 και η διάρκεια κατασκευής προγραμματίζεται να είναι δύο χρόνια περίπου». Δηλαδή, το 2011 θα ήταν τελειωμένος. Από το 2004 που θα τέλειωνε όλο το έργο πεταχτήκαμε στο 2011 για να τελειώσει το κομμάτι, που σήμερα ακόμα να αρχίσει.
Το 2009, με υπουργό Συγκοινωνιών τον Νίκο Νικολαΐδη, υπογράφτηκε «το συμβόλαιο για τη μελέτη των κατασκευαστικών σχεδίων του αυτοκινητόδρομου τεσσάρων λωρίδων Αστρομερίτη – Ευρύχου, συνολικού μήκους 11 χιλιομέτρων (…). Η δαπάνη για την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου θα ανέλθει στα 60 εκατομμύρια ευρώ». Ο υπουργός εξηγούσε ότι «θα βγούμε σε προσφορές πριν το τέλος του 2012, ώστε το έργο να ολοκληρωθεί πριν εκπνεύσει το 2014». Πριν εκπνεύσει το 2014!
Το 2010, άλλη υπουργός Συγκοινωνιών, η Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή, ενημέρωνε τους κοινοτάρχες Σολέας ότι «το νερό έχει μπει στο αυλάκι για κατασκευή της τρίτης φάσης του έργου, από τον Αστρομερίτη μέχρι τον Ατσά».
Το 2017, ο υπουργός Συγκοινωνιών, Μάριος Δημητριάδης, πήγε στη Σολιά, αλλά αυτός, τουλάχιστον, δεν έκανε ανακοινώσεις με σιγουριά. Υποσχόταν μόνο ότι θα προσπαθήσει να συμπεριληφθεί το έργο στους προϋπολογισμούς του 2019…
Φτάσαμε στο 2022 και αναμένεται ότι το έργο θα ξεκινήσει αν πάνε καλά οι προσφορές, χωρίς ενστάσεις και Αναθεωρητικές Αρχές. Θα κοστίσει, όπως ανακοινώθηκε, €89 εκατομμύρια. Θα κόστιζε €60 εκατομμύρια αν έβγαιναν σε προσφορές το 2012, θα κόστιζε ίσως τα μισά αν «η συμπλήρωση του όλου έργου», γινόταν το 2004. Τώρα, μόνο τα 11 χιλιόμετρα θα κοστίσουν €89 εκατομμύρια.
Αυτή ήταν πάντα η αντίληψη των κυβερνήσεων για όσα είχαν ανάγκη οι κάτοικοι της υπαίθρου. Γι’ αυτό και δεν έγινε ποτέ ούτε ο επίσης «υψίστης προτεραιότητας» δρόμος Λευκωσίας – Παλαιχωρίου, ούτε ο Λεμεσού – Σαϊττά, που τώρα ξεκίνησε σιγά-σιγά. Γι’ αυτό, όμως, και το 1960 οι κάτοικοι της υπαίθρου αποτελούσαν το 64% του πληθυσμού της Κύπρου και το 35,9% κατοικούσαν στις αστικές περιοχές, ενώ το 2011, που έγινε η απογραφή, ο πληθυσμός της υπαίθρου ήταν το 32,6% και ο αστικός πληθυσμός έφθασε το 67,4%. Δηλαδή, καταφέραμε να αναποδογυρίσουμε τις ζωές μας. Ήταν ανάγκη βιοπορισμού, μόρφωσης, επιβίωσης, φυσικά. Αλλά, καθόρισαν αυτή την πορεία και οι πολιτικές αποφάσεις εγκατάλειψης της υπαίθρου. Κι αυτό δεν άλλαξε ακόμα.
