Μια δεύτερη ανάγνωση του προεκλογικού σκηνικού που μπαίνει στην τελική ευθεία εκβάλλει σε ξεκάθαρες διαπιστώσεις που δεν επιδέχονται οποιασδήποτε αμφισβήτησης. Η ορμή για την κατάληψη πολιτειακών θέσεων – στη συγκεκριμένη περίπτωση στο Κοινοβούλιο – προβάλλει ακόμα πιο ασυγκράτητη – βλέπε και αριθμούς εκδήλωσης ενδιαφέροντος που ξεπερνούν κάθε προηγούμενο – με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Αυτό υπό κάποιες προϋποθέσεις, βέβαια, και χωρίς οποιεσδήποτε αναστολές, θα μπορούσε να προσεγγίζεται ως υγιές φαινόμενο. Η αμφισβήτηση της ικανότητας των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών με τις όποιες μεταλλάξεις τους στις παρούσες συνθήκες και συγκυρίες ν’ αποτολμήσουν τα αυτονόητα σ’ επίπεδο αυτοκριτικής και αναμόρφωσης ανοίγει διάπλατα χώρους να παρεισφρέουν καινοφανή σχήματα και πρόσωπα και να ξεφυτρώνουν με τον μανδύα της αμφισβήτησης και του ξηλώματος κατεστημένων… αλλά και της υπόσχεσης για το πολυπόθητο καινούργιο. Οι παραδοσιακοί κομματικοί σχηματισμοί, ακροβολισμένοι στους γνωστούς χώρους, με γνώριμα από τα παλιά αλλά και καινούργια πρόσωπα στο φόντο της υπεσχημένης ανανέωσης, σπεύδουν εναγωνίως, μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις με απεγνωσμένες κινήσεις αλλά και με μια πρωτοφανή υστερία, να συγκρατήσουν ποσοστά και να πετύχουν συσπειρώσεις. Με περισσό θράσος μάλιστα υπόσχονται ότι θα κατακρημνίσουν τα εκτρώματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, εξέθρεψαν και συντηρούν ως κόρη οφθαλμού. Ποιοι, αλήθεια, απ’ όλους αυτούς έπαψαν να σπεύδουν ασθμαίνοντας για ημέτερα βολέματα;… Η συνθηματολογία περί δήθεν «αλλαγών», «μεταρρυθμίσεων», «αναδομήσεων» ευδοκιμεί όσο ποτέ άλλοτε. Σε βαθμό που τείνουν και οι ίδιοι να πείσουν ακόμα και τους εαυτούς τους ότι είναι τόσο άσπιλοι, αμόλυντοι, άφθοροι και αδιάφθοροι. Σύμφωνα με την πάγια λογική τους ο μόνος που μπορεί να ευθύνεται στην τελική για διεφθαρμένα συστήματα και τα τοιαύτα είναι μόνο ο ταλαίπωρος ο Χατζηπετρής… Εν πάση, όμως, περιπτώσει ποιος ακόμα δεν τρόμαξε από το προπαγανδιστικό ξεφύτρωμα των λέξεων για «αλλαγές», «μεταρρυθμίσεις», «αναδομήσεις» και όλο αυτό τον στοιχειωμένο και αστοιχείωτο συρφετό που πλακώνει και καταπλακώνει… Σκιάζει και επισκιάζει…
Ενώ, λοιπόν, η κούρσα για να διασωθεί ό,τι διασώζεται και να περισωθεί ό,τι περισώζεται, ανάλογα με τις λογής στοχεύσεις και τους όποιους ευσεβοποθισμούς, εξελίσσεται σε ξέφρενους ρυθμούς, ο απλός πολίτης – και εδώ είναι ίσως το μεγάλο διακύβευμα ειδικά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης- καλείται να σεβαστεί τη δική του στιγμή, εκείνη της κάλπης, και να βρει τρόπο να στείλει με στεντόρεια φωνή το πιο ατόφιο μήνυμα: ότι είναι αδιαπραγμάτευτη η ίδια η αξιοπρέπειά του. Και ο νοών νοείτω…
