Την περασμένη εβδομάδα ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ έγραψε στην καθημερινή του στήλη στην εφημερίδα «Πολίτης» ένα άρθρο αφιερωμένο στη θυσία των Ισαάκ και Σολωμού με τίτλο «Ο Σολωμού και ο Γλέζος».
Ο Μανώλης Γλέζος αποτελεί μια ιστορική φυσιογνωμία της Ελληνικής Αριστεράς. Τόλμησε τον Μάιο του 1941 να ανεβεί στην Ακρόπολη μαζί με τον συναγωνιστή του Λάκη Σάντα, για να κατεβάσει τη σημαία της χιτλερικής κατοχής. Επέζησε από τύχη του γερμανικού εκτελεστικού αποσπάσματος για να ταλαιπωρεί στα χρόνια του εμφυλίου και της Χούντας σε φυλακές, εξορίες, θανατικές καταδίκες κ.ά. Ο Σολωμού σκοτώθηκε στην Δερύνεια το 1996 στον ιστό της σημαίας της τουρκικής κατοχής. Για τον Σενέρ Λεβέντ είναι και οι δυο ήρωες της Ελευθερίας που είναι αξία πανανθρώπινη και οικουμενική.
Το άρθρο του Σενέρ Λεβέντ συνέπεσε με τον σάλο που προκάλεσε η ατυχής αναφορά της Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων, Αννίτας Δημητρίου, στην τελετή των αποκαλυπτηρίων των ανδριάντων των Ισαάκ και Σολωμού: «Δεν είναι μεταξύ μας που πρέπει να υπάρχει διχόνοια αλλά με τους απέναντι», είπε, απαντώντας σε κάποιες μεμονωμένες φωνές αποδοκιμασίας από το κοινό. Τις επόμενες μέρες ζήσαμε μια διελκυστίνδα δηλώσεων μεταξύ του ΔΗΣΥ από την μια και των κομμάτων ΑΚΕΛ και το VOLT από την άλλη, σε σχέση με το ποιοι είναι οι «απέναντι» μας: Οι Τουρκοκύπριοι ή η τουρκική κατοχή; Αντιδράσεις υπήρξαν και από πλευράς Τουρκοκυπρίων, ιδιαίτερα όσων θεώρησαν ότι η αναφορά της κας Δημητρίου έχει πλήξει την υπόθεση της επαναπροσέγγισης.
Εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι σε αυτές τις δικαιολογημένες, εν μέρει, αντιδράσεις ορισμένων Τουρκοκυπρίων δεν περιλαμβάνεται οποιασδήποτε μορφής καταδίκη της δολοφονίας των Ισαάκ και Σολωμού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του γενικού γραμματέα του Volt κ. Hulusi Kilim ο οποίος αναφέρθηκε στη δολοφονία των Ισαάκ και Σολωμού ως «την τραγωδία δύο νέων ανθρώπων». Μήπως δεν ήταν έγκλημα; Μήπως δεν ήταν δολοφονία;
Ο Σενέρ Λεβέντ, πάντως, δεν φαίνεται να έχει αμφιβολία με ποιους βρίσκεται σε «διχόνοια». Το γράφει ξεκάθαρα: «Μέχρι τώρα δεν είδα ανακοινωθέν κανενός κόμματος ή οργάνωσης στην τουρκοκυπριακή κοινότητα να καταδικάζει το διπλό έγκλημα που έγινε στη Δερύνεια τον Ιούλιο του 1996. Αυτό θα μπορούσε να ήταν το σημαντικότερο κλειδί που θα άνοιγε τον δρόμο της ειρήνης και της εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Έπρεπε να το καταδικάζαμε. Μάλιστα, έπρεπε να απαιτούσαμε να τιμωρηθούν εκείνοι που διέπραξαν το έγκλημα».
Η κριτική του Σενέρ Λεβέντ φαίνεται να αφορά και κάποιους από τους φίλους Τουρκοκύπριους που -σωστά ως έναν βαθμό- ενοχλήθηκαν από την ατυχή δήλωση της κας Δημητρίου, αφού ούτε και μέσα από όλο αυτό τον σάλο δεν άδραξαν την ευκαιρία να καταδικάσουν το διπλό φονικό και να ζητήσουν την τιμωρία των ενόχων.
Μου φαίνεται ότι ο Σενέρ Λεβέντ έρχεται να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. «Απέναντι» είναι όσοι δεν έχουν πίστη στα ιδανικά της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας. Ακόμα κι αυτοί που συναινούν ή σιωπούν είναι «απέναντι». Απέναντι είναι όσοι δεν καταδικάζουν τα εγκλήματα του τουρκικού στρατού και των Τουρκοκυπρίων μουτζαχεντίν στο Παλαίκυθρο, στην Βώνη, στην Γύψου και στην Άσσια ή τα εγκλήματα της ΕΟΚΑ Β΄ στην Τόχνη, Άλοα, Μάραθα και Σανταλάρη. «Απέναντι» είναι όσοι θέλουν να νομιμοποιήσουν την αδικία και αποκαλούν τον Σενέρ Λεβέντ (και άλλους Κυπρίους) ότι είναι ρομαντικοί γιατί θέλουν μια Κύπρο ελεύθερη και δημοκρατική, χωρίς διαχωριστικές γραμμές και σύνορα, χωρίς εθνικιστικές διακρίσεις και φυλετικό διαχωρισμό (apartheid) και κυρίως χωρίς τουρκικό (ή άλλο ξένο) στρατό ή βάσεις, εγγυήσεις και εποίκους.
Τώρα κοιτάξτε αυτούς που έστησαν ολόκληρο καβγά επί του μνημείου των Ισαάκ και Σολωμού για τη «διχόνοια» και τους «απέναντι». Μήπως όλοι αυτοί δεν είναι όλοι μαζί από τη μια πλευρά του «απέναντι»;
Προσωπικά πάντως δεν έχω «απέναντι» μου και δεν έχω «διχόνοια» με τον Şener Levent, Imprahim Azis, Aziz Şah ,Oz Karahan, Akan Barnabas Aricioğlu κ.ά. Αυτούς όμως δεν τους προσκαλεί στο Προεδρικό ο κ. Χριστοδουλίδης ούτε συναγελάζεται μαζί τους. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης επιλέγει να αναδεικνύει σε συνομιλητές του, άτομα που εμπλέκονται στον σφετερισμό των ελληνοκυπριακών περιουσιών. Ακόμα, στέκεται «απέναντι» στον Οζ Καραχάν, τον συλλαμβάνει, του βάζει χειροπέδες και τον οδηγεί στα Δικαστήρια, τον απειλεί με πολυετή φυλάκιση γιατί τόλμησε να υποστηρίξει δημόσια την Κυπριακή Δημοκρατία.
Αλλά, γι’ αυτό δεν λέει κάτι η Πρόεδρος της Βουλής, ούτε αυτοί που την κατηγορούν για τη «διχόνοια με τους απέναντι». Έτσι, για να δούμε ποιοι είναι -πραγματικά- οι «απέναντι».
* Πρώην βουλευτής
