Η παράνομη τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και η κατοχή του 36,4% του εδάφους της αποτελεί τη μεγαλύτερη συμφορά που έπληξε το Νησί μας στη μακραίωνη ιστορία του. Το προδοτικό πραξικόπημα το οποίο διενήργησε η χουντική κυβέρνηση των Αθηνών σε συνεργασία με την τρομοκρατική ΕΟΚΑ Β΄ και ξένα κέντρα του εξωτερικού τα οποία σχεδίασαν το μέλλον της Κύπρου, όπως η CIA, με τον αλήστου μνήμης Χένρι Κίσσιγκερ να κατευθύνει τα νήματα, έδωσε το πρόσχημα που η Άγκυρα ανέμενε για να ανακτήσει την Κύπρο.

Οι υπαίτιοι στην Κύπρο και την Αθήνα δεν πλήρωσαν για το έγκλημα τους. Δεν απολογήθηκαν στον λαό, δεν μετενόησαν. Αντίθετα, έχουν επιδοθεί στη διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων σε μια προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας. Για να αποπροσανατολίσουν τον λαό φορτώνουν τις βαρύτατες ευθύνες τους σε άλλους, φορτώνουν τα δικά τους λάθη στον Μακάριο. Σε μια προσπάθεια να απαλλαγούν από τις ενοχές τους για την τραγωδία που προκάλεσαν με τις ενέργειες τους, την παράνομη δράση τους και το μίσος τους. Αισθάνονται την ανάγκη να δικαιωθούν με τον εύκολο τρόπο της απέκδυσης των ευθυνών και της απόδοσης τους σε άλλους.

Λαμπρή εξαίρεση αποτελεί ο Σπύρος Παπαγεωργίου, διακεκριμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο οποίος υπήρξε ορκισμένος  κατήγορος του Μακαρίου και σφοδρός πολέμιος του. Ένθερμος υποστηρικτής του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄, διορίστηκε στην  πραξικοπηματική «κυβέρνηση» Σαμψών ως Διευθυντής Δημοσίων Πληροφοριών. Θέση από την οποία παραιτήθηκε μετά την κατάληψη της Κυρήνειας από τους Τούρκους. Υιοθετώντας τη ρήση του Ν. Πλαστήρα, «το πλανάσθαι ανθρώπινο, αλλά το ομολογείν την πλάνην, είναι ανώτερος πολιτισμός και ευγενέστερος ανδρισμός», με πολλή οδύνη αναθεώρησε πολλές από τις αιτιάσεις του κατά του Μακαρίου καθώς και την καταπελτική κριτική του.

Στο βιβλίο του «Μακάριος, πορεία δια πυρός και σιδήρου» (1976) αναγνώρισε την ορθότητα της στρατηγικής του Προέδρου Μακαρίου για εμπέδωση της Κυπριακής Δημοκρατίας στο διεθνές σύστημα και ενίσχυσης της κρατικής της οντότητας εξασφαλίζοντας στήριξη της ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της, χωρίς να παραλείπει ο Παπαγεωργίου να σχολιάζει και ό,τι θεωρεί ως λάθη του Μακαρίου. Στη σελίδα 163 του βιβλίου αναφέρει ότι ήταν αφέλεια να πιστεύεται ότι οι Τούρκοι θα έμεναν άπραγοι (σε περίπτωση πραξικοπήματος). «Η CIA», γράφει, «είχε από τότε (σ.σ. 1973), έτοιμο τον Αττίλα απέναντι από την Κυρήνεια, στη Μερσίνα. Και περίμενε το “πράσινο φως” που θα δινόταν στην Κύπρο. Όπως ακριβώς μετά έναν χρόνο (1974). Η Τουρκία πράγματι ήταν σε στρατιωτική ετοιμότητα πριν από κάθε πραξικοπηματική ενέργεια που σχεδιαζόταν ή γινόταν στην Κύπρο». Εξάλλου, αφού κατέθεσε για τον Φάκελο της Κύπρου, το 2007, ο Σπύρος Παπαγεωργίου προέβη μετά παρησσίας στην ακόλουθη δήλωση: «Το πραξικόπημα υπήρξε αμερικανικό έργο. Οι “Ενωτικοί” χρησιμοποιήθηκαν ως χρήσιμοι ηλίθιοι για την καταστροφή της Κύπρου. Από τους Ενωτικούς δεν εξαιρώ, βεβαίως, τον εαυτό μου… Η Ελλάς, δυστυχώς και τότε ήτο συνεργός στην τραγωδία μας αλλά και μέχρι σήμερα δεν είναι καν ουδέτερη. Επί του Κυπριακού είναι σύμμαχος των Τούρκων. Το λέω με πλήρη γνώση των πραγμάτων κι ας φαίνεται βαρύ» (Πηγή: ΑΤΖ-Cyprus, Κυπριακό πρόβλημα).

Το ότι το πραξικόπημα δεν αποσκοπούσε στην κήρυξη της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα κατέστη σαφέστατο από τη δήλωση του εγκάθετου των πραξικοπηματιών Σαμψών με την οποία αποκήρυξε την πολιτική της ένωσης και ευθυγραμμίστηκε με την πολιτική Μακαρίου στο Κυπριακό. Οι οργανωτές του πραξικοπήματος είχαν βάλει την ταφόπλακα στην ένωση.

Τα υπολείμματα των χουντικών και των ΕΟΚΑ βητατζίδων δεν απολογήθηκαν για την καταστροφή που προκάλεσαν. Δεν μετενόησαν. Έγιναν ακόμη χειρότεροι. Και συνέχισαν να διατηρούν στενές σχέσεις με τη χούντα και να τυγχάνουν χειραγώγησης από τη CIA. Εν μέσω ερειπίων και καθημαγμένης γης, με ανεπούλωτες τις πληγές και τα τραύματα που η εισβολή και κατοχή προξένησε στην πατρίδα και τις ψυχές των ανθρώπων της, προσπάθησαν να εφαρμόσουν νέο σχέδιο δολοφονίας του Μακαρίου τον Φεβρουάριο 1975 και τον Αύγουστο 1975 με τη χρήση ηλεκτρονικών μηχανημάτων. Αποτυγχάνουν και στις δυο προσπάθειες αλλά δεν ορρωδούν προ ουδενός. Τη φορά αυτή στοχεύουν στον διασυρμό και εξουδετέρωση του Αρχιεπισκόπου με συμμετοχή και διπλωματών κατά την περίοδο Φεβρουαρίου – Μαρτίου 1967 (Ιδ. σελ. 240 «Μακάριος, πορεία δια πυρός και σιδήρου»).

Ήταν τέτοιας έκτασης η διείσδυση των χουντικών πρακτόρων στην κυπριακή κοινωνία που η σχέση τους διατηρήθηκε χρόνια πολλά μετά την τουρκική εισβολή. Το 1998 ενεγράφη στη Βουλή θέμα παράνομης εισόδου στη Δημοκρατία του γνωστού επιτελικού της χουντικής ΚΥΠ στην ελληνική πρεσβεία, Βασίλη Βιντζηλαίου, ο οποίος είχε ανακληθεί στην Αθήνα μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και ανεκρίνετο σχετικά με τη συμμετοχή του στο πραξικόπημα στην Κύπρο. Το όνομα του περιλαμβάνετο στο stop list (Αρχείο: Παναγιώτη Παπαδημήτρη). Ο τότε βουλευτής της ΕΔΕΚ, Τάκης Χατζηδημητρίου, σε παρέμβαση του κατά την εξέταση του θέματος περιέγραψε τον Βιντζηλαίο ως «χαρακτηριστική έκφραση του φασισμού», ο οποίος κατά παράβαση των νόμων της Δημοκρατίας έτυχε διευκόλυνσης στα σημεία εισόδου-εξόδου στο αεροδρόμιο και είχε συναντήσεις στη Λευκωσία.

Οι αμετανόητοι που δεν είναι πολλοί συνεχίζουν με την γραφίδα τους τον βιασμό της Ιστορίας.