Όταν ο Κλεόβουλος ο Λίνδιος έλεγε το γνωστό σε όλους «Μέτρον  Άριστο» το οποίο στην πορεία αποδόθηκε «Παν Μέτρον Άριστο» σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί τη εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, των Likes και των Views. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί την ταχύτητα που κινείται το σήμερα και το πως οι άνθρωποι κινούνται και δρουν από το ένα άκρο στο άλλο. Μα πόσο επίκαιρη είναι στις μέρες μας αυτή η σοφή φράση, και πόσο κάποιοι είτε την αγνοούν, είτε επιδεικτικά την περιφρονούν.

Στη σημερινή πολιτική σκηνή, είναι προφανές ότι το μέτρο έχει χαθεί. Κινούμαστε διαρκώς ανάμεσα σε δύο ακραίους πόλους του μαύρου και του άσπρου: όπως τον απόλυτο κλακαδόρο και τον αδιάλλακτο επικριτή. Αυτή η δυαδική αντίληψη, όπου ο χώρος για τη μετριοπάθεια και την ειλικρινή κριτική συρρικνώνεται, διαβρώνει το νόημα του δημόσιου διαλόγου, υποβαθμίζει την ποιότητα των επιχειρημάτων και υπονομεύει την ίδια τη δημοκρατία δεν αφήνει σχεδόν καθόλου χώρο στους δημοκράτες, πολίτες και πολιτικούς

Ο κλακαδόρος είναι ο τυφλός στρατιώτης της παράταξης ή της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι αυτός που υπερασπίζεται αδιακρίτως κάθε απόφαση, κάθε πράξη, κάθε δήλωση αυτού που στηρίζει. Η λογική του δεν είναι να αξιολογήσει την πραγματικότητα και να υιοθετήσει την Σωκρατική σχολή αντίληψης, αλλά να επικροτήσει και να εξυμνήσει την κομματική ή την κυβερνητική γραμμή. Αυτή η συμπεριφορά τις περισσότερες φορές πηγάζει από προσωπικό συμφέρον την προώθηση την προβολή τον διορισμό. Πέραν όμως από το πρωτεύων κίνητρο του ατομικού οφέλους, αυτή η συμπεριφορά  συχνά πηγάζει και από μια βαθιά ριζωμένη κομματική ταυτότητα, η οποία λειτουργεί σαν θρησκεία. Οποιαδήποτε απόκλιση θεωρείται προδοσία, και οποιαδήποτε αμφισβήτηση της ηγεσίας ή/και της κυβέρνησης εκλαμβάνεται ως επίθεση.

Στο άλλο άκρο, βρίσκεται ο επικριτής. Όχι ο κριτικός, αλλά ο επικριτής. Είναι αυτός που, ακόμα και αν κάποια απόφαση είναι σωστή, θα βρει λόγο να την κακολογήσει, να την αποδημήσει και εν τέλει να την απορρίψει. Ο λόγος του δεν έχει σκοπό να διαμορφώσει και να βελτιώσει, αλλά να επικρίνει και να καταδικάσει. Αυτός ο τύπος πολιτικής συμπεριφοράς συχνά προέρχεται από μια γενική απογοήτευση ή από μια πλήρη απόρριψη του «συστήματος», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει σε τίποτα τη θετική πλευρά. Επιπλέον, ελέω έλλειψης αυτοκριτικής επικρίνει τα πάντα που δεν προέρχονται από το δικό του κόμμα ή την κυβέρνηση που υποστηρίζει. Ο επικριτής, αντί να εισηγείται λύσεις, επιδίδεται σε μια ατέρμονη κατήχηση της αποτυχίας. Μη θέλοντας να πιστώσει «τους άλλους» με κάτι καλό για να μην χάσει τους πολιτικούς πόντους που πιστεύει ότι θα του επιφέρει η αρνητική ρητορική.

Αυτό που λείπει από αυτή την εξίσωση είναι ο χώρος για την ειλικρίνεια. Την ειλικρίνεια και το θάρρος να παραδεχτεί κανείς ότι ένας πολιτικός αντίπαλος έκανε κάτι σωστό, ή ότι το δικό του κόμμα ή πολιτικός χώρος ή η διακυβέρνηση που υποστηρίζει έκανε ένα λάθος. Η ειλικρίνεια δεν είναι σημάδι αδυναμίας, αλλά ισχύος. Αυτή η δυσκολία στην έκφραση της ειλικρίνειας, στην αυθεντικότητα απόψεων και θέσεων  δημιουργεί ένα πραγματικό και μεγάλο χάσμα στην κοινωνία. Ο διάλογος μετατρέπεται σε αντιπαράθεση, όπου ο στόχος δεν είναι η εύρεση της αλήθειας ή η βελτίωση της κατάστασης, αλλά η απόλυτη επικράτηση. Οι πολίτες, παρακολουθώντας, σχεδόν καθημερινά, αυτό το θέατρο του παραλόγου, είτε υιοθετούν την ίδια ακραία συμπεριφορά είτε αποστρέφονται πλήρως από την πολιτική, με συνεπακόλουθο να προσφεύγουν σε επικίνδυνες επιλογές «εκπροσώπων».

Η υγιής δημοκρατία, αυτή που οι πολιτικοί οφείλουν να διαμορφώνουν καθημερινά, δεν χτίζεται με κλακαδόρους και επικριτές. Χτίζεται με πολίτες και πολιτικούς που είναι ικανοί και πρόθυμοι να κρίνουν και να κρίνονται, με σεβασμό και με μέτρο, να διαφωνούν εποικοδομητικά και να αναγνωρίζουν την αλήθεια, ανεξάρτητα από το ποιος την εκφέρει. Είναι καιρός να επαναφέρουμε το χαμένο μέτρο, να απαιτήσουμε ειλικρίνεια και να επιδείξουμε αυθεντικότητα τόσο από τους εαυτούς μας όσο και από τους πολιτικούς μας. Μόνο τότε, η πολιτική θα πάψει να είναι ένα πεδίο μάχης της ατάκας, της άγονης αντιπαράθεσης και των ατέρμονων αντεγκλήσεων και και θα γίνει ξανά ένας χώρος διαμορφωμένος από ουσία και διαφάνεια και θα βάλει τα θεμέλια για  δημιουργία μιας ευημερούσας κοινωνίας και ενός καλύτερου μέλλοντος για τους όλους μας.

*Γενικός Γραμματέας ΔΗΚΟ